Τις μέρες αυτές, με αφορμή τα ευτράπελα της κυβέρνησης σχετικά με την κηδεία του έκπτωτου βασιλιά σε συνδυασμό με την απόλυτη πρωθυπουργική αυθαιρεσία στο θέμα των υποκλοπών και όχι μόνο, νομίζω ότι είναι εύλογο να αναρωτιόμαστε… Τελικά η μοναρχία στην Ελλάδα ενταφιάστηκε οριστικά με το δημοψήφισμα του 1974 ή μήπως ζούμε ακόμη μέρες μοναρχίας, αφού τελικά όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται στο επίπεδο του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, το οποίο λειτουργεί και ως παρακράτος;
Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πλασαρίστηκε επιτήδεια ως ο κεντροδεξιός φιλελεύθερος πρόεδρος της ΝΔ και με αυτό το προφίλ να ξεγέλασε μερίδα του ακραίου κέντρου και να τους συσπείρωσε στις εκλογές του 2019 στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, αλλά νομίζω ότι η εικόνα αυτή άρχισε να ξεφτίζει πολύ γρήγορα, αφού τόσο οι θέσεις ευθύνης που επιφύλαξε στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος όσο και η διαχείριση κρίσιμων αρμοδιοτήτων αποκλειστικά από το πρωθυπουργικό γραφείο (ΕΡΤ, ΑΠΕ, ΕΥΠ κ.λπ.) τον κατέστησαν απόλυτο κυρίαρχο εντός του συστήματος διακυβέρνησης.
Οσα δε ακολούθησαν τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα με το σκάνδαλο των υποκλοπών, τον κατέστησαν απόλυτο μονάρχη αλλά και απόλυτα υπεύθυνο για τη διαχείριση του σκανδάλου. Τι έχει καταφέρει όμως ο μονάρχης με αυτή την τακτική; Διόλου ευκαταφρόνητα πράγματα, αφού μέσω των υποκλοπών παρακολουθεί όποιους κρίνει ότι μπορεί να τον απειλήσουν ή να του δυσκολέψουν τη ζωή, ενώ με τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ ποδηγετεί την ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα μέσω της αποσιώπησης ή της τρομακτικής διαστρέβλωσης των γεγονότων.
Είναι δε τόσο εξοργιστικοί αυτοί οι ισχυρισμοί και ο τρόπος διαχείρισης της πραγματικότητας που πρέπει να είσαι αδιάφορος ως πολίτης ή συνειδητά να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, εκτός κι αν έχεις συμφέρον να είσαι χειροκροτητής αν κι εσύ απολαμβάνεις ένα κόκαλο της εξουσίας (βλέπε: καλοταϊσμένος από τις απευθείας αναθέσεις). Οποιος ή όποιοι αντιτίθενται στις επιδιώξεις του (βλέπε: πολιτικοί αντίπαλοι) συκοφαντούνται ασύστολα ως εχθροί της ευημερίας και της προόδου της χώρας, υπονομευτές της εθνικής ασφάλειας, σκευωροί κ.λπ. Ταυτόχρονα ο πανίσχυρος προπαγανδιστικός μηχανισμός του επιστρατεύει –πέραν των κατασκευασμένων αντιπερισπασμών– τη θεωρία «όλοι ίδιοι είστε», αφού απέναντι στην εκτεταμένη διαφθορά βουλευτών ή αξιωματούχων του κυβερνώντος κόμματος, Πάτσηδων και λοιπών, «υπάρχουν τα δέματα και τα κουτιά με το μαύρο χρήμα προς την Κουμουνδούρου»· απέναντι στην πασιφανή καθυστέρηση της Δικαιοσύνης στη διαλεύκανση σκανδαλωδών υποθέσεων και τις ευθύνες των Ντογιάκων υπάρχει η Τουλουπάκη· απέναντι στην παρακολούθηση υπουργών, Χατζηδάκη κ.λπ., ή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ κ. Φλώρου υπάρχει ο… Πιτσιόρλας· απέναντι στο σκάνδαλο Novartis υπάρχουν η «σκευωρία» και ανάλογοι αντιπερισπασμοί ων ουκ έστιν αριθμός, ακριβώς για να φαίνεται ότι όλα έτσι πάντα γίνονταν και «τελικά τι τα θες, όλοι ίδιοι είναι». Ξέχασα βεβαίως να προσθέσω την απόλυτη απαξίωση των επιτροπών της Βουλής (Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, εξεταστικές επιτροπές κ.λπ.), από τις οποίες διά της κυβερνητικής πλειοψηφίας αποκλείονται συστηματικά όλοι οι μάρτυρες που προτείνει η αντιπολίτευση, καθιστώντας φυσικά τις συνταγματικά κατοχυρωμένες λειτουργίες του κοινοβουλίου παρωδία και φυσικά ευτελίζοντας το κράτους δικαίου και τη δημοκρατία. Τελευταίο πραξικοπηματικό παράδειγμα η απαγόρευση κλήσης του προέδρου της ΑΔΑΕ κ. Ράμμου στο κοινοβούλιο, ο οποίος ζήτησε να ενημερώσει για τις σχετικές έρευνες για τις παρακολουθήσεις.
Και φυσικά το αφήγημα αυτό στοχεύει κυρίως στους νέους και σε ένα ακροατήριο δύσπιστο και επιφυλακτικό, το οποίοι επιδιώκουν να εξωθήσουν στην απάθεια και την αδράνεια και τελικά την αποχή από τις εκλογές. Προφανώς αυτή η κατάσταση βολεύει τον κ. Μητσοτάκη και το περιβάλλον του, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά τα ακροατήρια δεν είναι καθόλου φιλικά διακείμενα προς αυτούς και το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο.
Ομως οι εκλογές είναι μπροστά μας. Στο χέρι μας και το χέρι του ελληνικού λαού είναι η αποτίναξη της εκτροπής και του προσωποπαγούς μοναρχικού μητσοτακικού καθεστώτος και η αποκατάσταση της δημοκρατίας με όρους δικαιοσύνης, διαφάνειας και συνταγματικής νομιμότητας.
