Από την εικόνα ενός πρωθυπουργού που προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την πολυετή κρίση και τα μνημόνια και την εικόνα ενός πρωθυπουργού που αναλώνεται, ακόμη και μέσω των στενών συνεργατών του, στην αντιπαράθεση με έναν επιχειρηματία, ψηφίζω ανεπιφύλακτα την πρώτη.
Έχω μάλιστα την πεποίθηση -επικοινωνιολόγος δεν είμαι δημοσιογράφος είμαι- ότι και ο κόσμος αισθάνεται λίγο πιο ήρεμος όταν γνωρίζει ότι εκείνος που επέλεξε να καθίσει στο τιμόνι του κράτους έχει το βλέμμα του στραμμένο στον ορίζοντα και όχι στα ρέλια.
Ακόμη κι αν ο εν λόγω επιχειρηματίας έχει καταδικαστεί για υπόθεσή του από τα Ελληνικά δικαστήρια, είναι υπόδικος για άλλη του υπόθεση, έχει φιλικές – οικογενειακές σχέσεις με τον πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και έχει αγοράσει και μια ντουζίνα Μίντια για να προστατεύσει τα συμφέροντά του. Είναι δηλαδή ο ορισμός της διαπλοκής.
Για τους πολίτες αρκεί η δέσμευση ότι η Κυβέρνηση θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ότι θα αφήσει τη δικαστική εξουσία να κάνει το χρέος της. Θα εξασφαλίσει δηλαδή τις συνθήκες εκείνες για μια δίκαιη δίκη. Ούτε «πες του ψηλού Παναθηναϊκάκια», ούτε «σκουπιδότοποι», ούτε «μαύρα μέτωπα».
Διαπλοκή λέγονται όλα αυτά και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση χρέους και στη μνημονιακή περιπέτεια. Κόβεις κάθε δεσμό μαζί της και καθαρίζεις στη συνείδηση των πολιτών.
Όσοι τα έβαλαν μαζί της επιχειρώντας να στήσουν νέα τζάκια έφαγαν τα μούτρα τους διαπιστώνοντας σύντομα ότι το νέο ήταν χειρότερο από το παλιό.
Όσοι χρησιμοποίησαν φθαρμένα υλικά της ξεχνώντας ότι η λάσπη κολλάει παντού σύντομα διαπίστωσαν ότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.
Τι μένει; Η λυτρωτική απόσταση από το πρόβλημα σε συνδυασμό με έναν μεγάλο στόχο.
Ο δεύτερος είναι εδώ, φωνάζει σε κάθε ευκαιρία εντός και εκτός συνόρων και σου προσφέρει την απαραίτητη ζεστασιά για να μην κρυώσεις όταν απομακρυνθείς από τη φωτιά της διαπλοκής. Με τη μουτζούρα είτε αγκαλιαστείς είτε παλέψεις μαύρος θα βγεις.
