Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα ταυτοτικά στοιχεία της Αριστεράς αλλά κυρίως για τις πολιτικές θέσεις και τις στρατηγικές στοχεύσεις (μιας εν κινήσει εξέλιξης), χωρίς να αναλύονται σε βάθος οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της περιόδου, ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων και η διαλεκτική ακολουθία παραγωγής της πολιτικής: Θέση – αντίθεση – σύνθεση.
Διαβάζουμε οργισμένες αναρτήσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ έχει παραδοθεί και εκχωρηθεί (με αποκλειστική ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα) σε «εισβολείς» ή «περαστικούς» που είναι εκφραστές της «μετα-δημοκρατίας» και της «μετα-πολιτικής».
Φαίνεται ότι κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας. Δεν βλέπουν ότι το «πείραμα Μητσοτάκη» ήταν αυτό που από το ξεκίνημά του έθεσε ως σκοπό τον μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης σε «μεταδημοκρατία» και «μεταπολιτική» και το πέτυχε απολύτως εγκαθιστώντας ένα «μεταδημοκρατικό παρακράτος».
Από την πρώτη ώρα της πρώτης τετραετίας το πολυδιαφημισμένο «επιτελικό κράτος» αντικατέστησε την κοινοβουλευτική νομοθετική εξουσία αλλά και την κυβέρνηση.
Μια στενή ομάδα κατά κύριο λόγο μη εκλεγμένων τεχνοκρατών, πιστών και της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, ανέλαβε να μεταθέσει το κέντρο βάρους λειτουργίας του κράτους καταπατώντας την αρχή της αντιπροσώπευσης και τη δημοκρατική αρχή.
Το «επιτελικό κράτος» έγινε το φασονατζίδικο τής –κατά παραγγελία από μεγάλα συμφέροντα και εργοδοτικές οργανώσεις– διεκπεραίωσης έτοιμων νομοθετημάτων και ΠΝΠ, τα οποία ψήφιζαν (τις περισσότερες φορές μόνοι) οι «χειροκροτητές» κυβερνητικοί βουλευτές.
Υπογράφτηκαν συμφωνίες που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική της χώρας ή και την προμήθεια οπλικών συστημάτων και οι αρμόδιοι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας απουσίαζαν εμφατικά.
Παράλληλα, το «μεταδημοκρατικό παρακράτος» κατόρθωσε να ελέγξει τη Δικαιοσύνη, να συσκοτίσει τη διερεύνηση όλων των μεγάλων σκανδάλων, να ευνουχίσει τις ανεξάρτητες αρχές (καθιστώντας τες παραμάγαζα του κράτους), να ελέγξει απόλυτα τα μέσα ενημέρωσης και την επικοινωνία και να παρακολουθεί αδιακρίτως τις συνομιλίες πολιτικών και πολιτών. Η συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών μάς άφησε χρόνους.
Την ίδια ώρα η Αριστερά της Αριστεράς είχε στραμμένη την προσοχή της κυρίως στους «εσωτερικούς εχθρούς» και στη «μετάλλαξη» του κόμματος σε έναν απολιτίκ «χυλό». Κοίταζε την «άνευ όρων» διεύρυνση προς την κοινωνία (που ψήφισε το συνέδριο), το «στρογγύλεμα» των ριζοσπαστικών θέσεών του (που όλοι μαζί επεξεργάστηκαν) και την «απώλεια» των ταυτοτικών του στοιχείων (λόγω της κυβερνησιμότητας).
Τότε ήταν που ο Τσίπρας ανέλαβε μόνος την ευθύνη και παραιτήθηκε, ενώ οι αριστεροί της Αριστεράς κατέστησαν… Autoktonistas.
