Μόνο όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν δεν κατάλαβαν τις τελευταίες ημέρες ποια είναι η στάση της πολιτείας απέναντι στον μαζικό αθλητισμό.
Τόσο μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού όσο και μετά την τοποθέτηση του αρμόδιου για τον αθλητισμό υφυπουργού, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Μαζικοί αγώνες δύσκολα θα γίνουν για το 2020. Και οπως φαίνεται μάλιστα δεν είναι και στις πρώτες προτεραιότητες, κάτι που μεταξύ μας φαντάζει λογικό.
Δεν είναι κακό, όμως, να προσπαθείς να βρεις λύσεις για να αλλάξεις τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί.
Δείχνουν την προσπάθεια για μια πρώτη αντίδραση του χώρου που θέλει να ονομαστεί «δρομικό κίνημα». Μια αντίδραση που μπορεί σε κάποιους να φαίνεται κωμική, αλλά δεν είναι.
Όχι γιατί αυτά που λέγονται η γράφονται μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά διότι είναι ένα πρώτο στάδιο διαβούλευσης για τον μαζικό αθλητισμό, μια προσπάθεια να βγει μια αντίδραση απέναντι σε μια κατάσταση που σίγουρα είναι δυσάρεστη.
Το σίγουρο είναι ότι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι.
Είναι μια ευκαιρία, μέσα από μια μεγάλη κρίση για τον μαζικό αθλητισμό, να αντιληφθούμε τι πραγματικά σκέφτονται όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανακατεύονται με διοργανώσεις, ομάδες και event, για τον ερασιτέχνη δρομέα.
Τον ερασιτέχνη δρομέα, που τρέχει, ταξιδεύει, γουστάρει και στηρίζει τις διοργανώσεις και που είναι ο βασικός οικονομικός αιμοδότης του μαζικού αθλητισμού.
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, με μια σειρά.
Δεδομένα
- Όλοι όσοι ασχολούνται με τις διοργανώσεις, είναι μικροί ή μεγάλοι επιχειρηματίες που βγάζουν χρήματα από τις διοργανώσεις. Άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα.
- Αρκετοί από τος διοργανωτές έχουν παράλληλα και άλλες δουλειές που επίσης στηρίζονται πάνω σε αυτό που λέμε δρομικό κίνημα, είτε μιλάμε για χρονομετρήσεις, είτε για οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία.
- Η πλειοψηφία των αγώνων εκτός από τα χρήματα των δρομέων στηρίζεται σε χρήματα της πολιτείας, των Δήμων ή των Περιφερειών.
- Ελάχιστοι είναι οι αγώνες που «βγαίνουν» από τους χορηγούς και συνήθως είναι και αυτοί που προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στους δρομείς.
- Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι αγώνες υψηλών προδιαγραφών που διεξάγονται με όρους απόλυτης ασφάλειας για τους αθλούμενους.
Συνολικά τα event μαζικού αθλητισμού που γίνονται στην Ελλάδα ξεπερνούν τα 600. Από αυτά ένα μικρό ποσοστό πληροί όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας για τους αθλούμενους.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε καμία προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε έναν αγώνα δρόμου. Απλώς να πληρώσεις. Στη συνέχεια υπήρξε μια υπεύθυνη δήλωση ότι είσαι καλά και για πρώτη φορά, οι διοργανωτές τριάθλου (προς τιμήν τους) ζήτησαν ιατρικές βεβαιώσεις.
Για να λέμε, όμως, τα πράγματα με το όνομά τους, βρήκαν μεγάλη αντίδραση μέχρι να καταφέρουν τελικά να το επιβάλουν ως υποχρεωτική προϋπόθεση συμμετοχής, από τους ίδιους τους αθλούμενους, που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι το να πάνε σε ένα γιατρό για ένα τυπικό check up, δεν είναι μια τυπική διαδικασία, αλλά υποχρέωση προς τον ίδιο του τον εαυτό και την οικογένειά του.
Μια αποτυχία του δρομικού κύματος, που γέννησε το τριαθλητικό και κατ’ επέκταση όλα τα υπόλοιπα, είναι ότι δεν κατάφερε να βάλει κανόνες. Κανόνες που έχουν να κάνουν με την υγεία και τη ζωή των αθλητών.
Το να βγαίνουμε και να τρέχουμε στους δρόμους, τα βουνά και τα λαγκάδια είναι μια ωραία απόφαση. Από την εμπειρία μου και τον… συγχρωτισμό μου όμως με όλους όσους συμμετέχουν σε αγώνες, μόνο ένα 30% έχει εξεταστεί από κάποιον καρδιολόγο, έχει κάνει σπιρομέτρηση ή κάνει τσεκ απ κάθε χρόνο συμβουλεύομενος τον γιατρό του. Πολύ λιγότεροι δε είναι αυτοί, που έχουν περάσει έστω και μια φορά από εργομετρικό έλεγχο (σ.σ. αν το επιτρέπει η ηλικία και η υγεία τους) και δεν ξεπερνούν το 10%, ενώ κυρίως αυτοί είναι που συμβουλεύονται και κάποιον προπονητή.
Και με αυτή τη ροπή διοργανώθηκαν και οι πρώτοι αγώνες. Χωρίς κανέναν ιατρικό έλεγχο, χωρίς καμία προληπτική μέριμνα για τον αθλούμενο. Κανένας αγώνας στην αρχή δεν είχε βασική προϋπόθεση μια ιατρική εξέταση ή βεβαίωση από έναν ειδικό.
Και μετά από μια δεκαετία στους δρόμους όλης της Ελλάδας, ούτε το 30% των αγώνων δεν ζητά ιατρική βεβαίωση. Πάρα μόνο υποχρεώνει τους αθλούμενους να υπογράφουν μια υπεύθυνη δήλωση που να λέει ότι συμμετέχουν με δική τους ευθύνη, έτσι ώστε να μην έχουν κανένα νομικό μπλέξιμο σε περίπτωση που συμβεί κάτι κακό.
Κάρτα υγείας…
Στην Ιταλία, εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει η κάρτα υγείας ερασιτέχνη αθλητή. Δεν κοστίζει πολλά και εκδίδεται από τον ιταλικό αντίστοιχο ΣΕΓΑΣ. Ο αθλούμενος κάνει τις εξετάσεις που προβλέπονται σε όποιον γιατρό θέλει ή στο ταμείο του και στη συνέχεια έναντι μικρού αντιτίμου (10 ευρώ) η ομοσπονδία του τυπώνει την κάρτα υγείας που το δίνει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε όλους στους αγώνες που γίνονται στην ιταλική επικράτεια για έναν ολόκληρο χρόνο.
Οι διοργανωτές εκεί έχουν όλοι συμμορφωθεί και δεν συμμετέχει κανείς σε αγώνα αν δεν έχει κάρτα υγείας.
Και ενώ όλα αυτά που γίνονται στην… una faccia una razza Ιταλία, αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός για τη χώρα μας, έρχονται διοργανωτές που θέλουν να μας πείσουν ότι χωρίς να έχουν άδεια από οποιαδήποτε κρατική αρχή, Δήμο ή φορέα, θα διοργανώσουν ασφαλείς αγώνες εν μέσω της πανδημίας του Κορωνοϊού. Είναι δικαίωμά τους, αλλά και δικαίωμα όσων θέλουν να τους αμφισβητήσουν, ακόμα και να αμφιβάλουν για τις πραγματικές τους προθέσεις.
Τελευταία βλέπουμε σχέδια για εκκινήσεις κατά κύματα και άλλες ιδέες, που μπαίνουν σταδιακά σε διαβούλευση. Δεν είναι κακό αλλά…
Αγώνες 200-300 ατόμων…
Ένα τέτοιο σχέδιο θα έκανε την εκκίνησης ενός αγώνα 200 ατόμων να διαρκεί από 45 λεπτά μέχρι μία ώρα και φυσικά τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά:
Γενικά:
- Ποιος φορέας θα ορίζει τις προδιαγραφές με τις οποίες θα πρέπει να γίνονται οι αγώνες;
- Με ποιον τρόπο θα πιστοποιεί ο δρομέας ότι δεν είναι ασθενής όταν το τεστ αυτή τη στιγμή στοιχίζει το λιγότερο 120 ευρώ όταν δεν έχεις συμπτώματα;
- Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη σε περίπτωση κρούσματος; (Δήμος, διοργανωτής, Περιφέρεια)
- Τι θα γίνει με τους αγώνες που έχουν πολλές συμμετοχές από το εξωτερικό;
Και ειδικά:
- Πόση ώρα και που θα κάνουν ζέσταμα οι δρομείς;
- Που θα περιμένουν μέχρι να πάρουν τη σειρά τους για την εκκίνηση;
- Τι θα γίνει με τους συνοδούς στους στον τερματισμό;
- Τι θα γίνει με τους εθελοντές;
- Τι θα γίνει με τις μετακινήσεις τους και τη διαμονή τους;
Για να αντιληφθείτε το πόσος χώρος χρειάζεται για να συγκεντρωθούν 200 άτομα τηρώντας την νόμιμη απόσταση μεταξύ τους αρκεί να ρίξετε μια ματιά στην παρακάτω φωτογραφία.
Είναι η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. ΠΡΟΣΟΧΗ για όσους… παρεξηγούνται. Δεν αναφέρομαι στο αν ήταν σωστή ή λάθος η συγκέντρωση ή αν μας θυμίζει Βόρεια Κορέα, αλλά για το ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ 200-300 ΑΤΟΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΑΧΘΟΥΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Η μισή πλατεία Συντάγματος, όλο το προαύλιο της Βουλής και η οδός Αμαλίας μπροστά από το κοινοβούλιο χρειάστηκε για 200 άτομα. Και το ερώτημα είναι, έχουμε πολλούς τέτοιους χώρους σε εκκινήσεις αγώνων;
Νόμος και σχέδιο…
Παράλληλα θα πρέπει να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας, ότι ο νόμος περί συναθροίσεων μέχρι 10 ατόμων, όχι μόνο δεν έχει αρθεί, αλλά υπάρχει και πρόστιμο που φτάνει τα 1000 ευρώ.
Άρα θα είναι καλό να περιμένουμε να ακούσουμε το όποιο σχέδιο μπορεί να εκπονήσει η πολιτεία και στη συνέχεια να καταθέτουμε προτάσεις, να γίνουν διαβουλεύσεις και να καταλήξουμε σε κάτι χειροπιαστό και το κυριότερο σε κάτι που θα έχει σε πρώτο πλάνο την υγεία του συμμετέχοντα.
Εν κατακλείδι, η ανθρώπινη ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από οποιονδήποτε χρόνο. Από οποιαδήποτε θέση σε έναν αγώνα και από οποιοδήποτε… γινάτι.
Προσωπικά αν και πλήττομαι βάναυσα σαν επαγγελματίας από αυτήν την κατάσταση, έχω μεγαλύτερη επιθυμία να δω τους φίλους μου και να τους αγαλλιάσω, να πιώ μια μπύρα, να πάω γήπεδο, παρά να τρέξω σε έναν αποστειρωμένο αγώνα, με αποστάσεις, μάσκες, χωρίς pasta party, χωρίς χαβαλέ και απονομές. Γιατί για μένα, οι αγώνες είναι κοινωνικοποίηση, είναι το ταξίδι με το λεωφορείο και το καράβι, είναι γλέντι, είναι οι άνθρωποι και όχι οι χρόνοι και οι διακρίσεις. Αλλά ακόμα και αν πρέπει να προσαρμοστούμε, οφείλουμε να το κάνουμε με ασφάλεια.
Προσωπικά τιμώ τους διοργανωτές εκείνους, που παίρνουν την απόφαση να αναβάλουν μεγάλα event υπό την πίεση της τραγωδίας που βιώνουμε, για να μη θέσουν σε κίνδυνο αθλητές, κατοίκους, εθελοντές και όλους όσους εμπλέκονται σε ένα event. Και δεν τους κατηγορώ για τυχοδιωκτισμό. Και σέβομαι το γεγονός ότι προσπαθούν να μην βάλουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, βάζοντας σε κίνδυνο την τσέπη τους και την επιβίωσή τους.
Ταυτόχρονα δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι διοργανωτές που κρατούν μια στάση αναμονής περιμένοντας τις εξελίξεις και τις οδηγίες. Είπαμε αυτή η κατάσταση που βιώνουμε είναι «βλέποντας και κάνοντας». Το να κερδίζει κάποιος χρόνο, δεν είναι και τόσο κακό, το θέμα είναι πώς τον κερδίζει και τι επιδιώξεις τελικά έχει. Και πιστέψτε με, όλα αρχίζουν σιγά-σιγά να γίνονται ξεκάθαρα.
ΥΓ: Σε επόμενο άρθρο, θα αναφερθώ για το θέμα των διοργανώσεων και το πόσο δύσκολο είναι να στήσεις έναν αγώνα υψηλών προδιαγραφών. Γιατί πολύς κόσμος έχει άγνοια και κάποιοι αυτό το εκμεταλλεύονται…
ΥΓ: Όσοι υποστηρίζουν ότι ο Κορωνοϊός δεν υπάρχει, ας μην διαβάσουν το άρθρο. Κυκλοφορούν «Τα νέα της Αμοιβάδας» κάθε εβδομάδα στα περίπτερα με όλα τα τελευταία νέα που αφορούν τους μονοκύτταρους οργανισμούς.
Πηγή: runnfun.gr
