Με τρομάζεις. Ναι με τρομάζεις τέρας. Γιατί μόνο τέρας μπορεί να είσαι. Εσύ, που στέκεσαι στο σαλόνι σου βλέποντας ειδήσεις και λες, «καλά του έκανε του πρεζάκια, αν είχε μπει σπίτι μου και εγώ το ίδιο θα έκανα».
Το πιο τρομακτικό δεν είναι ότι το λες. Το πιο τρομακτικό είναι ότι το λες και – κυριολεκτικά – δεν μπορείς να αντιληφθείς τι ακριβώς λες.
Το λες και το πιστεύεις, σαν να είναι η μόνη λύση, σαν να το απαιτεί η κοινή λογική.
Όταν κάποιος, διαφωνήσει μαζί σου, ξεκινάς να παραθέτεις ένα σωρό άσχετα με το θέμα παραδείγματα, του τύπου, «αν δηλαδή, έμπαινε κάποιος σπίτι σου και σε βίαζε, δεν θα ήθελες κάποιος να κάνει το ίδιο;».
Και διερωτόμαι: Μέχρι πότε σ’ αυτήν την σηψαιμική κοινωνία, θα καλούμαστε να εξηγούμε τα αυτονόητα;
Έχω φτάσει κοντά 30 χρονών και ήδη έχω κουραστεί να εξηγώ τα ευκόλως εννοούμενα.
Κουράστηκα να περιτριγυρίζομαι από μισάνθρωπους, από παρτάκιδες και από εκείνους που, με μεγάλη ευχαρίστηση πατάνε επί πτωμάτων ακόμα και για τα πιο αστεία πράγματα, αρκεί να είναι για το δικό τους συμφέρον.
Και κάπου εκεί, έρχεται η απελπισία, η θλίψη και η αίσθηση της ματαιότητας. Η εσωτερική παραδοχή πως, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει. Η παραίτηση. Οι κυρ Παντελήδες που τραγουδούσε το 1975 ο Πάνος Τζαβέλας, είναι οι κυριότεροι εχθροί αυτού του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Κι όμως όχι, αρκεί ένα μικρό ταρακούνημα για να θυμίσει πως, σε πείσμα των καιρών δεν παραιτούμαστε, θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, για τον Ζακ και για όλους του Ζακ αυτού του πλανήτη.
