Τα σκάνδαλα που γκρέμισαν κυβερνήσεις
Ολοι και όλα υπόκεινται σε έλεγχο και κριτική. Γι’ αυτό η δημοσιογραφία και τα μέσα ενημέρωσης έχουν καθήκον και υποχρέωση να υπηρετούν τον πολίτη.
Τα παραδείγματα πολλά. Το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, η δολοφονία του Λαμπράκη, η υπόθεση Novartis, τα Pentagon Papers, τα WikiLeaks και ο Τζούλιαν Ασάνζ, οι αποκαλύψεις του Εντουαρντ Σνόουντεν, η υπόθεση Cambridge Analytica, οι υποκλοπές με το Pegasus.
Επειδή, σε τελική ανάλυση, ισχύει η παραδοχή του Αμερικανού δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου Χιούγκο Μπλακ για τον ερευνητικό ρόλο του Τύπου: Πρέπει να υπηρετεί τους κυβερνώμενους, δηλαδή τον λαό, όχι τους κυβερνώντες.
Γιατί «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης».
Δεν θα βρεις πολίτη να υπερασπίζεται τη λογοκρισία. Και όμως, το επαίσχυντο φαινόμενο βρίσκει τρόπους να διεισδύει στη δημόσια ζωή από το παράθυρο. Αγνοια του παρελθόντος, ασθενής μνήμη, άμβλυνση των αντανακλαστικών αφήνουν χαραμάδες στους επίδοξους σκοταδιστές.
Χαραμάδες που μπορεί να γίνουν θύρες ανοιχτές, να μας ξαναγυρίσουν στη σκοτεινή Ευρώπη του 17ου αιώνα, όταν στη Βρετανία τέθηκαν οι θεσμικές βάσεις της λογοκρισίας, για να ακολουθήσει η εκτέλεση χωρίς δίκη για απειλή κατά του βασιλιά.
Δεν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο λιμασμένο Μεσολόγγι. Εκεί όπου όταν ο Ελβετός Μάγερ τύπωνε άρθρα για την πείνα δέχτηκε απειλές από το γκουβέρνο, το οποίο «περί τούτου εφρόντισεν και το είχε καλώς προμηθευόμενον».
Πολύ περισσότερο στη φασιστική Ιταλία ή την Αμερική του ΜακΚάρθι.
Δεν θα επιτρέψουμε στον αόρατο λογοκριτή των social media, του Facebook κ.ά. να παρεμποδίζει την επικοινωνία μας επικαλούμενος μια ψευδώνυμη «κοινότητα».
Το «Η δημοσίευσις είναι ψυχή της δικαιοσύνης» δεν είναι ένα πανό στην ΕΣΗΕΑ (τώρα μάλιστα!)· είναι το διαρκές ζητούμενο.
