Η πρόσφατη εκλογική αποτυχία δεν συνιστά ιστορικό «ατύχημα» και φυσικά δεν αντέχει η στρατηγική «τι ψηφίσατε;». Ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που συνέλαβε, αποτύπωσε στην ταυτότητά μας και έκανε πράξη την «κυβερνώσα Αριστερά», ανέλαβε τις ευθύνες του. Στην κρίση ηγεσίας που μοιραία δημιουργήθηκε επιλέχθηκε συλλογικά η άμεση προσφυγή στις διαδικασίες για εκλογή νέου/ας προέδρου. Ακόμη αποφασίστηκε η μετάθεση του συνεδρίου στο άμεσο μέλλον, όπου και θα μπορέσουμε να συζητήσουμε, να αξιολογήσουμε και να αποφασίσουμε για τις ιδεολογικές, οργανωτικές, προγραμματικές επιλογές μας. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μας ήταν να επιτύχουμε ακριβώς αυτό το οποίο αποφασίσαμε συλλογικά: 150.000 πολίτες έλαβαν θέση. Η εμπλοκή τόσων ανθρώπων σε μια δημοκρατική πολιτική διαδικασία μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί. Το αποτέλεσμα ίσως ήταν απρόσμενο. Αυτά συμβαίνουν, όπως δυστυχώς μπορούν να συμβούν και όλα όσα ακολούθησαν.
Η τραυματική εμπειρία των τελευταίων εβδομάδων έχει επιπτώσεις. Διανύουμε μια περίοδο όπου οι ακραίες εκφάνσεις της Δεξιάς κερδίζουν ακροατήρια. Βιώνουμε την όξυνση του διεθνούς περιβάλλοντος στο πλαίσιο ενός νέου ιδιότυπου αποικιοκρατικού ανταγωνισμού την ώρα που η κλιματική κρίση είναι εδώ. Την ίδια στιγμή, την Ελλάδα, τις τύχες της κοινωνίας μας, κυβερνά ένα κόμμα που αποτελεί τον ορισμό της μεταδημοκρατίας. Που περιορίζει δραστικά τα κοινωνικά δικαιώματα που τόσο ενοχλούν τη Δεξιά και επενδύει στον φόβο απέναντι στη διαφορετικότητα της φτώχειας. Ολα αυτά προς όφελος μιας οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία πολύ θα ήθελε να εντάξει τη μείζονα αντιπολίτευση στη στρατηγική της διατήρησης της ευημερίας της. Αλλωστε αυτό έπιανε για δεκαετίες.
Στο προοίμιο του καταστατικού μας αναφέρεται πως το κόμμα μας επιδιώκει την ενεργή συμμετοχή όλων στις γραμμές του, χωρίς να είναι προσκολλημένο στα δόγματα της μιας ή της άλλης ιδεολογικής παράδοσης. Ομως καίρια ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά. Η κοινωνία του 21ου αιώνα έχει άλλους ρυθμούς, άλλους κώδικες και άλλα μέσα επικοινωνίας. Οφείλουμε να προσαρμόσουμε κατάλληλα την απεύθυνσή μας, να διαχειριστούμε τις προκλήσεις και να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες του νέου τεχνολογικού περιβάλλοντος. Μπορούμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε χρήσιμοι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στην οποία ομνύουμε. Πώς θα δομήσουμε ένα σύγχρονο κόμμα που θα παράγει πολιτική εμπνέοντας σοβαρότητα και προοπτική; Πώς θα χτίσουμε εφεξής τη σχέση μας με την κοινωνία ώστε να τη δομήσουμε με εμπιστοσύνη για μια εναλλακτική πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης;
Με όρους «μεταδημοκρατίας» αυτά θα είχαν ήδη απαντηθεί. Μια ελίτ θα αποφάσιζε σύμφωνα με τα δικά της «θέλω» και «μπορώ». Ομως στο τελευταίο συνέδριο αποφασίσαμε –με ευρύτατη πλειοψηφία– για την ουσιαστική συμμετοχή των μελών στη λήψη των αποφάσεων και κυρίως το ειλικρινές άνοιγμα στο σύνολο της κοινωνίας. Ενα άνοιγμα το οποίο δρομολογήσαμε πολύ νωρίτερα με την ομόφωνη πρόσκλησή μας στο σύνολο των δημοκρατικών προοδευτικών και αριστερών πολιτών. Ακόμη και δίχως τις πολύτιμες συμβολές όσων επιλέγουν να αποχωρήσουν, τώρα ξεκινά η πραγματική συζήτηση για το μέλλον μας και οι συλλογικές εκκρεμότητες απέναντι στην κοινωνία παραμένουν και βαραίνουν ακόμη περισσότερο. Και η συζήτηση αυτή για να είναι εποικοδομητική για την κοινωνία και επωφελής για τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι ειλικρινής, ανοιχτή, διαφανής και κυρίως συγκροτημένη.
