Τήρησε και φέτος το «έθιμο» ο Ant1 προβάλλοντας για πολλοστή φορά τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Λέγεται ότι το Βατικανό παρενέβη στο σενάριο ώστε να επαναλαμβάνονται φράσεις όπως «Μόνο όποιος πιστέψει σε μένα θα κερδίσει την αιώνια ζωή» ή «Οποιος δεν με ακολουθεί, θα βαδίζει στο αιώνιο σκοτάδι», οι οποίες δεν απαντώνται τόσο συχνά στα Ευαγγέλια. Ενδεχομένως λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ξαναείδε στα κλεφτά τη σειρά και να υιοθέτησε μονίμως πλέον τις μεσσιανικές ρητορείες. Βέβαια η Μεγαλόχαρη της Τήνου έκανε κι ένα μικρό θαύμα. Παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του είπε ότι μπορεί κατά την προεκλογική περίοδο να μεταμορφωθεί σε Θεάνθρωπο και τη μια να πετά σαν θεός στα σύννεφα με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και την άλλη να ταξιδεύει με το πλοίο της γραμμής ως κοινός θνητός.
Η μέχρι τώρα πάντως πορεία προς τις κάλπες έχει απογοητεύσει τους βαθιά πολιτικοποιημένους που δεν αρκούνται στα επικοινωνιακά βεγγαλικά αλλά αναζητούν ολοκληρωμένα προγράμματα διαποτισμένα από την ιδεολογική ταυτότητα του κάθε κόμματος. Οι δημόσιες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις περιστρέφονται κυρίως γύρω από μετακινήσεις παλαιών στελεχών σε άλλους χώρους και ηχηρές μεταγραφές προσώπων μπαρουτοκαπνισμένων ή διακεκριμένων σε άλλο στίβο εκτός πολιτικής. Γόνοι μικρών ή μεγάλων δυναστειών, που ανεξάρτητα από ικανότητες διαιωνίζουν τον νεποτισμό κληρονομικώ δικαίω, καθώς και άτομα με δημοφιλές προφίλ, που επιστρατεύονται σε ρόλο γκολτζή που ξεσηκώνει τα πλήθη, τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται αποτυχημένες επιλογές. Ο Ζαγοράκης π.χ. δεν πρόσφερε τίποτε ως ευρωβουλευτής της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα με την υπόθεση Γεωργούλη. Αυτά παραπέμπουν σε ξεπερασμένες τακτικές που θυμίζουν το παιδικό τραγουδάκι «Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο. Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο».
Το κυριότερο όμως είναι ότι οι εκσυγχρονισμένοι Μαυρογιαλούροι και σταθεροί θιασώτες πελατειακών σχέσεων, που φτιάχνουν ποτάμια και εγκαινιάζουν κάθε μήνα το μετρό της Θεσσαλονίκης, μετατοπίζουν αποπροσανατολιστικά το κέντρο βάρους του δημόσιου λόγου. Τουλάχιστον προς το παρόν δεν έχουν τεθεί επί τάπητος μείζονα ζητήματα, όπως η χρόνια ανικανότητα της διοίκησης, η παραγωγική αναπηρία του πρωτογενούς τομέα έναντι της τουριστικής μονοκαλλιέργειας, το χρέος και το εμπορικό έλλειμμα. Και φυσικά ούτε λόγος για τις διεθνείς εξελίξεις, τη μετατόπιση των γεωπολιτικών πλακών, τον οικολογικό αφανισμό του πλανήτη και τον ευρωπαϊκό ξεπεσμό που υψώνει φράχτες, ασελγώντας πάνω στο παρελθόν των ανοιχτών συνόρων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο πιθανός διεκδικητής της εξουσίας με δεδομένη την ανήκεστη βλάβη της ΝΔ, οφείλει να αναδείξει όσα έλεγε ο Μαξ Βέμπερ στην ιστορική του διάλεξη «Η πολιτική ως κάλεσμα και ως επάγγελμα». Να την αντιμετωπίσει δηλαδή όχι σαν καθησυχαστικό πεπρωμένο αλλά σαν χρέος στην υπηρεσία ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού, χωρίς αυταπάτες και εγκλεισμούς αλλά με διάπλατο ορίζοντα που θα περιλαμβάνει πολυθεϊσμό αξιών και πλουραλισμό μεγάλων συλλογικών υποκειμένων. Με τον ρεαλισμό και την ευελιξία που απαιτεί η εποχή και μακριά από ευκαιριακούς ερασιτεχνισμούς.
Από τον Μαυρογιαλούρο στον Βέμπερ και από τους μεσσίες στους πολιτικούς, μια κάλπη δρόμος. Δεν ξέρουμε ακόμη ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα την 21η Μαΐου, το σίγουρο πάντως είναι ότι την αυτοδυναμία εκείνη τη μέρα θα την έχει μόνο η άνοιξη.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
