Πριν από δέκα χρόνια ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ως αντιμνημονιακή Αριστερά του… εφικτού, διεκδίκησε να γίνει κυβερνώσα δύναμη και κατάφερε να καταγραφεί τον Ιανουάριο του 2015 ως κόμμα-φαινόμενο την εποχή της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης που είχε απλωθεί παντού. Η «Πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση είχε ανέβει στο κύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας την εποχή των μνημονίων, με την κοινωνική πλειοψηφία να φτωχοποιείται. Τα λαϊκά στρώματα, χωρίς προσδοκία, ένιωθαν στο πετσί τους αυτό που οι μαρξιστές πολιτικοί επιστήμονες λένε πιο περίπλοκα: η λιτότητα για δημοσιονομική «ανάταξη» ως επιβολή των κυρίαρχων τάξεων είχε πάρει μορφή μιας συνειδητής αναδιανομής πλούτου υπέρ των οικονομικά ισχυρών, για τους οποίους αστικά κόμματα έκαναν το σέρβις στην καπιταλιστική κρίση.
Είχε εγκολπωθεί πολιτικά τη δυναμική του «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, Γένοβα 2001, είχε εντάξει από αντικαπιταλιστικές συνιστώσες μέχρι και ελευθεριακά σχήματα. Τομή ήταν το 2008, με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία και τη νεολαιίστικη εξέγερση για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Με την επίθεση των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλκυσε ψηφοφόρους με αντισυστημική ρητορική αλλά με στρατηγική πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης. Από πέμπτο κόμμα με 4,60% και 13 βουλευτές το 2009 κατάφερε να γίνει πρώτο κόμμα, φτάνοντας στο 36,34% και στους 149 βουλευτές στις 25 Ιανουαρίου 2015, συγκροτώντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατήθηκε στην κυβέρνηση (35,46% και 145 βουλευτές) και μετά το δημοψήφισμα του 2015. Η «συνθηκολόγηση», η ήττα, ο συμβιβασμός, ανάλογα με την πολιτική ανάλυση που ο καθένας έχει, οι συνταγές του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού και των προγραμμάτων λιτότητας που επέβαλαν η τρόικα, οι «θεσμοί» κ.ά. στοίχισαν στον αριστερό κόσμο.
Και τώρα το «κόμμα-φαινόμενο» και η «πτώση» αναλύονται είτε με πρόταγμα κοινωνικοπολιτικούς αγώνες με σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό όραμα απέναντι στη μοιρολατρία και στις «αυταπάτες» της όποιας συστημικής αριστεράς είτε σαν μάθημα «διαχειριστικών» λαθών των κομμάτων της κεντροαριστεράς που αναζητούν πεδίο εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, την ώρα που ακροκεντρώοι, δεξιοί και ακροδεξιοί λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στον καπιταλισμό.
Γράφει ο Κώστας Μελάς
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανακήρυξε τον εαυτό της ως πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία του (νέου) ελληνικού κράτους. Μάλιστα, µια αριστερή κυβέρνηση υποστηριζόµενη από τον κύριο πολιτικό φορέα που είχε τοποθετήσει τον εαυτό του στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς (προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα και κανείς δεν το εξήγησε τι σηµαίνει ο επιθετικός προσανατολισµός ριζοσπαστικός. Ορισµένες σκέψεις έχω διατυπώσει περί αυτού στο Κ. Μελάς, «Αλλος ένας προαναγγελθείς θάνατος: η “ριζοσπαστική” Αριστερά», περιοδικό «Νέο Πλανόδιον»). Η αποτίµηση της οικονοµικής πολιτικής της συγκεκριµένης κυβέρνησης αλλά και των θεσµικών παρεµβάσεων –οι γνωστές µεταρρυθµίσεις– στο σύνολο των θεµάτων που αφορούσαν τις αγορές εργασίας, χρήµατος, κεφαλαίων και προϊόντων είναι πολύ εύκολο να πραγµατοποιηθεί, χωρίς φιοριτούρες και περιττές εκλογικεύσεις, από τη στιγµή που ακολουθήθηκε κατά γράµµα το πρόγραµµα του τρίτου µνηµονίου που η κυβέρνηση υπέγραψε µε τους Ευρωπαίους δανειστές και το ∆ΝΤ. Πρόκειται για ένα πρόγραµµα που είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το κατέτασσαν στον αντίποδα των διακηρύξεων µε βάση τις οποίες εκλέχθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ουσιαστικά επρόκειτο για τη συνέχιση των δύο προηγούµενων µνηµονιακών προγραµµάτων.
Στο µυαλό των ανθρώπων, προκειµένου να βρουν τρόπους να υπερκεράσουν τις αρνητικές σκέψεις και τις ενοχές που δηµιουργούνται από την αδυναµία, θεληµένη ή αθέλητη, των υποσχέσεων που δόθηκαν αλλά δεν τηρήθηκαν, εφευρίσκονται διάφορα επιχειρήµατα και µε τον τρόπο αυτό εκλογικεύουν τη συµπεριφορά τους.
Ετσι και τα δύο κόµµατα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφηύραν το φοβερό επιχείρηµα ότι «σώσαµε τη χώρα» από την καταστροφή των µνηµονιακών πολιτικών που εφάρµοζαν οι προηγούµενες κυβερνήσεις Ν∆ – ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αναφέρεται το ουσιώδες: δηλαδή, «αν σώσαµε τη χώρα, αυτό συνέβη επειδή εφαρµόσαµε κατά γράµµα –και µάλιστα υπερακοντίζοντας σε διάφορα σηµεία– το µνηµόνιο…». ∆ηλαδή η χώρα σώθηκε… µε τη συνταγή η οποία ήταν στο στόχαστρο και στη µήνιν των δύο κοµµάτων τα οποία εµπιστεύθηκε ο λαός προκειµένου να µην την εφαρµόσει… Αµήν.
∆ύο ακόµη ζητήµατα θα αναφέρω:
Από πότε µια λεγόµενη αριστερή κυβέρνηση αναλαµβάνει να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο πρόγραµµα και για ποιο λόγο το κάνει; Αναρωτήθηκαν ποτέ όσοι έλαβαν µια τέτοια απόφαση για τις συνέπειες σε όσους είχαν ελπίσει για κάτι διαφορετικό; Να το πω µε τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα στις προγραµµατικές δηλώσεις της πρώτης κυβέρνησης στη Βουλή των Ελλήνων: «Ηδη οι πολίτες στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν κινητοποιηθεί, παίρνουν πρωτοβουλίες συµπαράστασης και αλληλεγγύης. Τους ευχαριστούµε και τους καλούµε να παραµείνουν σε εγρήγορση. Η αλληλεγγύη και η συµπαράστασή τους είναι πολύτιµες. Μόνο µε τη στήριξή τους θα µπορέσουµε να διαχειριστούµε το αδιέξοδο στο οποίο µας οδήγησαν τα µνηµόνια. Μόνο µε τη στήριξή τους θα καταφέρουµε να βγάλουµε την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, της ύφεσης και του αποπληθωρισµού. Γιατί η στρατηγική µας δεν αφορά µόνο την Ελλάδα. Αφορά τους λαούς όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Γιατί το πρόβληµα δεν είναι µόνο ελληνικό. Ποτέ δεν ήταν µόνο ελληνικό. Η κρίση δεν είναι µόνο ελληνική. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και άρα η λύση θα είναι επίσης ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα µπορεί να είναι θετικός καταλύτης των εξελίξεων σε αυτή τη σκληρή και επίµονη διαπραγµάτευση». Το αποτέλεσµα δεν ήταν η ήττα των ελπίδων, αλλά η ηθική απαξίωση των όποιων αριστερών προταγµάτων. ∆εύτερο αµήν.
Το δεύτερο ζήτηµα που είναι εξίσου εντυπωσιακό: η Ν∆ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για αναποτελεσµατική οικονοµική πολιτική όταν ο τελευταίος δεν έκανε τίποτε περισσότερο από την εφαρµογή των µνηµονιακών πολιτικών, οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούν την πεµπτουσία της δικής της ιδεολογίας, άλλωστε στην ίδια λογική κινείται και την περίοδο που είναι κυβέρνηση. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται µε νύχια και µε δόντια µια κυβερνητική διακυβέρνηση που δεν έχει τίποτε κοινό µε οποιαδήποτε αριστερή πολιτική, όπως και αν ορίσουµε την Αριστερά. Τρίτο αµήν.
Διαβάστε επίσης:
Ιαπωνία: Αγωνία για παγιδευμένο οδηγό στο Τόκιο – Τεράστια τρύπα κατάπιε το φορτηγό του (Video)
Liang Wenfeng: Ο 40χρονος «σπασίκλας» της DeepSeek που φέρνει πανικό στις ΗΠΑ
Ηράκλειο: Αγωνία για το 3χρονο παιδί – Μη αναστρέψιμες βλάβες φοβούνται οι γιατροί
Έγκλημα Τέμπη: 200.000 ευρώ για το μπάζωμα σε εταιρεία που χρωστούσε στο δημόσιο (Εγγραφα – Video)
Ο Τραμπ ανοίγει τις πόρτες του Λευκού Οίκου σε influencers και podcasters
