Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι ο μοναδικός κρατούμενος στη χώρα που δεν έχει πάρει ούτε μία ημέρα άδεια εξόδου από τη φυλακή ύστερα από 19 χρόνια κράτησης. Κακοποιώντας τη λογική και τον ορθολογισμό και «στρεψοδικώντας», τα αρμόδια δικαστικά συμβούλια με επανειλημμένα απορριπτικά βουλεύματά τους του έχουν στερήσει το ευεργέτημα το οποίο έχει προβλέψει ο νομοθέτης για κάθε κρατούμενο που πληροί τις προϋποθέσεις.
Και τώρα που ήρθε η ώρα της απόλυσής του από τη φυλακή με όρους, ένα άλλο δικαστικό συμβούλιο, προκειμένου να απορρίψει τη σχετική αίτησή του, έκρινε ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατουμένων που «εμφάνισαν τέτοιο βαθμό σωφρονισμού ώστε να μην είναι πλέον επικίνδυνοι για την τέλεση των αδικημάτων».
Πού εστιάζουν αυτή την κρίση τους οι δικαστές; Στον νομικό και λογικό παραλογισμό ότι ο Αλ. Γιωτόπουλος δεν βγαίνει να δηλώσει ότι μετάνιωσε γι’ αυτά που από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του μέχρι και σήμερα αρνείται ότι έχει διαπράξει!
Εύλογα ο ίδιος σε επιστολή του προς το Documento, στην οποία αποδομεί λέξη προς λέξη το σκεπτικό του επίμαχου δικαστικού βουλεύματος (υπ’ αριθμόν 734/2021) που απέρριψε την αίτησή του για υφ’ όρων απόλυση, κάνει λόγο για δικαστές που «βγάζουν από το μαγικό καπέλο τους τον μεσαιωνικό λαγό της “μεταμέλειας”, πασπαρτού για οποιαδήποτε απόφαση αγνοεί και παραβιάζει τις διατάξεις του ΠΚ».
Την ίδια ώρα μάλιστα που το ίδιο το Συμβούλιο Φυλακής, σε εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, στην απόφασή του στις 20.9.2019, την οποία υπογράφουν ο εισαγγελέας, ο διευθυντής και η προϊσταμένη κοινωνική λειτουργός, λέει: «Στην έννοια δε του σωφρονισμού, δεν περιλαμβάνεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου» κι ακόμη «ούτε όμως και απαιτεί η καθεστηκυία έννομη τάξη την ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου».
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή-καταγγελία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο Dοcumento για την «αχαρακτήριστη μέθοδο που δεν αρμόζει σε Δικαστικούς Λειτουργούς και ευτελίζει τη Δικαιοσύνη»
Το βούλευμα της 4ης Οκτωβρίου απορρίπτει την αίτηση αποφυλάκισής μου, γιατί δεν έχω μεταμεληθεί. Στο κείμενο που ακολουθεί το αντικρούω εξηγώντας ότι η μη μεταμέλειά μου δεν είναι η αιτία αλλά το πρόσχημα για να μη με αποφυλακίσουν.
Ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει ότι ο κατάδικος απολύεται υπό όρο αν ικανοποιούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Απ’ αυτούς που απολύθηκαν υπό όρο, ένα ποσοστό που είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη υποτροπιάζει. Αν ανάμεσα σ’ αυτές τις προϋποθέσεις είναι και η «μεταμέλεια», όπως ισχυρίζεται το βούλευμα, έχουμε μια αντίφαση αφού οι υπότροποι είναι και μεταμεληθέντες. Αρα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν, είτε οι δικαστές δεν την απαίτησαν είτε αυτή δεν ήταν ειλικρινής. Και στις δύο περιπτώσεις η έννοια αυτή δεν είναι λειτουργική, είναι άχρηστη, αφού δεν εμποδίζει την υποτροπή. Ακόμη
χειρότερα όμως, γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τον ΠΚ, αφού είτε αποφυλακίζει κατάδικους που έχουν μεταμεληθεί μόνο στα λόγια και όχι ειλικρινά είτε εμποδίζει την αποφυλάκιση άλλων που ικανοποιούν τους πραγματικούς και αντικειμενικούς όρους, παραβιάζοντας τις διατάξεις του ΠΚ, όπως στην περίπτωσή μου τις δυο αρχές της αναδρομικής εφαρμογής της ηπιότερης διάταξης και της απαγόρευσης της αναδρομικής εφαρμογής της δυσμενέστερης διάταξης εν τοις πράγμασι.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η αιτιολογική έκθεση για τον νέο ΠΚ 4619/2019 αναφέρει στη σελ. 11 παρ. 22 τα εξής: «Η εκπλήρωση απροσδιόριστων “ηθικών καθηκόντων” έχει φυσικοδικαιικό χαρακτήρα, ασυμβίβαστο με την θετικότητα του ποινικού δικαίου». Και το κυριότερο απ’ αυτά τα «ηθικά καθήκοντα» είναι η μεταμέλεια. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι δεν αναφέρεται αυτή η έννοια ούτε στα άρθρα 105 και 106 για την απόλυση υπό όρο, αλλού ούτε και σε ολόκληρο τον Ποινικό Κώδικα. Ούτε καν στα άρθρα 90 (και συν) που αναφέρονται στους υπότροπους, στους εγκληματίες καθ’ έξη και στην ποινή κάθειρξης αορίστου χρόνου, όπου προβλέπονται βαρύτερες ποινές. Ούτε καν εκεί απαιτείται.
Ανάλογη άποψη εκφράζει και το Συμβούλιο Φυλακής στην απόφασή του της 20ής-9-2019 που υπογράφουν ο εισαγγελέας, ο διευθυντής και η προϊσταμένη κοινωνική λειτουργός. Στη σελ. 3 προτελευταία αράδα λέει: «Στην έννοια δε του σωφρονισμού, δεν περιλαμβάνεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου», και επαναλαμβάνει στη σελ. 5 αρ. 5 «ούτε όμως και απαιτεί η καθεστηκυία έννομη τάξη την ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου». Κι όπως μας λέει και η Μακρόνησος, όπου μαζί με τη δήλωση μετάνοιας αποκήρυσσαν και τα πολιτικά τους φρονήματα, δεν νοείται μεταμέλεια χωρίς την προηγούμενη ιδεολογική μεταστροφή.
Είναι τραγικό το γεγονός ότι ένα πολιτικό σύστημα που επαίρεται ότι είναι σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία καταφεύγει σε μεθόδους του Μεσαίωνα και της Ιερής Εξέτασης, όπου χωρίς τη μεταμέλεια δεν σταματούσαν οι απάνθρωπες ταλαιπωρίες του δικαζόμενου.
Ειδικότερα στην περίπτωσή μου η απαίτηση μεταμέλειας αγγίζει τα όρια της προκλητικής παράνοιας. Γιατί εγώ καταδικάστηκα ως ηθικός αυτουργός της 17Ν για ανθρωποκτονίες, κατηγορία που αρνήθηκα από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Αρα με καταδίκασαν ως αρχηγό της 17Ν, αφού εγώ τις αποφάσισα, παρότι αποσιωπούν επιμελώς αυτό τον όρο.
Ομως οι δύο σημαντικότεροι από τους κατηγορούμενους, που συνεργάστηκαν με τις αρχές και των οποίων οι καταθέσεις θεωρήθηκαν αξιόπιστες απ’ τους δικαστές, υποστήριξαν ότι δεν υπήρχε ηγεσία, περιγράφοντας με λεπτομέρειες πώς παίρνονταν οι αποφάσεις συλλογικά στους πυρήνες. Φτάνοντας στο σημείο να δηλώσουν ότι ακύρωσαν από μόνοι τους δύο στόχους επειδή διαφωνούσαν. Πράγμα που από μόνο του αποδείχνει ότι δεν υπήρχε ηγεσία.
Αν όμως υπήρχε ηγεσία σ’ όλα αυτά τα 19 χρόνια, θα είχαν αποκαλυφθεί πολλές λεπτομέρειες από τη λειτουργία αυτής της ηγεσίας σε σχέση με τα μέλη, ανάλογες μ’ αυτήν που ανέφερα για τις δύο ακυρώσεις στόχων από ένα μέλος χωρίς να μπορεί κανείς να το αποτρέψει. Λεπτομέρειες που θα επιβεβαίωναν αυτή την ύπαρξή της.
Τίποτα όμως σχετικό δεν αποκαλύφθηκε, επαληθεύοντας την άποψη ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Ζητώντας μου λοιπόν να μετανοήσω, στην ουσία μου ζητάνε να δηλώσω ότι ήμουν αρχηγός, δηλαδή να πω ένα κραυγαλέο ψέμα, για να με αποφυλακίσουν!
Και τα χειρότερα έπονται. Επειδή δεν μπορούσαν να στηρίξουν λογικά την απόρριψη της αίτησής μου για αποφυλάκιση κατέφυγαν στην πλαστογραφία μιας συνέντευξής μου, αποσιωπώντας τελείως τη ρητή απάντησή μου στο επίμαχο ζήτημα για να βγάλουν το αντίθετο συμπέρασμα απ’ αυτό που υποστηρίζω. Συγκεκριμένα, στη συνέντευξη που έδωσα στον «Λαμιακό Τύπο» τον Οκτώβριο του 2002, η τρίτη ερωταπόκριση που απέκρυψαν έχει ως εξής: «Ερώτηση: Εμείς από την πλευρά μας καταδικάζουμε τις ενέργειες της 17Ν. Εσείς ποια θέση έχετε για τις ενέργειες αυτές αφού ισχυρίζεστε ότι δεν είστε ο αρχηγός της οργάνωσης; Απάντηση: Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 23,7% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι συμφωνούν με τις απόψεις της 17Ν όπως εκφράζονται στις προκηρύξεις της αλλά δεν συμφωνούν με τις ενέργειές της. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι και η δική μου θέση. Μόνο σε δύο περιπτώσεις νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιες επιθέσεις. Σαν άμυνα σε αντίστοιχες επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές του λαϊκού κινήματος ή σε προεπαναστατική περίοδο μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων και με απαραίτητη πάντα προϋπόθεση την ύπαρξη ισχυρού λαϊκού κινήματος. Τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν συμφωνώ αλλά και δεν καταδικάζω».
Αυτή την άποψη έχω εκφράσει επανειλημμένα και στα δικαστήρια και στα μίντια. Κι επιβεβαιώνεται απ’ το γεγονός ότι στα 19 χρόνια κράτησής μου, στη διάρκεια των οποίων έγιναν πολλές πράξεις βίας, ποτέ δεν δήλωσα είτε προφορικά είτα γραπτά ότι επιδοκιμάζω αυτές τις πράξεις, αντίθετα από άλλους που το έκαναν και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Η θέση μου αυτή καταρρίπτει την άποψη του βουλεύματος ότι αν αποφυλακιστώ θα διαπράξω πράξεις βίας, αφού διαφωνώ μ’ αυτές. Η απαίτηση της μεταμέλειας δεν είναι παρά ένα φτηνό πρόσχημα για να μη με αποφυλακίσουν. Από όλες τις δηλώσεις μου μετά τη σύλληψή μου μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει ο παραμικρός χώρος για μεταμέλεια Απαιτώντας την, γνωρίζουν ότι απαιτούν κάτι το αδύνατο.
Ανάλογη διαστρέβλωση γίνεται και στο ζήτημα των σπουδών μου. Τις παρουσιάζουν ως κάτι τεχνικό, γράφοντας ότι «απλώς αύξησε τις μαθησιακές του γνώσεις» και ότι «έτσι διατηρεί το πνεύμα του και τη μνήμη του σε εγρήγορση»! Απομονώνοντάς τες και αφαιμάσσοντάς τες από την ουσιαστική τους πτυχή, που είναι η κοινωνική επανένταξη και ο σωφρονισμός. Γι’ αυτό το ζήτημα ο Συνήγορος του Πολίτη σε απάντηση που μου κοινοποίησε στις 1-3-2010 λέει στην παρ. 2 «…Ο ΣτΠ έχει ιδιαιτέρως τονίσει ότι η εκπαίδευση των κρατουμένων, ιδίως δε η φοίτηση σε ανώτερα ή ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, υπηρετεί τους στόχους της κοινωνικής επανένταξης. Ως εκ τούτου ευνοείται από την κείμενη νομοθεσία, ενώ στο ίδιο πνεύμα πρέπει να κινείται και η κάθε ερμηνεία και εφαρμογή από τη σωφρονιστική διοίκηση». Σύμφωνα μάλιστα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αυτή η φοίτηση θεωρείται η ασφαλέστερη μέθοδος κοινωνικής επανένταξης. Ακόμη και η διευθύντρια του Κορυδαλλού δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της: «Το Πανεπιστήμιο ισούται με σωφρονισμό». Παραβιάζουν λοιπόν και την επίσημη θέση της Δικαιοσύνης για την εκπαίδευση των κρατουμένων.
Οταν όμως εγώ έχω συμπληρώσει όλο τον κύκλο σπουδών στο δημόσιο γαλλικό πανεπιστήμιο ParisDiderot VII, παίρνοντας τα πέντε διπλώματα ισοδύναμα με αυτά που παίρνουν οι κανονικοί φοιτητές και που έχω καταθέσει στη γραμματεία της φυλακής, DEUG, Licence, Maitrisse, το μεταπτυχιακό Master και πρόσφατα στις 8 Ιουλίου 2021 αναγορεύτηκα διδάκτωρ Μαθηματικών στο ίδιο γαλλικό πανεπιστήμιο από εξαμελή επιτροπή Γάλλων καθηγητών –οι μισοί τουλάχιστον από τους οποίους είναι διάσημα ονόματα–, παρουσιάζοντας διατριβή-έρευνα που δημοσιεύεται σε γαλλικό εξειδικευμένο επιστημονικό περιοδικό, διατριβή που εκπόνησα μέσα στη φυλακή χωρίς τη χρήση ηλ. υπολογιστή, αυτό σημαίνει ότι έχω υπηρετήσει τους στόχους της κοινωνικής επανένταξης στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Οτι εδώ και πολύ καιρό είμαι πανέτοιμος να ενταχθώ στην κοινωνία. Αυτός ο ολοκληρωμένος κύκλος σπουδών κι αυτά τα πέντε διπλώματα από μόνα τους υπερφαλαγγίζουν και κονιορτοποιούν οποιαδήποτε δήθεν υπόνοια «ελλειμματικού σωφρονισμού» μου.
Στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών έκανα τουλάχιστον τέσσερις αιτήσεις αποφυλάκισης, με βάση άλλη διάταξη του ΠΚ. Απορρίφθηκαν όλες. Σε όλα όμως τα απορριπτικά βουλεύματα ανέφεραν ρητά την ποινή που όφειλα να εκτίσω για ν’ αποφυλακιστώ. Εγραφαν: «Πρέπει να εκτίσεις πραγματική ποινή 19 ετών –που δεν είχα εκτίσει– με προσθήκη των υπολοίπων 6 ετών μέχρι τα 25 έτη με ευεργετικό υπολογισμό». Σήμερα που αυτές οι προϋποθέσεις εκπληρούνται (έχω εκτίσει πραγματικά 19 έτη, συν άλλα 15 έτη με ευεργετικό υπολογισμό) αντί να με αποφυλακίσουν, όπως θα έκανε οποιαδήποτε στοιχειωδώς σοβαρή Δικαιοσύνη, αλλάζουν τις προϋποθέσεις. Προσθέτοντας στο παρά πέντε μια καινούργια. Βγάζουν από το μαγικό καπέλο τους τον μεσαιωνικό λαγό της «μεταμέλειας», πασπαρτού για οποιαδήποτε απόφαση αγνοεί και παραβιάζει τις διατάξεις του ΠΚ. Αχαρακτήριστη μέθοδος, που δεν αρμόζει σε δικαστικούς λειτουργούς και ευτελίζει τη Δικαιοσύνη.
