Οι πολίτες και ειδικά οι πιο αδύνατοι οικονομικά εξ αυτών, ακούν μεταρρυθμίσεις κι ενστικτωδώς βάζουν το χέρι στην τσέπη. Όχι πως έχει κάτι μέσα να βρουν, αλλά ας όψεται η δύναμη της συνήθειας.
Πάνε χρόνια τώρα, όχι μόνο μνημονιακά, αλλά από τον περίφημο εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη, που η έννοια μεταρρύθμιση ταυτίστηκε με τις απολύσεις, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την προκλητική εύνοια των μεγάλων εταιριών και των εχόντων και κατεχόντων τον πλούτο και φυσικά με τη μείωση μισθών και συντάξεων.
«Τά ‘χαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα», δηλαδή.
Το δομικό υλικό με το οποίο χτίστηκε ο σύγχρονος κόσμος, είναι το μπετόν μιας υποτιθέμενης ανάπτυξης και το έδαφος πάνω στο οποίο κινήθηκε ο επελαύνων νεοφιλελευθερισμός, είναι στρωμένο με τον ζόφο της ανεργίας, με πολιτική αντιπαροχή την ιστορική πλέον κωλοτούμπα της Σοσιαλδημοκρατίας.
Στην ημεδαπή, μόλις μύρισε συμφωνία, ο Κυριάκος έβαλε, Θεού θέλοντος και Σόιμπλε επιτρέποντος, τη στολή εκστρατείας στο ντουλάπι και μετά το «κλείστε εδώ και τώρα τη συμφωνία», θα αρχίσει το «ψηφίζετε τέταρτο μνημόνιο».
Η απόλυτη παράνοια δηλαδή.
Εγώ πάλι δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί αποτελεί μεταρρύθμιση η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και όχι η ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας των μισθωτών ή των συνταξιούχων;
Γιατί δεν λαμβάνεται υπόψη ότι στα χρόνια της κρίσης, η μισθολογική δαπάνη των επιχειρήσεων μειώθηκε κατά 30 με 40% ενώ η μείωση της ανεργίας που υποτίθεται ότι θα προκαλούσε, πέρασε και δεν ακούμπησε;
Από πότε είναι λαϊκισμός να κόπτεσαι για τα συμφέροντα των πολλών και δείγμα μεταρρυθμιστικού οίστρου να θέλεις να αυγατίσεις τα κέρδη του επιχειρείν.
Άλλωστε, χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι, πέραν της μείωσης των εισοδημάτων τους, πλήττονται ευθέως και βάναυσα και από τη μείωση των δημοσίων δαπανών, που ουδόλως απασχολεί τους έχοντες και κατέχοντες;
Και γιατί είναι κακό να διαπραγματεύεται μια κυβέρνηση, ακόμη κι αν στο τέλος συρθεί στο Κολοσσαίο βορά στα παραπαίοντα Ευρωπαϊκά «θηρία», έχοντας όμως κερδίσει το κατιτίς της; Να θυμίσω απλά πως, αν δεν είχε μεσολαβήσει η διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε να καλύψουμε το πλεόνασμα 4,5% των Σαμαρο-Βενιζέλων για το 2016. Για να μη γράψω πως, αν το καλοκαίρι του 2014, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ τους είχαν δώσει «αντίμετρα», θα υπέβαλλαν σε φάλαγγα τον Φώτη, μέχρι να πει το πολυπόθητο «ναι» και το success story θα ανέμιζε μέχρι σήμερα στις παρυφές του Μοσχάτου.
Υ.Γ: Mε τροπολογία που κατατέθηκε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Γεωργίας, άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή στους υπερθεματιστές των ποσών που κατέβαλαν για την πρώτη δόση, για τη χορήγηση τηλεοπτικής άδειας. Τα συγχαρητήριά μου σε όσους έδωσαν την «ευγενική» αυτή μάχη υπέρ βωμών και εστιών και φυσικά υπέρ της δημοσιογραφίας που ερευνά τη διαφορά που έχει ένα muffin από ένα cupcake. (Ως γνωστών το χαζοκούτι είναι ο βωμός κάθε ελληνικής εστίας και ο Άδωνις το αλατοπίπερό του).
