Μελίνα Κανά: “Τραγουδώ τις ανθρώπινες αξίες και τα συναισθήματα” [Συνέντευξη]

Η αγαπημένη τραγουδίστρια Μελίνα Κανά μιλά στο Docville και την Αφροδίτη Ερμίδη, για την πορεία της στο ελληνικό τραγούδι δίπλα σε σημαντικούς συνθέτες και για τη ζωή πάνω στη σκηνή 

Από το 1991 που κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο η Μελίνα Κανά έκανε κοινό και καλλιτέχνες να αφουγκράζονται με προσήλωση την ιδιαίτερη και βαθιά αισθαντική φωνή της. Η συνέχεια είναι πια πολύ γνωστή. Μαμαγκάκης, Παπάζογλου, Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου είναι μερικοί μόνο από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε σε τραγούδια-σταθμούς: «Να βάλω τα μεταξωτά», «Φεϊρούζ», «Μιλώ για σένα», «Τυφλές ελπίδες». Αυτό τον καιρό η Μελίνα Κανά πρόκειται να εμφανιστεί με τον Μπάμπη Στόκα στον Σταυρό του Νότου σε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Τι είναι αυτό που μας ενώνει» σε επιμέλεια του Οδυσσέα Ιωάννου.

Τι είναι «αυτό που σας ενώνει» με τον Μπάμπη Στόκα και τι θα ακούσουμε σε αυτήν τη μουσική συνύπαρξη;

Μας ενώνουν πολλά τραγούδια με τον Μπάμπη, τα οποία λίγο ή πολύ προέρχονται από τον ίδιο χώρο. Και βέβαια θα πούμε τραγούδια από τη δισκογραφία μας που έχει αγαπήσει ο κόσμος. Αλλά μας ενώνουν και οι κοινές λαϊκές μουσικές καταβολές μας. Μεγαλώσαμε σε περιβάλλον όπου ακούγαμε Καζαντζίδη, Νταλάρα, Αλεξίου, Λοΐζο, Κουγιουμτζή, Καλδάρα, Μπιθικώτση, ακούσματα που έχουμε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά μας. Οι γονείς μου –οι οποίοι ήταν καλλίφωνοι– τα τραγουδούσαν σε κάθε ευκαιρία στα τραπέζια που κάναμε στο σπίτι τα οποία πάντα στο τέλος κατέληγαν σε μεγάλο γλέντι, όπως συνήθιζε ο κόσμος τότε.

Εξού και το κληρονομικό ταλέντο.

Ναι, μάλιστα, είμαι εντελώς αυτοδίδακτη. Τραγουδούσα από πολύ μικρή. Ήταν το χόμπι μου, η διαφυγή μου, η έκφρασή μου. Μου άρεσε να ακούω ραδιόφωνο και δίσκους και να τραγουδάω αυτά που ξεχώριζα: παλιά δημοτικά, ρεμπέτικα, παραδοσιακά και έντεχνο. Είχα πάντα καλό αυτί, άρπαζα τις μελωδίες, τραγουδούσα άπειρες ώρες και αυτό, πιστεύω, εκπαίδευσε τη φωνή μου. Δεν είχα σκεφτεί να ακολουθήσω επαγγελματικά αυτό τον δρόμο. Γι’ αυτό έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή στη Θεσσαλονίκη. Αλλά ένα εντελώς τυχαίο περιστατικό με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια.

Έχω τραγουδήσει λυπημένη, στενοχωρημένη, σε πένθος. Βοηθάνε πολύ το καλό κοινό και οι καλοί συνεργάτες. Μπορεί το γεγονός ότι οι ώρες δουλειάς έχουν μειωθεί πλέον να μην είναι τόσο βολικό ως προς τα οικονομικά, αλλά από την άλλη μου αρέσει γιατί ξεκουράζομαι.

Ρίτα Αντωνοπούλου: “Δεν είναι περίοδος για να σιωπάς” [Συνέντευξη]

Ποιο ήταν αυτό;

Είχα πάει στη μουσική σκηνή Πλατώ στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσω μια πρόβα. Οι φίλοι μου με παρότρυναν να τραγουδήσω, με άκουσαν οι άνθρωποι που είχαν τον χώρο και μου πρότειναν δουλειά. Πήγα πολύ διστακτικά, τους είπα ότι θα το έκανα για δύο μήνες και μετά θα έφευγα γιατί άρχιζε η εξεταστική. Τελικά αυτό το λίγο έγινε τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Παρ’ όλα αυτά επέμεινα και πήρα το πτυχίο μου, αν και είχα αρχίσει την πορεία μου στο τραγούδι. Εκεί λοιπόν ήρθε και με άκουσε ο Νίκος Παπάζογλου. Μου πρότεινε να με πάρει μαζί του σε μια καλοκαιρινή περιοδεία. Ήμουν μεγάλη θαυμάστριά του και αυτό για εμένα ήταν κάτι μαγικό, σαν δώρο εξ ουρανού, δεν το πίστευα ότι μου συμβαίνει!

Και από τότε και μετά άρχισε η σημαντική πορεία σας στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Σταθήκατε τυχερή γενικά;

Πάρα πολύ! Είχα εύκολη αρχή. Αμέσως μου πρότειναν από τη δισκογραφική εταιρεία Lyra να τραγουδήσω σε έναν δίσκο του Νίκου Μαμαγκάκη σε στίχους του Μιχάλη Γκανά. Ηταν τιμητικό που με επέλεξε αυτός ο δημιουργός· πάντα με έλκυε ο ιδιαίτερος στίχος, ο πιο ποιητικός. Στη συνέχεια στάθηκα τυχερή όταν με πήρε η Χάρις Αλεξίου κοντά της για ένα καλοκαίρι. Γυρίσαμε την Ελλάδα, πήγαμε και στο Ισραήλ. Πολύ νωρίς έκανα τους δίσκους μου με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, με τραγούδια που με σφράγισαν και μπορώ να πω ότι τα σφράγισα κι εγώ, όπως δείχνουν τα χρόνια. Με χαροποιεί ότι αυτά τα τραγούδια φτάνουν και στη σημερινή νεολαία.

Διαβάστε επίσης: Γρηγόρης Κλιούμης (Υπόγεια Ρεύματα): “Όταν γίνεσαι προϊστάμενος ξεχνάς ότι ήσουν εργάτης”

Πόσο εύκολη είναι η ζωή πάνω στη σκηνή;

Ο κόσμος λέει «ντύνεσαι, στολίζεσαι και τραγουδάς, δεν είναι και τόσο δύσκολο». Εχω τραγουδήσει λυπημένη, στενοχωρημένη, σε πένθος. Βοηθάνε πολύ το καλό κοινό και οι καλοί συνεργάτες. Μπορεί το γεγονός ότι οι ώρες δουλειάς έχουν μειωθεί πλέον να μην είναι τόσο βολικό ως προς τα οικονομικά, αλλά από την άλλη μου αρέσει γιατί ξεκουράζομαι. Είχα φτάσει σε ακραίες καταστάσεις παλιότερα. Αρρώστησα γιατί δούλευα για σαράντα συνεχόμενες ημέρες με διπλές παραστάσεις. Θαυμάζω τους παλιούς τραγουδιστές που τραγουδούσαν έξι ημέρες την εβδομάδα μέχρι το ξημέρωμα, σε μεγάλη σεζόν, ή τους παραδοσιακούς που τραγουδούν στα πανηγύρια επτά οκτώ ώρες σερί. Υπάρχουν βράδια που είμαι κουρασμένη και αυτό φαίνεται, αλλά οι άνθρωποι που παρακολουθούν μου συμπαραστέκονται πολύ. Μου έχει συμβεί να με πιάσει βήχας και να με χειροκροτούν. Είναι συγκινητικό, λαμβάνω πολλή αγάπη. Μπορεί να ανέβω κουρασμένη στη σκηνή, αλλά στην πορεία της βραδιάς με τη συμμετοχή του κοινού ζεσταίνεται η φωνή μου – εάν θέλετε, το πιστεύετε.

Είναι χαρακτηριστικό σας ότι όλα αυτά τα χρόνια αποφύγατε τον κοινωνικοπολιτικό στίχο.

Πιστεύω ότι μέσα από το είδος που τραγουδώ και τον στίχο που επιλέγω να πω σκιαγραφείται ένα προφίλ κοινωνικό, δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια. Επιθυμώ να τραγουδώ τις ανθρώπινες αξίες και τα συναισθήματα.

INFO

Σταυρός του Νότου, 22 Φεβρουαρίου & 3 Μαρτίου