Αδιαμφισβήτητα το πρόσωπο που έκλεψε την παράσταση στην παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αγωνίστρια του Πολυτεχνείου, Μέλπω Λεκατσά, για την οποία ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε στους συνεργάτες του ιδιαίτερα περήφανος για τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα…
Ως φοιτήτρια στη Φαρμακευτική τότε, η Μέλπω Λεκατσά, έστησε μαζί με άλλους φοιτητές ένα πρόχειρο φαρμακείο για τους τραυματίες. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, συνελήφθη και βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ.
«Aκόμη βουίζουν τα αυτιά μου. Είχανε κάτι σαν καμουτσίκι που ήταν κάτι από ηλεκτρισμό, που στο κάτω μέρος ήταν το σύρμα… Σε βάζουν κάτω να σε πατάνε, πολύ ξύλο. Σκεφτείτε ότι είδα έναν άνθρωπο στην τουαλέτα που τον μεταφέρανε τέσσερις. Το χρώμα του ήταν μαύρο» είπε για τις μέρες που πέρασε κρατούμενη.
«Οι τουαλέτες ήταν ανοιχτές και μια φορά που μου επέτρεψαν να κάνω μπάνιο με κρύο νερό, χωρίς σαπούνι, με κοιτάζανε όλοι… Με κοιτάζανε όλοι. Τα μάτια τους ήταν σαν βέλη που πέφτανε πάνω» είχε αποκαλύψει στο πρόσφατο παρελθόν.
«Μέχρι να γεννήσω την πρώτη μου κόρη δεν κοιμόμουνα τα βράδια. Οι εφιάλτες ήταν κάτι το φοβερό. Έβλεπα πάντα το ίδιο όνειρο. Έβλεπα ότι είμαστε – σκεφτείτε ένα τοπίο Δυτικής Γερμανίας κατεστραμμένο, που μπαίνουν οι σύμμαχοι μέσα και που είναι όγκοι τα κτίρια – να τρέχω γυμνή και εκεί να γυρνάω με ένα άγαλμα πέτρινο. Πίστευα ότι με όλα αυτά που είχαν συμβεί δεν θα γινόμουν μητέρα και ίσως αυτό το παιδί, το πέτρινο, ήταν το παιδί που δεν θα γεννούσα ποτέ. Με πολλές δυσκολίες έγινα μητέρα 2 φορές. Βέβαια κάθισα στο κρεβάτι οκτώ μήνες γιατί κάθε φορά που έχανα ένα παιδί, μετά έπρεπε να καθίσω στο κρεβάτι για να γεννηθεί το παιδί. Αυτή είναι και η νίκη μου απέναντι στα βασανιστήρια, γιατί έκαναν αρκετά χρόνια να επουλωθούν τα εσωτερικά και πνευματικά μου προβλήματα, αλλά τα σωματικά με ακολουθούσαν για πάρα πολλά χρόνια».
Όταν συνάντησε τους βασανιστές της
Η ίδια μίλησε πριν από λίγους μήνες για τους βασανιστές της που συνάντησε τυχαία μετά από πολλά χρόνια.
Τον πρώτο, που ήταν εκ των ταγματαρχών που έδιναν τις εντολές για τα βασανιστήρια, τον είδε τυχαία στη λαϊκή αγορά της Νέας Ιωνίας. «Ήταν με τη σύζυγό του και της κουβαλούσε τα ψώνια, κάνοντας τον καλό χριστιανό και τον καλό οικογενειάρχη». Ήταν ο άνθρωπος που στο κελί των βασανιστηρίων την αποκαλούσε πόρνη…
Τον δεύτερο, που ήταν δεσμοφύλακας και εκτελούσε τα βασανιστήρια, τον συνάντησε τυχαία όταν μπήκε στο φαρμακείο της ένα βράδυ που διανυκτέρευε:
«Τον είδα μετά από δέκα χρόνια στο φαρμακείο. Είχα διανυκτέρευση και μου ζήτησε αντιβιοτικό, μάλλον, για το παιδί του. Μου είπε ότι δουλεύει στον ΟΤΕ σε κάποιο νησί του Αιγαίου και είναι πολύ καλός οικογενειάρχης και άνθρωπος», περιγράφει η Μέλπω Λεκατσά και συνεχίζει:
«Τι μου τα λες αυτά; Θα σε εξυπηρετήσω γιατί είμαι εν υπηρεσία για τη δημόσια Υγεία. Πάρ’ το και εξαφανίσου». «Δεν ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη, αλλά να μου πει πόσο καλός άνθρωπος έγινε» είπε…
«Δεν συγχωρώ τους βασανιστές μου. Το ξύλο να το συγχωρέσω. Δεν συγχωρώ όταν έχουν πεθάνει 48 φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Δεν μπορώ να συγχωρέσω. Πιστεύω στη δικαιοσύνη της ζωής» είχε πει στο OPEN.
«Δεν είχαμε καταλάβει ότι γράφαμε ιστορία»
Η Μέλπω Λεκατσά περιγράφει τα όσα τραγικά βίωσε τη 17η Νοεμβρίου του 1973:
«Στο Πολυτεχνείο δεν πρόλαβα να κλονιστώ. Ήταν σαν να ετοιμαζόμαστε οι 300 του Λεωνίδα. Ένιωθες ότι είσαι στο μικρό αλωνάκι. Κανείς δεν το περίμενε. Παρασκευή μεσημέρι ειδοποιούν τις οργανώσεις ότι έχουμε μια πληροφορία πως θα χτυπήσουμε με τανκς. Ο στρατός θα επέμβει. ”Φύγετε, να σωθούν τα στελέχη”. Εγώ δεν ήμουν σε καμία οργάνωση. Ήμουν το αυθόρμητο σπουργιτάκι που πήγαινε από δω, από κει, όπου μπορούσα να βοηθήσω. Και δεν έφυγε κανείς. Ένιωθα πως είμαι ένα κομμάτι μιας πολύ μεγάλης ομάδας που παλεύουμε για τα δίκια μας. Δεν το είδα το τανκς, έφυγα από πίσω μισή ώρα νωρίτερα για να γλιτώσω τη σύλληψη. Το έβλεπα απέναντι το τανκς. Είπαμε λίγα άτομα να φύγουμε από την πίσω πόρτα, να σωθούμε, να χαθούμε μέσα στην Αθήνα γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Άτρωτοι. Δεν είχαμε καμία συναίσθηση με την πραγματικότητα. Ότι θα γράφαμε ιστορία δεν το είχαμε καταλάβει. Εάν δεν είχε χυθεί το αίμα, δεν είχαμε νεκρούς… Νεκρούς, νεκρούς, διότι κοντεύουν να μας τρελάνουν πως δεν υπήρχαν νεκροί. Και ένας να υπάρχει νεκρός, το αίμα, θέλει εκδίκηση. Γράφει ιστορία το αίμα. Εάν δεν είχε επέμβει η χούντα, δεν θα είχε γίνει και αυτή η ρωγμή στο καθεστώς….».
Διαβάστε επίσης:
ΣΥΡΙΖΑ: Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της ΝΔ είναι η πλήρης απαξίωση της Υγείας ως δημόσιου αγαθού