Κύριε δήμαρχε, Το φιλόδοξο σχέδιό σας για το κέντρο της Αθήνας έγινε ενθουσιωδώς δεκτό.
Οι δημοτικές παρατάξεις συνήνεσαν, τα ΜΜΕ το προέβαλαν υμνητικά και ο πολύς κόσμος το χειροκρότησε. Δεν είναι και λίγο να αναδειχθεί το ιστορικό κέντρο μιας πόλης σαν την Αθήνα, να εξοστρακιστούν τα ΙΧ και να γαληνέψει η περιοχή.
Θαυμάσια όλα. Η ενοποίηση, οι πεζόδρομοι, οι ποδηλατόδρομοι, το πράσινο, η μελλοντική σύνδεση του Κεραμεικού με την Ακαδημία Πλάτωνος, η διευκόλυνση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Χαρά Θεού το κέντρο της πολύφημης πόλης, για τους κατοίκους και τους τουρίστες.
Γνωρίζετε ασφαλώς ότι τέτοια φιλόδοξα σχέδια έχουν εκπονηθεί και κατά το παρελθόν, προβληθέντα και υμνηθέντα από όλους: υπόγειος δρόμος η Πανεπιστημίου, όπως –σε άλλο σχέδιο– και η λεωφόρος Αλεξάνδρας, εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, ανάδειξη του ιστορικού κέντρου κ.λπ.
Κάποια δειλά βήματα έγιναν. Αλλά για τα μεγάλα και φιλόδοξα αυτά σχέδια είχαν εγερθεί και σοβαρές ενστάσεις, σχετικές με τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στην Αθήνα αν υλοποιηθούν. Ενστάσεις από πολεοδόμους, συγκοινωνιολόγους και άλλους ειδήμονες.
Εβλεπαν ότι θα δημιουργηθεί ένα υπέροχο κέντρο, το οποίο όμως θα λειτουργήσει ασφυκτικά για την υπόλοιπη Αθήνα, λόγω της δομής της πόλης. Μποτιλιαρίσματα, καθυστερήσεις και αυξημένη ρύπανση σε ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που μπορεί κανείς να υποθέσει.
Ενα τσουνάμι, δηλαδή, που θα φτάνει σε περιοχές οι οποίες βρίσκονται μακριά από το κέντρο και δεν θα επηρεάζει μόνο εκείνες που γειτνιάζουν με αυτό. Αναπόδραστη εξέλιξη λόγω ακριβώς των δραστικών ρυθμίσεων στο κέντρο της Αθήνας.
Από τότε, βέβαια, άλλαξαν πολλά. Μετρό, μερική υπογειοποίηση αρτηριών, Αττική Οδός και τραμ (υπήρξαν αντιρρήσεις για τον ρόλο του τραμ στο κυκλοφοριακό). Θετικά, τέλος πάντων, όλα αυτά. Ανακουφιστικά για την κακοχυμένη και προβληματική πρωτεύουσα.
Ομως δεν σας κρύβω ότι δεινώς προβληματίζομαι για τις επιπτώσεις του μεγαλεπήβολου σχεδίου σας. Δεν είμαι συγκοινωνιολόγος ούτε ανήκω στις διμοιρίες της μίρλας που έχουν ψωμοτύρι την άρνηση. Ομως συμμερίζομαι τις παλιές ενστάσεις.
Και ομιλώ με βάση αυτές, αλλά και την απλή λογική. Οι φόβοι της οποίας –οφείλω να πω– δεν διασκεδάζονται με τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των ικανών επιστημόνων που έχουν εκπονήσει τον «Μεγάλο Περίπατο».
Δυστυχώς, είναι η «φύση» της Αθήνας τέτοια, κύριε δήμαρχε. Ο τρόπος με τον οποίο οικοδομήθηκε, το εική και ως έτυχεν, η φρικώδης αντιπαροχή που κάρφωσε τσιμέντο και αλουμίνιο ως και στα πλευρά της Ακρόπολης. Αυτά έχουν καθηλώσει την Αθήνα και δεν της επιτρέπουν να ανασάνει. Πόσω μάλλον να αναδημιουργηθεί.
Ολα άρχισαν μετά τον Εμφύλιο και τις απηνείς διώξεις. Εφευγαν οι άνθρωποι από την επαρχία, κυρίως οι αριστεροί, για να γλιτώσουν το μαχαίρι των νικητών κι έτρεχαν να καλυφθούν στη σπηλαιώδη Αθήνα. Να κρυφτούν μέσα στην ανωνυμία. Ομως έπρεπε να ζήσουν. Να βρουν δουλειά και κάπου να μείνουν. Ε κάπως έτσι έγινε βορά του τσιμέντου η Αττική και αναπτύχθηκε τερατωδώς.
Επί χούντας το τέρας μεγάλωσε. Δυστυχώς, η θηριωδία της αυθαιρεσίας συνεχίστηκε και στη μεταπολίτευση. Η μόνη ευκαιρία για κάτι δραστικό ήταν το 2004. Ευκαιρία που χάθηκε. Κι ό,τι καλό έγινε οφείλεται στους Αγώνες και όχι στην έμπνευση του ολίγιστου που κυβερνούσε τότε.
Ελπίζω, κύριε δήμαρχε, να αποδειχθούν Κασσάνδρες όσοι φοβούνται για τις επιπτώσεις του σχεδίου σας. Αν διαψευστούν οι ενστάσεις, πρώτος θα το παραδεχτώ.
Θεάρεστο το σχέδιο για το κέντρο της πρωτεύουσας, αλλά υπαρκτοί οι φόβοι για σοβαρές συνέπειες στην υπόλοιπη Αθήνα
