Η οπαδική βία είναι μια όζουσα πληγή στο σώμα του Ελληνικού αθλητισμού. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόλις συνέβαιναν κάθε είδους καταστροφές από τους χούλιγκαν μέσα κι έξω από τα γήπεδα, πόσο μάλλον μία δολοφονία τόσο σοκαριστική, όσο αυτή του Άλκη, η επίσημη πολιτεία τρέχει δήθεν να λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Νομίζουν ότι όσο πιο αυστηρές τιμωρίες βάλουν, όσα ιδιώνυμα και να ντύσουν εγκληματικές συμπεριφορές θα λύσουν το πρόβλημα της οπαδικής βίας, όμως στην ουσία απλά θα αγγίξουν λίγο τη κορυφούλα του παγόβουνου. Δίπλα σ’ αυτούς τους ανεγκέφαλους νταήδες χούλιγκαν βρίσκονται κυκλώματα συμφερόντων και εγκληματικές συμμορίες, που για δικούς τους λόγους ανέχονται, συνεργάζονται και υποκινούν την οπαδική βία.
Πως λοιπόν θα λύσεις το πρόβλημα όταν ασχολείσαι μόνο με τα υποκινούμενα πιόνια του συστήματος και όχι με αυτούς που τα υποκινούν; Όσες φορές και να εξαφανίσεις τα πιόνια θα αντικατασταθούν με άλλα παρόμοια… Έτσι τα αποσπασματικά μέτρα της κάθε κυβέρνησης, που βουτάνε πάντα βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο, δεν αποδίδουν, μπορεί κάπως να συγκρατήσουν το πρόβλημα, αλλά με το χρόνο θα αρχίσουν να χαλαρώνουν, σε σημείο που η μη εφαρμογή τους να αποτελεί ανέκδοτο. Ως εκ τούτου, η θυσία του επόμενου Άλκη θα επωάζεται στις φανέλες, που τα χέρια αυτών που τις φορούν κρατάνε δρεπάνια, έτοιμες να σκορπίσουν τον θάνατο, ως μία παραλλαγή «Ο Χάρος βγήκε παγανιά», αφού η επίσημη πολιτεία δεν θα έχει τολμήσει να κάνει καμία παρέμβαση στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή να εξοβελίσει τα κυκλώματα και τις συμμορίες που λυμαίνονται τον ποδοσφαιρικό χώρο.
Το γήπεδο είναι γενικά ένας χώρος αυθόρμητης εκτόνωσης κοινωνικών εντάσεων και σε πρώτο επίπεδο έχουμε τις λέσχες και τους Συνδέσμους των ομάδων να ασκούν βία, που οξύνεται από το γεγονός ότι το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι διαβλητό. Με άλλα λόγια, η αντιμετώπιση της βίας με την τιμωρία των στημένων αγώνων και η εξασφάλιση ενός καθαρού και αδιάβλητου πρωταθλήματος δεν είναι διαφορετικά θέματα. Όσο υπάρχει η πεποίθηση ότι η διαιτησία είναι στημένη, ο αγώνας είναι στημένος, κανένα αστυνομικό μέτρο δεν θα σταματήσει γενικά τη βία, η οποία θα φύγει από το γήπεδο και θα πάει στους έξω δρόμους. Ένα λοιπόν αδιάβλητο πρωτάθλημα θα περιορίσει τη ζήτηση για γηπεδική βία, αλλά θα κάμψει και την προσφορά της.
Σε δεύτερο όμως επίπεδο οι λέσχες των ομάδων γίνονται χώροι δράσης του οργανωμένου εγκλήματος από συμμορίες που επιδιώκουν στο σχήμα των οργανωμένων οπαδών να συγκαλύψουν τη παράνομη δράση τους. Η οπαδική βία γίνεται προσοδοφόρο επάγγελμα για άτομα του υποκόσμου, που βρίσκουν στο Σύνδεσμο της ομάδας ένα προστατευμένο καταφύγιο για τις παράνομες δραστηριότητές τους. Εκεί βέβαια γίνεται και η συνάντηση διαφόρων ποινικών, με άτομα που έχουν σοβαρά προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής και όλοι αυτοί μπλέκουν μεταξύ τους, με στόχευση την εξαφάνιση όσων στηρίζουν την αντίπαλη ομάδα..
Σε τρίτο επίπεδο για την αντιμετώπιση της βίας, καταλαβαίνετε τι γίνεται, όταν διάφοροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες στις διοικήσεις των ΠΑΕ, χρησιμοποιούν συνειδητά όλους αυτούς για να εξυπηρετήσουν δικά τους, οικονομικά, κατά βάση, συμφέροντα. Έτσι το κοινωνικό πρόβλημα της γηπεδικής βίας, το αθλητικό πρόβλημα ενός διαβλητού πρωταθλήματος και το ποινικό μέρος της χρήσης του ποδοσφαίρου για τη συγκάλυψη, άσχετων με τον αθλητισμό εγκληματικών δραστηριοτήτων, γίνονται ένα κουβάρι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ενιαία.
Εδώ όμως που έχουμε φθάσει σήμερα, η αντιμετώπιση της βίας πρέπει να ξεκινήσει από τη βούληση των ποδοσφαιρικών παραγόντων να αποκαταστήσουν την ομαλή σχέση των φιλάθλων οπαδών της κάθε ομάδας με την ομάδα τους. Δυστυχώς μέχρι τώρα οι οργανωμένοι οπαδοί αντιμετωπίστηκαν από τους παράγοντες των ομάδων, άλλοτε ως ιδιωτικοί στρατοί του ιδιοκτήτη της ομάδας και άλλοτε ως περιττή ενόχληση για τον βασικό μέτοχο, όταν η δύναμή της εξουσίας των συνδέσμων θέριευε από τις οικονομικές δυνατότητες που τους έδιναν οι ΠΑΕ, μέσω εισιτηρίων των αγώνων, προκαλώντας και στις δύο περιπτώσεις ξεσπάσματα βίας.
Αυτή τη στιγμή το δραστικό μέτρο εκκίνησης είναι ένα: Οι Σύνδεσμοι των ομάδων να ενταχθούν ως τμήματα στην απόλυτη ευθύνη των ομάδων. Κάθε πράξη βίας, κάθε παράνομη ενέργειά τους να αντιστοιχεί σε βαθμό αυστηρότατης ποινής για την ίδια την ομάδα. Οι ίδιες οι ομάδες, ή θα τους κάνουν αρνάκια , ή θα αναγκαστούν να τους διαλύσουν, εφόσον θα αποτελούν βαρίδια γι’ αυτές, με τις ποινές που θα τους αποδίδονται εξ’ αιτίας τους, προκαλώντας υποβιβασμούς και απώλεια των εσόδων τους.
Υπάρχουν πολλά δευτερευόντως που μπορούν να γίνουν, ας ξεκινήσουμε όμως από αυτό το δραστικό μέτρο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ημίμετρα για να κρύψουν για άλλη μια φορά το πρόβλημα κάτω από το χαλί, με τον επόμενο Άλκη να το ξαναφέρει στην επιφάνεια.. Ας είναι λοιπόν ο Άλκης το τελευταίο θύμα της εγκληματικής πρακτικής του σάπιου καθεστώτος της διαφθοράς, στο όνομα του Αθλητισμού!
Η Ελένη Αυλωνίτου είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ / μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
