Επιστολή στο documentonews.gr απέστειλε ο Νίκος Μαζιώτης με αφορμή το δημοσίευμα για τη θητεία της εισαγγελέως Μαρίας-Ελένης Νικολού ως εισαγγελέα Ανηλίκων, η οποία τις τελευταίες μέρες βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα με την αμφιλεγόμενη εισήγησή της για τον υπόδικο Ηλία Μίχο στη δίκη του Κολωνού.
Το δημοσίευμα ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η Μ.-Ελ. Νικολού ήταν η εισαγγελέας που είχε προκαλέσει το 2017 ουκ ολίγες αντιδράσεις για τη μεταχείριση του εξάχρονου παιδιού του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα όταν συνελήφθησαν από αστυνομικούς της Αντιτρομοκρατικής και μεταφέρθηκε στο παιδοψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων.
Ο Νίκος Μαζιώτης περιγράφει αναλυτικά όσα συνέβησαν το 2017, χαρακτηρίζοντας τα ως «πρωτοφανή και με σαφή πολιτικά κίνητρα». Όπως υποστηρίζει «η προσωρινή αφαίρεση της γονικής μέριμνας που είχε διατάξει η τότε εισαγγελέας ανηλίκων Μ. Ε. Νικολού… είχε αποφασιστεί πριν τη σύλληψη της Ρούπα, προφανώς με άνωθεν εντολές». Όπως αναφέρει ο Νίκος Μαζιώτης η εντολή που δόθηκε «με διάταξη από την εισαγγελέα Νικολού, ήταν εκτός των νόμιμων αρμοδιοτήτων της, αφού την αρμοδιότητα να προχωρεί σε πράξεις που αφορούσαν τη γονική μέριμνα ή την επιμέλεια ανηλίκων είχε μόνο το δικαστήριο». Όπως υπογραμμίζεται «η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν παράνομη», ενώ δεν υπήρχε «καν ζήτημα προστασίας του παιδιού αφού υπήρχαν συγγενείς».
Σύμφωνα με το Νίκο Μαζιώτη, όσα συνέβησαν «προκάλεσαν τραύματα στο παιδί» και η κα Νικολού «ήταν συνυπεύθυνη γι’ αυτό αλλά όχι η μοναδική υπεύθυνη», ενώ υποστηρίζει ότι «ο πραγματικός λόγος της αφαίρεσης της επιμέλειας… είναι άκρως πολιτικός».
«Ο 6,5 χρονών τότε γιος μας αντιμετωπίστηκε βάναυσα από τις κρατικές (αστυνομικές-δικαστικές) αρχές ως εγκληματίας και τρομοκράτης. Μόνο και μόνο γιατί ήταν γιος μας, γιος δύο μελών του Επαναστατικού Αγώνα» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Νίκος Μαζιώτης.
Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή που έστειλε ο Νίκος Μαζιώτης:
Νίκος Μαζιώτης: Κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις
Στο τεύχος της εφημερίδας Documendo της 17ης Μαρτίου 2024, στο άρθρο του δημοσιογράφου Β. Τριάντη για την υπόθεση της 12χρονης του Κολωνού και την προκλητικά πρωτοφανή πρόταση της εισαγγελέως Μαρίας Ελένης Νικολού για απαλλαγή του βασικού κατηγορούμενου Η. Μίχου από την κατηγορία του βιασμού, αναφέρεται ότι η ίδια όταν ήταν εισαγγελέας Ανηλίκων το 2017 κατά τη σύλληψη της συντρόφισσας Ρούπα, είχε διατάξει την αφαίρεση της γονικής μέριμνας από εμάς του τότε 6,5 χρονών γιου μας και τον εγκλεισμό του στο κλειστό ψυχιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων ‘‘Αγία Σοφία’’. Επειδή η υπόθεση αυτή του 2017 ήταν πρωτοφανής και με σαφή πολιτικά κίνητρα και επειδή την αναφέρετε παράλληλα με την υπόθεση της 12χρονης και την προκλητική για το περί δικαίου αίσθημα πρόταση της Νικολού, θα ήθελα να κάνω κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις γιατί το δημοσίευμα είναι αρκετά ελλιπές σε σχέση με το τι πραγματικά συνέβη τότε.
Η προσωρινή αφαίρεση της γονικής μέριμνας που είχε διατάξει η τότε εισαγγελέας ανηλίκων Μ. Ε. Νικολού στην περίπτωση του γιου μας, είχε αποφασιστεί πριν τη σύλληψη της Ρούπα, προφανώς με άνωθεν εντολές, γιατί αμέσως όταν έφτασε μετά τη σύλληψή της στη ΓΑΔΑ, αστυνομικός της «αντιτρομοκρατικής» της πήρε με απειλή βίας το παιδί από την αγκαλιά της μεταφέροντάς το σε άγνωστη τοποθεσία.
Η αφαίρεση της γονικής μέριμνας ‘‘βασίστηκε’’ στο άρθρο 1532 του Α.Κ. Αυτή η εντολή που δόθηκε τότε με διάταξη από την εισαγγελέα Νικολού, ήταν εκτός των νόμιμων αρμοδιοτήτων της, αφού την αρμοδιότητα να προχωρεί σε πράξεις που αφορούσαν τη γονική μέριμνα ή την επιμέλεια ανηλίκων είχε μόνο το δικαστήριο.
Δηλαδή, αυτό από μόνο του ήταν μια πράξη παράνομη. Επειδή το άρθρο 1532 Α.Κ. με τίτλο ‘‘κακή άσκηση γονικής μέριμνας’’ εφαρμόζεται σε γονείς κακοποιητές, η εφαρμογή του στη δική μας περίπτωση συνιστούσε μια μεγάλη προσβολή για εμάς τόσο ως γονείς όσο και ως αγωνιστές
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης της Πόλας Ρούπα στις 5/1/2017 έσπευσαν συγγενείς μας στην ΓΑΔΑ, –η μητέρα και η αδελφή της– και ζήτησαν να παραλάβουν τον γιο μας, όμως πήραν αρνητική απάντηση. Το παιδί παρέμεινε στη ΓΑΔΑ έως το απόγευμα και στη συνέχεια μεταφέρθηκε υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας στο νοσοκομείο Παίδων ‘‘Αγία Σοφία’’, ενώ δεν δινόταν καμία πληροφορία για το πού βρισκόταν
Είναι σημαντικό να διευκρινίσω ότι συνήθως στην περίπτωση που και οι δυο γονείς είναι κρατούμενοι, ακόμα και για μεγάλο διάστημα, εφόσον δεν υπάρχει ζήτημα κακοποίησης ή κινδύνου του παιδιού και υπάρχουν συγγενείς να παραλάβουν το ή τα παιδιά, οι κρατικές αρχές δεν ενεργοποιούν το συγκεκριμένο άρθρο για την αφαίρεση της επιμέλειας και το παραδίνουν (η αστυνομία) άμεσα στους συγγενείς. Αυτό το γνωρίζουμε γιατί υπήρχαν και άλλοι ποινικοί κρατούμενοι γονείς στις φυλακές και δεν υπήρξε παρόμοιος με εμάς χειρισμός. Μόνον όταν δεν υπάρχει συγγενικό περιβάλλον, τότε αναγκαστικά τα παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις πάνε σε ίδρυμα. Στη δική μας περίπτωση υπήρχαν συγγενείς, οι οποίοι πήγαν στη ΓΑΔΑ να παραλάβουν τον γιο μας. Το παιδί όμως αφού πέρασε από την ΔΑΕΕΒ («αντιτρομοκρατική») όπου δακτυλοσκοπήθηκε και στη συνέχεια από την Εισαγγελία Ανηλίκων κατέληξε στο Παίδων, κρατήθηκε σε κλειστή ψυχιατρική πτέρυγα με βαριά ψυχιατρικά προβλήματα φρουρούμενο από αστυνομικούς όπως διαπιστώθηκε και με ρητή εισαγγελική εντολή, όπως λέχτηκε από τους αρμόδιους του Παίδων, να μην έρθει σε επικοινωνία με συγγενείς. Γι’ αυτό και είχαν απαγορεύσει το επισκεπτήριο με τους συγγενείς μας. Όμως μετά από πιέσεις και μετά τον τεράστιο κοινωνικό σάλο που είχε προκληθεί, κατάφεραν να δουν οι συγγενείς μας το παιδί.
Η διαδικασία της αφαίρεσης της γονικής μέριμνας από εμάς επειδή είμαστε και οι δύο κρατούμενοι, δεν έπρεπε να είχε γίνει, η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν παράνομη, και δεν υπήρχε καν ζήτημα προστασίας του παιδιού μας αφού υπήρχαν συγγενείς. Αντίθετα, η όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε, προκάλεσε τραύματα στο παιδί μας και φυσικά η Νικολού ήταν συνυπεύθυνη γι’ αυτό αλλά όχι η μοναδική υπεύθυνη.
Μετά από απεργία πείνας και δίψας που πραγματοποιήσαμε η μητέρα του και εγώ, δόθηκε πάλι με εισαγγελική εντολή της Νικολού –η οποία ήταν και γι’ αυτό αναρμόδια– η προσωρινή επιμέλεια στη γιαγιά του παιδιού μας –όχι στην αδελφή της Ρούπα, γιατί είχε καταγγείλει δημόσια τη διαδικασία–, επισπεύδοντας τη χρονοβόρα διαδικασία του ελέγχου της κοινωνικής υπηρεσίας στο συγγενικό περιβάλλον, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, στην οποία περίπτωση ο γιος μας θα υποχρεούνταν να μείνει αρκετό καιρό στο νοσηρό περιβάλλον του ψυχιατρικού τμήματος του Παίδων, γεγονός που θα προκαλούσε ανυπολόγιστα ψυχικά τραύματα.
Η κατοπινή παρέμβαση του εισαγγελέα Πρωτοδικών Καλαμάτας, Σταύρου, δεν ήρθε να διορθώσει τα πράγματα, αλλά ήταν συνέχεια της εντολής της Νικολού, αφού η εισήγησή του ήταν η οριστική αφαίρεση της επιμέλειας του γιου μας από εμάς. Αφού είχε γίνει η εντολή της Νικολού αλλά και η εισήγηση του εισαγγελέα Καλαμάτας για την οριστική πλέον αφαίρεση της επιμέλειας του γιου μας από εμάς, ήμασταν υποχρεωμένοι να προβούμε σε αίτημα να δοθεί η επιμέλεια στους συγγενείς μας γιατί αν δεν το κάναμε αυτό, τότε το παιδί μας θα πήγαινε σε ίδρυμα. Μετά από μήνες, το 2018, το μονομελές πρωτοδικείο Καλαμάτας αποφάσισε την οριστική πλέον αφαίρεση από εμάς όχι μόνο της επιμέλειας που αποδόθηκε στους συγγενείς μας, αλλά και μέρος της γονικής μέριμνας, κάτι πολύ χειρότερο από την αρχική πρόταση, αφού με αυτήν την απόφαση ούτε καν ως νομικοί εκπρόσωποι του ανήλικου γιου μας μπορούμε ως γονείς του να είμαστε. Αν μπορούσαν να σπάσουν πλήρως την γονεϊκή σχέση με το γιο μας απαγορεύοντάς μας να έχουμε οποιαδήποτε επαφή μαζί του, θα το είχαν κάνει. Και αυτή ήταν η αρχική τους πρόθεση.
Ο πραγματικός λόγος της αφαίρεσης της επιμέλειας από εμάς, αν και δεν ομολογείται, είναι άκρως πολιτικός. Αν και το σκεπτικό της απόφασης υποστηρίζει ότι ο λόγος ήταν η αντικειμενική αδυναμία μας να ασκήσουμε την επιμέλεια επειδή ήμασταν και οι δύο κρατούμενοι και καταδικασμένοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ήμασταν μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Ο 6,5 χρονών τότε γιος μας αντιμετωπίστηκε βάναυσα από τις κρατικές (αστυνομικές-δικαστικές) αρχές ως εγκληματίας και τρομοκράτης. Μόνο και μόνο γιατί ήταν γιος μας, γιος δύο μελών του Επαναστατικού Αγώνα.
Γι’ αυτό το πρωτοφανές κρατικό έγκλημα και την απάνθρωπη συμπεριφορά προς το παιδί μας, αν θυμάστε καλά, δεν ήταν υπεύθυνη καμία δεξιά (εθνικόφρων) παράταξη, αλλά η τότε η αριστερή κυβέρνηση Σύριζα που ήταν στην εξουσία. Και να υπενθυμίσω ότι ο τότε υπουργός «δικαιοσύνης» του Σύριζα, Κοντονής, είχε βγει στα κανάλια μετά τον πρωτοφανή κοινωνικό σάλο που είχε προκληθεί, για να υπερασπιστεί αυτή την απάνθρωπη πρακτική προς το παιδί μας, δίνοντας σαφή πολιτική κάλυψη στην εισαγγελέα Ανηλίκων και την «αντιτρομοκρατική», δηλώνοντας μάλιστα και ψέματα ότι ο γιος μας δεν ήταν φρουρούμενος στο Παίδων – ενώ υπήρχαν αστυνομικοί έξω από το θάλαμό του – και ότι όλα έγιναν καλώς!
Η Μ. Ε. Νικολού δεν ήταν η μοναδική υπεύθυνη για όσα είχε υποστεί ο 6, 5 χρονών τότε γιος μας. Όμως αποδεικνύεται ότι διαχρονικά η κρατική εξουσία είτε έχει δεξιό είτε αριστερό πρόσημο, διαπράττει εγκλήματα κατά των πολιτικών της αντιπάλων μη διστάζοντας να βάλει στο επίκεντρο του πολέμου εναντίον τους ακόμα και τα παιδιά τους ή τις οικογένειές τους.
Έτσι αυτό που έκανε κάποτε στον εμφύλιο το δεξιό μοναρχοφασιστικό καθεστώς και η Φρειδερίκη που έκλεινε τα παιδιά των ανταρτών του ΔΣΕ στις «παιδοπούλεις» για να τα «σώσει» από το «συμμοριτοπόλεμο» ή η χούντα Βιντέλα στην Αργεντινή που απήγαγε τα παιδιά των αντιφρονούντων και τα έδινε σε οικογένειες στρατιωτικών ή φιλικές στη χούντα –παρόμοια γίνονται και στη Τουρκία του Ερντογάν, είχε δηλώσει τότε ο Μ. Γλέζος καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στην υπόθεσή μας–, το έκανε σε εμάς η αριστερή «προοδευτική» κυβέρνηση Σύριζα. Ούτε η χούντα των συνταγματαρχών του 1967-’74 έκανε παρόμοια πράγματα. Γι’ αυτό και η υπόθεση της ταινίας τα «Πέτρινα Χρόνια» που αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα την περίοδο της χούντας, ωχριά μπροστά στη δική μας.
Η απόφαση της οριστικής αφαίρεσης της επιμέλειας του γιου μας από εμάς και η κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί του, στην οποία συνέβαλε η εισαγγελέας Μ.Ε. Νικολού που τυγχάνει να είναι και εισαγγελέας στη δίκη του παιδοβιαστή του Κολωνού όπου τον απαλλάσσει στην πρότασή της, ήταν μέρος του πολέμου του ελληνικού κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα αφού η οργάνωσή μας ήταν για χρόνια από το 2003-2017 στην πρώτη γραμμή της κατασταλτικής προτεραιότητας για την ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος και εμείς ήμασταν καταζητούμενοι και επικηρυγμένοι. Και όσο εγώ παραμένω κρατούμενος –παρά το ότι εδώ και 2 χρόνια θα μπορούσα να έχω αποφυλακιστεί με αναστολή, αλλά έχουν απορρίψει 5 φορές τη χορήγηση της αναστολής– και όσο η Ρούπα παραμένει σε ομηρία –γιατί παρά την αποφυλάκισή της με αναστολή από τον περασμένο Νοέμβριο, έχει ασκηθεί έφεση κατά της αποφυλάκισής της από τον αντιεισαγγελέα εφετών Χαλκίδας, προφανώς με άνωθεν εντολές–, η διεκδίκηση της επιμέλειας από εμάς για το γιο μας παραμένει σε εκκρεμότητα. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι πριν καιρό απεβίωσε η μητέρα της συντρόφισσας, η μία εκ των δύο συγγενών που έχουν την επιμέλεια, η περαιτέρω παραμονή μου στη φυλακή και ο κίνδυνος επιστροφής της συντρόφισσας στη φυλακή, αντικειμενικά, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πλήττει τον γιο μας.
Νίκος Μαζιώτης,
καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα
Δ΄ πτέρυγα – φυλακές Δομοκού
21/3/2024
