Oσο αγρίευαν τα πράγματα ένθεν κακείθεν του Ντονμπάς και όσο η εισβολή του ρωσικού στρατού φαινόταν όλο και πιθανότερη τόσο η Ευρωπαϊκή Eνωση ανέβαζε τους τόνους, κούναγε το δάχτυλο στον Πούτιν και στους επιτελείς του και υποσχόταν όλο και περισσότερη βοήθεια στον Ζελένσκι και στην Ουκρανία.
Τώρα πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι η βοήθεια ήταν… λόγια, κάτι λίγα αντιβιοτικά, μερικές ασπιρίνες, λίγες εκατοντάδες υπνόσακοι και κάποιες χιλιάδες χειρουργικές μάσκες! Α, και το κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που βάφτηκε με τα χρώματα της Ουκρανίας και το κατάπτυστο tweet του Μπορέλ με το οποίο μας ενημέρωνε ότι οι Ρώσοι τιμωρήθηκαν… σκληρά. Ή, όπως έγραψε ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας δίνοντας το μέτρο μιας ελίτ αποφασισμένης να μας στείλει στο βάραθρο: «Τέλος τα ψώνια στο Μιλάνο, τα πάρτι στο Σεν Τροπέ και τα διαμάντια στην Αμβέρσα. Aυτό είναι ένα πρώτο βήμα, μένουμε ενωμένοι»!
Ούτε ο Μπάιντεν και οι περί αυτόν βέβαια έκαναν πολύ περισσότερα: η παρότρυνση με κάθε δυνατό τρόπο στην κυβέρνηση Ζελένσκι να μην εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ και να πάρει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τη Μόσχα δεν είχε συγκεκριμένα αποκρυσταλλώματα, αλλά αυτό θα έπρεπε να το έχει αντιληφθεί εγκαίρως ο Ουκρανός πρωθυπουργός. Οι Αμερικανοί όμως –αντίθετα από τους Ευρωπαίους– έχουν να κερδίσουν από την κρίση, και πουλώντας πανάκριβα το σχιστολιθικό αέριό τους και εμπεδώνοντας τον ατλαντισμό στη γηραιά ήπειρο η οποία δεν διδάσκεται από την Ιστορία.
Οπότε, μεταξύ της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν που θεωρεί ότι «βάφοντας» κιτρινομπλέ το κτίριο της Κομισιόν δείχνει την «αλληλεγγύη, φιλία και σταθερή στήριξη» της ΕΕ στην Ουκρανία και του Τζο Μπάιντεν που παριστάνει τον… σχολιαστή του CNN ανακοινώνοντας σε απευθείας σύνδεση με τον Λευκό Οίκο ότι η εισβολή θα γίνει «το επόμενο 48ωρο» ή ότι «η Ρωσία θα καταλάβει όλη την Ουκρανία εντός 96 ωρών», η πολιτική των όπλων αφέθηκε να δίνει τον τόνο που θέλουν οι ελίτ, με τους λαούς στη γωνία να περιμένουν να πληρώσουν τις συνέπειες.
Θα ήταν λογικό η ελληνική κυβέρνηση να τα έβλεπε όλα αυτά, να τα αξιολογούσε και να έβγαζε εγκαίρως τα σωστά συμπεράσματα, επανεξετάζοντας την τακτική της και αναδιαρθρώνοντας τη στρατηγική της. Τα στελέχη της όμως, έχοντας γαλουχηθεί να πορεύονται εντός των ορίων της εξάρτησης και του ατλαντισμού, αδυνατούν να χαράξουν πολιτικές πέραν του «ναι σε όλα» όσα τους υπαγορεύονται.
Γι’ αυτό και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για «τη μεγαλύτερη εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», προσπερνώντας πολύ εύκολα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αδυνατώντας, τοποθετούμενος για την Ουκρανία, να εντάξει στην ατζέντα της ΕΕ το κυπριακό, αλλά και γενικότερα τον αναθεωρητισμό στην περιοχή μας.
Με μια τέτοια κυβέρνηση όμως που στερείται πολιτικής για τα εθνικά, το ενεργειακό ή την ακρίβεια και μ’ έναν πρωθυπουργό που προσπαθεί να προβληθεί ως… διεθνής παράγοντας μηρυκάζοντας με θόρυβο όσα λένε τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το ήδη δύσκολο παρόν προοιωνίζεται ένα ακόμη σκληρότερο αύριο. Και αυτό σημαίνει ότι η χώρα ακροβατεί επικίνδυνα και ότι θα πληρώσουμε ακριβά τα σπασμένα των άλλων.
