Η εξουσία είναι σαν τη ζάχαρη και συγκολλητική της ουσία είναι το σάλιο, μου έλεγε ένας βετεράνος της πολιτικής με αφορμή τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Και εξηγούσε: το σάλιο, το οποίο συγκρατεί τους κρυστάλλινους κόκκους, προέρχεται κατά κύριο λόγο από το γλείφειν αυλικών και ηγέτη. Ομως, συμπλήρωσε, όταν η εξουσία διακυβεύεται, καταφεύγουν εκατέρωθεν στο πτύειν, το οποίο δεν είναι συγκολλητικό.
Δεν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει με πιο παραστατικό τρόπο τα όσα συμβαίνουν σήμερα εντός της Νέας Δημοκρατίας μετά τη συντριπτική αλλά και απρόσμενη ήττα στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Οι ικανότητες του ηγέτη, του αρχιστράτηγου, του Μωυσή, του σιμουλτανέ, για πρώτη φόρα από το 2019 αμφισβητούνται ευθέως ακόμη και από αυτούς που μέχρι χτες τον έγλειφαν. Η προσπάθεια, δε, του ιδίου όχι μόνο να μείνει εκτός κάδρου αλλά και να μεταθέσει τις ευθύνες προκαλεί αμφίδρομο πτύειν.
Ο Μητσοτάκης στον δεύτερο γύρο των εκλογών έχασε όλα τα «προσωπικά στοιχήματα». Οι επιλογές που έγιναν με στόχο την εγκαθίδρυση του «καθεστώτος Μητσοτάκη» και στην αυτοδιοίκηση όχι μόνο καταψηφίστηκαν αλλά προκάλεσαν και προκαλούν ρήγματα εντός του «γαλάζιου» στρατοπέδου.
Τον μεγάλο εμφύλιο εντός του Μαξίμου με το άδειασμα κορυφαίων υπουργών και υποψηφίων από τον πρωθυπουργό ακολουθούν μικροί εμφύλιοι σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι δείχνουν να δοκιμάζουν σοβαρά τη συνοχή της «γαλάζιας» παράταξης.
Η ουσία είναι ότι το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει άρδην, ο Μητσοτάκης φαίνεται πλέον να ακολουθεί και όχι να ορίζει τις εξελίξεις και το «41%» του Ιουνίου δείχνει όνειρο μακρινό. Η ήττα είναι βαριά κι ασήκωτη.
Οι φατρίες της ΝΔ βρίσκονται σε πόλεμο και η πρωθυπουργική αλαζονεία ρίχνει λάδι στη φωτιά. Καθώς, δε, σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχτηκε ότι για τον Μητσοτάκη το σάλιο ήταν πιο ισχυρό και από τη συγγένεια, πάρτε ποπκόρν…