Ούτε οι αριθμοί ευημερούν στη χώρα, που συχνά διαστρεβλώνουν την αλήθεια, αν «ερμηνευτούν» με ειδικούς παραμορφωτικούς φακούς, ούτε η πραγματικότητα.
Η επίθεση που δέχεται η μεσαία τάξη εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια από την κυβέρνηση Μητσοτάκη προκαλεί ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες. Αντί να στοχεύουν στην απάλειψη των επιπτώσεων από τη «δεκαετία» των μνημονίων, κάνουν «ταμείο» για τα πλεονάσματα και τις απευθείας αναθέσεις με στόχο τον πλουτισμό των «δικών τους παιδιών» αλλά και του μεγάλου κεφαλαίου που τους στηρίζει σε κάθε βήμα και ιδιαίτερα μέσα από τα ΜΜΕ που κατέχει.
Και εδώ μια παρένθεση: Η τάξεις στη χώρα αναδιαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη μεσαία τάξη που παλεύει για να επιζήσει με τα κάτω στρώματα να παλεύουν ανάμεσα στη διάλυση και στη φτωσοποίηση.
Μια απλή βόλτα στην αγορά, από τα σούπερ μάρκετ έως τη λαϊκή ή τις κεντρικές αγορές των πόλεων φτάνει για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Αν ρωτήσετε μάλιστα θα δείτε πως το πορτοφόλι σε αρκετές περιπτώσεις έχει δέκα, είκοσι ή τριάντα ευρώ. Τίποτα περισσότερο.
Η ακρίβεια χτυπά τα μεσαία στρώματα μέσω της ενέργειας, των ενοικίων, των επιτοκίων, της ακρίβειας στα βασικά προϊόντα διατροφής.
Και τίποτα δεν κάνει η κυβέρνηση για να το αντιστρέψει γιατί αυτή είναι η λογική της. Ήρθε για να ευνοήσει τα συμφέροντα αυτά, είτε σε επίπεδο σούπερ μάρκετ, είτε σε ενέργεια, είτε σε επικοινωνίες και πάει λέγοντας.
Εκεί βασίζεται, αυτοί τους έβγαλαν, αυτούς εξυπηρετούν.
Το φορολογικό υπό διαβούλευση νομοσχέδιο έχει την ίδια λογική. Να εξυπηρετήσει τις τράπεζες και να κάνει ταμείο από τους μικρομεσαίους (μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις) οι οποίοι συνεισφέρουν επί του ΑΕΠ ένα ποσοστό της τάξης του 20% με τους ελεύθερους επαγγελματίες να βρίσκονται στο ελάχιστο 2,5% σε αντίθεση με την Ευρώπη που κυμαίνεται στο 5+%.
Επιπλέον οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι συνεισφέρουν ένα ποσοστό 85% των φορολογικών εσόδων.
Και αντί να πατάξει θεσμικά τη φοροδιαφυγή σε όλα τα επίπεδα, προτείνει τη ρουφιανοποίηση της κοινωνίας.
Την ίδια ώρα με τους μισθούς να βρίσκονται στα τάρταρα, ένας εργαζόμενος φορολογείται όταν το εισόδημά του (υπάρχουν διάφορες κατηγορίες) ξεπερνά τα 600 ευρώ το μήνα!
Και ακρίβεια και φτώχεια με απλά λόγια και χωρίς να μπούμε σε μπλεγμένα οικονομικά στοιχεία.
Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε τη διάλυση της Υγείας και της Παιδείας, την ιδιωτικοποίηση ή τη πρόθεση ιδιωτικοποίησης των βασικών αγαθών που δεν λειτουργούν υπέρ του πορτοφολιού της μεσαίας τάξης. Ο προβλεπόμενος «ανταγωνισμός» δεν λειτουργεί με τα καρτέλ πλέον να παίζουν ενάντια στον πολίτη.
Η διάλυση και η αποστελέχωση όλων των υπηρεσιών που ασχολούνται με τον έλεγχο των τιμών, του καταναλωτή και του ανταγωνισμού δείχνει ότι δεν είναι κυβερνητικός στόχος ο έλεγχος αυτών.
Και δυστυχώς, άλλες είναι οι πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις και άλλο οι δηλώσεις!
Λύσεις υπάρχουν έξω από την λεγόμενη «φορολόγηση του κεφαλαίου» που θέλει πολιτική βούληση και χρόνο. Υπάρχει για παράδειγμα το περιουσιολόγιο που μπορεί να δώσει στοιχεία.
Από την άλλη καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να διεκδικεί «κοινωνικό προφίλ» όταν φορολογεί το εισόδημα από τα 600 ή κάπου τόσα ευρώ το μήνα. Γιατί απλά δεν δίνει καμία αναπνοή στον εργαζόμενο και τον κατηγοριοποιεί στη φτώχεια.
Οποιοδήποτε αφορολόγητο στα 10.000 ευρώ δεν φτάνει και είναι λόγια του αέρα.
Στο κάτω-κάτω οι κυβερνήσεις εκλέγονται για τα συμφέροντα των πολιτών και όχι των ολίγων.
Αν θέλουν, υπάρχουν τα εργαλεία.
Αν θέλουν όμως!
