Πέντε ταινίες σπουδαίων δημιουργών και μάλιστα σχετικά πρόσφατης παραγωγής μπορούν να απολαύσουν οι συνδρομητές του Cosmote Tv. Πρόκειται για τα τελευταία ή προτελευταία δουλειά των ασιατών Χιροκάζου Κορεέντα, Λι Τσανγκ Τονγκ, Ασγκάρ Φαραντί και των ευρωπαίων Φρανσουά Οζόν και Κρίστιαν Πέτζολντ.
Το τρίτο έγκλημα (The third murder- 2017) Του Χιροκάζου Κορεέντα
Ένα χρόνο πριν ο Ιάπωνας σκηνοθέτης σαρώσει τα πάντα με τους «Κλέφτες καταστημάτων» του (το οποίο άνοιξε κατά πολλούς το δρόμο των Όσκαρ για τα «Παράσιτα»), είχε φτιάξει αυτό το μικρό διαμαντάκι.
Ο επιτυχημένος δικηγόρος Σιγκεμόρι αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι, κατηγορούμενου για φόνο και κλοπή, ο οποίος είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και για έναν άλλο φόνο πριν από τριάντα χρόνια. Οι πιθανότητες να κερδίσει ο Σιγκεμόρι την υπόθεση είναι μικρές αφού ο πελάτης του ομολογεί ελεύθερα την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή αν καταδικαστεί. Ένα περίπλοκο, ατμοσφαιρικό και εγκεφαλικό δικαστικό δράμα από το δημιουργό του «Κλέφτες καταστημάτων» που για πρώτη φόρα θέτει τα κρίσιμα ηθικά διλήμματα του έξω από την οικογενειακή εστία (ο χώρος της φυλακής που κρατείται ο δράσης και η δικαστική αίθουσα) αν και με την περίτεχνη αφήγηση του, μάς επιστρέφει και πάλι στα γνώριμα λημέρια. Το σασπένς και οι συνεχείς ανατροπές στην υπόθεση επιτρέπουν στον Κορεένατ να μιλήσει ψύχραιμα για μερικές ανθρώπινες τραγωδίες, τοποθετώντας μέσα τους στοιχεία από τις μόνιμες θεματολογίες του, όπως η οικογένεια, o παράγοντας τύχη και η αναζήτηση της ταυτότητας ενώ δεν αρνείται να ασκήσει κριτική στην ισχύουσα νομοθεσία της χώρας του γύρω από τον τρόπο απονομής δικαιοσύνης.
Το παιχνίδι με τη φωτιά (Burning- 2018) Του Λι Τσανγκ-ντογκ
Το φιλμ του νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο New Yorker το 1992.
Ο νεαρός Γιόνγκσου συναντά τυχαία τη Χάεμι, ένα κορίτσι από τα παιδικά του χρόνια. Εκείνη του ζητάει να προσέχει τη γάτα της όσο θα λείπει σε ταξίδι στην Αφρική κι όταν επιστρέφει του συστήνει τον γοητευτικό Μπεν, που γνώρισε στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι τρεις τους αρχίζουν και κάνουν στενή παρέα. Η ταινία του Λι Τσανγκ-ντογκ («Η ποίηση») είναι δομημένη πάνω στο μοτίβο της αμφιβολίας και της ερωτικής εμμονής. Τίποτε από όσα βλέπουμε στο φιλμ δεν είναι ξεκάθαρο. Η αλήθεια χωρίζεται από το ψέμα με ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου που κάνουν τη ζωή του Γιόνγκσου άνω –κάτω. Ο έρωτας του για την όμορφη Χάεμι μεγαλώνει και γίνεται «αρρώστια», την ίδια ώρα που η επιρροή του Μπεν και στους δύο αυξάνει με δραματικούς ρυθμούς. Το σημείο-κλειδί είναι όταν ο Μπεν εξομολογείται το αγαπημένο του χόμπι στον ήρωα: το να βάζει φωτιά κάθε 2 μήνες σε έρημους στάβλους και θερμοκήπια, χωρίς να κινδυνεύει καμία ζωή, είναι μια διαδικασία κάθαρσης και απελευθέρωσης για κείνον. Οι δύο άντρες αν και βγαλμένοι από διαφορετικούς κόσμους έχουν πολλά κοινά, με κυριότερο την αδυναμία στην Χάεμι. Όμως όταν η τελευταία εξαφανίζεται από προσώπου γης, το έργο μετατρέπεται από ερωτική ιστορία γύρω από ένα ιψενικό τρίγωνο, σε ανυπέρβλητο θρίλερ όπου το φαίνεσθαι και το είναι αλληλοεπηρεάζονται με τέτοια αφηγηματική μαεστρία που θυμίζει Χίτσκοκ. Αργοί, σαγηνευτικοί, τελετουργικοί σχεδόν ρυθμοί σε μια ιστορία που απλώνεται σε πολλά επίπεδα (το παρελθόν των Γιόνγκσου και Χάεμι ταυτίζεται με αυτό της Κορέας ενώ αντίθετα ο Μπεν συμβολίζει το θελκτικό αλλά και απειλητικό παρόν – ίσως και μέλλον) και συμβολισμούς – οι ιστορίες της Χάεμι πίσω από την ελαφρότητα τους κρύβουν τη λαχτάρα για περιπέτεια και ελευθερία- κάνουν το «Παιχνίδι με τη φωτιά» μια ατμοσφαιρική και κοφτερή ταινία μυστηρίου που θα την σκέφτεστε για καιρό.
Το ξέρουν όλοι (Everybody knows- 2018) Του Ασγκάρ Φαραντί
Η τελευταία ταινία του σημαντικότερου σύγχρονου ιρανού σκηνοθέτη είναι και η πρώτη διεθνής συμπαραγωγή του που γυρίστηυκε στην Ισπανία. Βασική ηρωίδα του φιλμ είναι η Λάουρα που επιστρέφει από την Αργεντινή στην γενέτειρα της στην Ισπανία για να γιορτάσει το γάμο της αδερφής της. Όμως το εορταστικό κλίμα θα διακοπεί όταν η κόρη της πέσει θύμα απαγωγής.
Χωρίς την αφηγηματική άνεση που γνωρίσαμε στα πρώτα του φιλμ αλλά με μια ιστορία που κρατά το ενδιαφέρον της μέχρι τέλους, ο δημιουργός του «Χωρισμού» και του «Εμποράκου» δυσκολεύεται να συνδυάσει το ψυχολογικό σασπένς με τις περίπλοκες σχέσεις των ηρώων. Με ισπανικό δίδυμο αστέρων (το ζεύγος Κρουζ- Μπαρδέμ) στην πρώτη γραμμή και με αναμόχλευση γνωστών μοτίβων – η πλοκή θυμίζει ως ένα βαθμό το «Τι απέγινε η Έλι»- ο Φαραντί προσβλέπει σε κάτι περισσότερο (μια διεθνή επιτυχία ίσως;) που όμως δεν έρχεται ποτέ καθώς ο ιρανός μοιάζει να έχει αφήσει την χαρακτηριστική απλότητα και αμεσότητα που σημαδεύει τη γραφή του πίσω στην πατρίδα του.
Transit (2018) του Κρίστιαν Πέτζολντ
Ο γερμανός σκηνοθέτης των «Barbara» και «Phoenix» ολοκληρώνει την τριλογία του για τον έρωτα σε καιρό πολιτικής βαρβαρότητας.
Ο Πέτζολντ σε μια φιλόδοξη παραγωγή επιχειρεί να μεταφέρει τον προβληματισμό της συγγραφέως Άννα Ζένγκερ από το αντιπολεμικό μυθιστόρημα της «Transito» σε μια ακαθόριστη χρονικά Γαλλία (ο τόπος δράσης είναι η Μασσαλία όπου αποτελεί τον κρίσιμο κόμβο προς την ελευθερία) που μιλά κυρίως για το ζήτημα της ταυτότητας και το προσφυγικό. Αντιλαμβανόμενος προφανώς τα εμπόδια αλλά και τις προκλήσεις του εγχειρήματος, ο γερμανός επιδιώκει να προσδώσει σημάδια αμφισημίας στην αλληγορική διάσταση του δράματος. Δεν τα καταφέρνει σε όλα – μερικές φορές η πρόζα περισσεύει και η ταινία γίνεται πιο εγκεφαλική από ότι θα έπρεπε- αλλά σε γενικές γραμμές το μοντέλο φαντασία-πολιτική-έρωτας λειτουργεί.
Θέλημα Θεού (Grâce à Dieu- 2019) του Φρανσουά Οζόν
Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Φρανσουά Οζόν ( «5 φορές το 2») καταπιάνεται με ένα πολιτικό φιλμ – το αντιπολεμικό «Frantz» ήταν στην πραγματικότητα μια ωδή στον καταραμένο έρωτα και την θλίψη της απώλειας- έχοντας ως εφαλτήριο ένα σκάνδαλο παιδεραστίας που συντάραξε την γαλλική κοινωνική γνώμη πριν από μερικά χρόνια.
Το 2016 ο ιερέας της καθολικής εκκλησίας Μπερνάρ Πεϊνά κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση δεκάδων αγοριών στη Λυών (η τελική απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική για τον ιερέα) και το γεγονός οδήγησε τον Οζόν στην απόφαση να κάνει μια ταινία γύρω από αυτό. Αρχικά στόχευε να κάνει ντοκιμαντέρ αλλά αργότερα κατάλαβε ότι οι ιδέες που είχε στο μυαλό του δένουν καλύτερα σε μια ταινία μυθοπλασίας. Το «Θέλημα θεού» είναι μια ταινία-καταγγελίας για την σιωπή και συνενοχή της επίσημης καθολικής εκκλησίας γύρω από ένα παλιό έγκλημα που συνεχίζει να υφίσταται (σε παραπάνω από μια σεκάνς του φιλμ αποδεικνύεται ότι οι ιθύνοντες της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα η αρχιεπισκοπή της Λιόν, γνώριζαν τη δράση του συγκεκριμένου ιερέα αλλά δεν άλλαξε τίποτε, επιτρέποντάς του να συνεχίζει το «θεάρεστο» έργο του δίπλα σε παιδιά) αλλά και μια τρυφερή ματιά πάνω στις πληγές των ανθρώπων εκείνων που βίωσαν με το χειρότερο τρόπο την απώλεια της αθωότητας και αποφάσισαν να σπάσουν το νόμο της σιωπής.
Οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις των θυμάτων και το σοκ μιας τέτοιας υπόθεσης, δεν επηρεάζουν τον Οζόν, που παίρνει αποστάσεις και διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Η κάμερα σε ανάλογο ύφος κινείται σαν να «γράφει» για ένα ντοκιμαντέρ που θέμα του έχει την αποκάλυψη της βάναυσης αλήθειας και της δικαίωσης των θυμάτων (που σε πολλές περιπτώσεις συναντούν την αντίδραση ακόμη και από τις οικογένειες τους) κι όχι την απλή αποτύπωση μιας δυσοίωνης πραγματικότητας. Αργυρή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου για την πιο ώριμη ταινία στην αμφιλεγόμενη πορεία του άνισου Φρανσουά Οζόν.
