Με αφορµή τον πρόσφατο θάνατο του νεαρού αστυνοµικού στο εργοτάξιο του τρόµου στον Πειραιά αναδύθηκε στην επικαιρότητα το σοβαρό ζήτηµα της αύξησης των εργατικών ατυχηµάτων στην Ελλάδα, αλλά και της βαθιάς κοινωνικής κρίσης που βιώνουµε.
Αν κανείς αναρωτιέται γιατί τα εργατικά δυστυχήµατα έχουν ξεπεράσει ήδη τα 30 για το 2024 ενώ πάνω από 60 συνάνθρωποί µας έχουν τραυµατιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, η απάντηση βρίσκεται στη µανία της κυβέρνησης να αποψιλώσει κάθε πλαίσιο προστασίας της εργασίας.
Σύµφωνα µε στοιχεία του 2023, σε πάνω από το 60% των ελεγχόµενων επιχειρήσεων διαπιστώθηκαν παραβάσεις της εργατικής νοµοθεσίας. ∆υστυχώς, µε βάση τη διαµορφωµένη πραγµατικότητα δεν προκαλεί έκπληξη ότι µετά τον θρήνο για τον αδικοχαµένο νέο αποκαλύφθηκε πως οι περισσότεροι που εργάζονταν την ίδια ώρα στην οικοδοµή στον Πειραιά ήταν επίσης µε µαύρα και αδήλωτοι.
Η χώρα µας βρίσκεται πίσω κατά 30 µονάδες από τον ευρωπαϊκό στόχο για κάλυψη των εργαζοµένων από συλλογικές συµβάσεις εργασίας. Αυτήν τη στιγµή, για παράδειγµα, υπάρχουν κλαδικές συµβάσεις στα συρτάρια του υπουργείου Εργασίας, όπως αυτές των ηλεκτρολόγων, που η ηγεσία αρνείται να τις επικυρώσει, κρατώντας οµήρους χιλιάδες εργαζόµενους.
Οσο για τις πολυδιαφηµιζόµενες «νέες θέσεις εργασίας», τα στοιχεία ξεµπροστιάζουν το success story της κυβέρνησης, αφού πάνω από τις µισές περίπου αφορούν ελαστικές µορφές απασχόλησης µε µισθούς κάτω από 700 ευρώ. Με την ανεργία στο 10% και µε τους µισθούς καθηλωµένους να εξανεµίζονται τις πρώτες δέκα µέρες του µήνα λόγω του ράλι ανατιµήσεων σε τρόφιµα, στέγαση και ενέργεια, η πλειονότητα του κόσµου βρίσκεται σε απόγνωση και η αξιοπρέπεια είναι µεγάλο ζητούµενο.
Νόµοι Βρούτση, Χατζηδάκη και Γεωργιάδη έχουν απορρυθµίσει πλήρως το τοπίο της εργασίας. ∆ικαιώµατα χρόνων, όπως το πενθήµερο και το οκτάωρο, έχουν καταλυθεί. Από την προηγούµενη κιόλας θητεία της Ν∆ έχουν εφαρµοστεί σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην αγορά εργασίας που ούτε κατά την περίοδο της σκληρής επιτροπείας δεν είχαν τεθεί στο τραπέζι, όπως οι εργαζόµενοι των συµβάσεων 24 ωρών, η εξαήµερη εργασία και στο δηµόσιο και στον ιδιωτικό τοµέα, η αδικαιολόγητη απόλυση, η κατάργηση της ευθύνης του πραγµατικού εργοδότη, η νοµιµοποίηση απλήρωτων υπερωριών ή η µη υποχρέωση επαναπρόσληψης ακόµη και ύστερα από δικαστική απόφαση. Και όλα αυτά την ώρα που η Επιθεώρηση Εργασίας (πρώην ΣΕΠΕ) επίτηδες έχει υποβαθµιστεί, µε αποτέλεσµα οι έλεγχοι για την τήρηση της νοµοθεσίας και την ασφάλεια και υγεία των εργαζοµένων να έχουν ελαχιστοποιηθεί, ενώ όποτε γίνονται, τα κλιµάκια είναι υποστελεχωµένα.
Η Ν∆ επιθυµεί να αφήσει πίσω της µια Ελλάδα µε µισθούς πείνας, µε θέσεις εργασίας χαµηλών προσδοκιών και µε µηδενικό πλαίσιο ελέγχου και υποχρεώσεων για τους µεγαλοεργοδότες.
Για τους ενοίκους του Μαξίµου είναι αδιάφορο αν τα µατωµένα µεροκάµατα έχουν γίνει καθηµερινή είδηση και αν ο κόσµος της εργασίας δεν µπορεί να ζήσει µε τον µισθό του. Οπως όµως έχει αποδειχθεί, όσο πιο πολύ εφαρµόζεις από στρατηγική επιλογή πολιτικές εξαθλίωσης και ωθείς τους πολίτες στη φτωχοποίηση τόσο µετράνε ανάποδα οι µέρες σου στη διακυβέρνηση µιας χώρας που είχε ήδη βιώσει µια µακρόχρονη κρίση και δεν πρόλαβε να επουλώσει τα τραύµατά της.
