Ο Σταύρος Μυρογιάννης είναι περήφανος και αισιόδοξος όταν μιλάει για το «Μαυροβούνι» το ελαιόλαδο που παράγουν οι πρόσφυγες στον Καρά Τεπέ της Μόριας.
«Είναι η απόδειξη του ότι σε ετούτον τον καταυλισμό προσφύγων στον Καρά Τεπέ της Μόριας καταφέραμε να δώσουμε πίσω στους ανθρώπους που φιλοξενούμε την αξιοπρέπεια τους. Δεν τους βγάλαμε το λάδι, ούτε τους δώσαμε το λάδι που χρειάζεται για να μαγειρέψουν το φαΐ τους. Τους είπαμε ελάτε να μαζέψουμε τις ελιές από τα δέντρα του καταυλισμού, να κάνουμε λάδι, να μαγειρέψετε. Κάπως έτσι βγήκαν 300 κιλά λάδι σε μικρές φιάλες του μισού λίτρου, όλες για τις ανάγκες των προσφύγων στον καταυλισμό», δηλώνει ο κ. Μυρογιάννης. Καρά Τεπές σημαίνει στα τούρκικα μαύρο βουνό. “Μαυροβούνι” είναι το όνομα του λαδιού που παρήγαγαν φέτος οι πρόσφυγες του καταυλισμού.
«Διαπιστώσαμε», λέει ο Σταύρος Μυρογιάννης, «ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες υπήρχαν οικογένειες με μεσογειακή κουλτούρα για το ελαιόλαδο. Μάλιστα κάποιοι Σύροι, κυρίως, είχαν αρχίσει να μαζεύουν ελιές παστώνοντας τες για τις διατροφικές τους ανάγκες. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το λάδι των προσφύγων. Όσοι ήθελαν δούλεψαν. Μεταφέραμε τις ελιές στο ελαιοτριβείο του Νίκου Κινικλή και του Νίκου Ζαραδούκα στο χωριό Λουτρά που δεν πήραν δραχμή ούτε για τα μεταφορικά ούτε για την έκθλιψη του καρπού. Σχεδιάσαμε την ετικέτα του προϊόντος μας και με τη βοήθεια της μη κυβερνητικής οργάνωσης Samaritan΄s Purse προχωρήσαμε στην εμφιάλωση του λαδιού σε 600 μπουκάλια των 500 ml το ένα. Έτσι γεννήθηκε το “Μαυτοβούνι” για το οποίο κι είμαστε όλοι, ο δήμαρχος Σπύρος Γαληνός, η δημοτική αρχή, ντόπιοι και ξένοι, εργαζόμενοι, εθελοντές και προπάντων οι πρόσφυγες πολύ περήφανοι». Στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ φιλοξενούνται περισσότεροι από 1.000 πρόσφυγες, όλοι μέλη οικογενειών με παιδιά. βρεφονηπιακός σταθμός, μουσικό σχολείο ακόμα και κομμωτήριο. Ο Καρά Τεπές είναι μια ολόκληρη μικρή κοινωνία που επιμένει να «Είναι πρόσφυγες που θέλουν να ζήσουν αλλά προπάντων να τα καταφέρουν. Φτάνει να μην τους αντιμετωπίζει κανείς σαν “καημένους” που το μόνο που ζητάν είναι μια κάποια φιλευσπλαχνία μας», καταλήγει ο Σταύρος Μυρογιάννης.