Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να ξεφύγει από τις παθογένειές του κι αυτό για ένα και μόνο λόγο: οι βαρόνοι της μπάλας δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά για το πώς θα κατακτήσουν τίτλους, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Σε αυτό το πλαίσιο οι οργανωμένοι οπαδοί μπαίνουν στο… κάδρο διάφορων ενεργειών που είναι κατευθυνόμενες από τις διοικήσεις των ΠΑΕ. Και ως αντάλλαγμα οι οργανωμένοι έχουν λόγο σε θέματα της ομάδας. Η άποψή τους συνήθως εισακούγεται και με αυτό τον τρόπο οι μεγαλομέτοχοι των ΠΑΕ εξασφαλίζουν και την ηρεμία στην εξέδρα. Στον κανόνα υπάρχουν όμως και οι δυσάρεστες εξαιρέσεις.
«Οι πελατειακές σχέσεις μεγαλοπαραγόντων με μέρος των οργανωμένων οπαδών είναι ένα ζήτημα που δεν έχει αναλυθεί και συζητηθεί όσο πρέπει. Η παραβατικότητα του “λευκού κολάρου” που συνδέεται με παρεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα και στη Δικαιοσύνη για ευνοϊκή διαχείριση ζητημάτων που αφορούν το σωματείο και τον “λαό” του, η επιθετική ρητορική σε βάρος ανταγωνιστικών σωματείων, οι σχέσεις πατρονίας με επιλεγμένα κλαμπ οπαδών που ελέγχουν είναι μερικοί από τους παράγοντες που ενισχύουν τις συνθήκες έντασης και μισαλλοδοξίας» σημειώνει εύστοχα στο Documento o καθηγητής Γιάννης Ζαϊμάκης.
Στον μικρόκοσμο της Σούπερ Λίγκας κανείς δεν αιφνιδιάζεται αν ένας αγώνας διακοπεί για επεισόδια ή από τη ρίψη μιας κροτίδας, όπως συνέβη στο πρόσφατο ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Οι διοικήσεις «χαϊδεύουν» τους οργανωμένους οπαδούς τους και κάποιοι απ’ αυτούς ξεφεύγουν από κάθε όριο ακόμη και όταν απέναντί τους δεν έχουν τον «εχθρό». Τίποτε από αυτά δεν ισχύει στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η UEFA δεν χαρίζεται και η εξέδρα συμπεριφέρεται υποδειγματικά, όπως διαπίστωσαν όσοι ήταν στο παιχνίδι Ολυμπιακός – Γουέστ Χαμ. Ο «ερυθρόλευκος» κόσμος έσπρωξε την ομάδα σε μια μεγάλη νίκη, χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Στο Europa League το ματς ήταν γιορτή και στη Σούπερ Λίγκα το ντέρμπι των «αιωνίων» μετατράπηκε σε… κηδεία του ποδοσφαίρου από έναν ανεγκέφαλο.
