Μια επιστολή-κραυγή διαμαρτυρίας από μια μικρή μαθήτρια που φοιτάει στο ΕΕΕΕΚ Μαθητών με Προβλήματα Όρασης και Πολλαπλές Αναπηρίες (ΜΠΟΠΑ) Αιγάλεω έφτασε στο documentonews.gr. Σε αυτή παραθέτει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μικρή μαθήτρια με μερική απώλεια όρασης και γίνεται ευδιάκριτη η απουσία της πολιτείας και πόσο μακριά είναι τα σχέδια που κάνει από τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών.
Η επιστολή, που ακολουθεί, έφτασε στο documentonews.gr με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: «Είμαστε και εμείς εδώ! Ακούει κανείς;», όπως επίσης δεν έγινε αλλαγή ούτε σε σημείο στίξης από όσα καταγράφονται. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο αποτυπώνουν τον χώρο του ΕΕΕΕΚ ΜΠΟΠΑ Αιγάλεω, όπου δεν υπάρχει πρόσβαση στον πρώτο όροφο:
Το σχολείο μας στεγάζεται στην οδό Σκρά στο Αιγάλεω. Σε έναν αδιέξοδο δρόμο μέσα στον αρχαίο ελαιώνα. H αυλή μας έχει μια μεγάλη ελιά και γύρω της κάνουμε το διάλειμμά μας. Είναι πολύ ωραία και πράσινα. Έτσι λένε δηλαδή, αλλά εγώ δεν το βλέπω, μου το λέει η δασκάλα μου που στέκεται δίπλα μου στο διάλειμμα γιατί φοβάται μην πέσω.
Ξέρετε, το σχολείο μας είναι για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης και πολλαπλές αναπηρίες αλλά το προαύλιο σε πολλά σημεία είναι χαλασμένο και όλο σκουντουφλάμε και πέφτουμε. Έχει σπασμένες σχάρες, ανισόπεδα επικίνδυνα σημεία που ακόμη και οι δάσκαλοι θα μπορούσαν να πέσουν. Τώρα θυμήθηκα, τη φίλη μου τη Δαμασκηνή, εκείνο το σγουρομάλλικο κορίτσι που φοράει κάτι στην πλάτη της για να της την κρατάει ίσια, πόσες φορές έχει σκουντουφλήσει … Για αυτό κάποιος στο διάλειμμα πρέπει να είναι πάντα δίπλα μου και όχι μόνο σε εμένα που δε βλέπω καθόλου αλλά δίπλα και στα άλλα παιδιά γιατί και το αμαξίδιο της Σοφίας και του Νικόλα και των άλλων παιδιών που δεν περπατάνε σκουντουφλάει και αυτό σε ξεκολλημένες πλάκες και χαλασμένες ράμπες. Που να δείτε μια φορά που η ρόδα του αμαξιδίου της Φωτεινούλας σφήνωσε μέσα στο φρεάτιο που του έλειπε η σχάρα..παραλίγο να γίνει μεγάλο κακό..
Το σχολείο μας έχει μεγάλες αίθουσες, όχι πολλές αλλά στις περισσότερες δε μπορούμε να μπούμε..Δηλαδή αρκετές αλλά οι μισές είναι στον επάνω όροφο που δεν μπορούμε να πάμε γιατί δεν υπάρχει ράμπα ούτε ασανσέρ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποτε θα βάλουν. Τώρα λένε πως δε γίνεται, το λόγο βέβαια δεν το λένε οι Δήμαρχοι, οι Αντιδήμαρχοι στους γονείς μας που όλο παίρνουν τηλέφωνα, βγαίνουν στους δρόμους ,στα κανάλια και γενικά ξεροσταλιάζουν έξω από τα γραφεία των υπευθύνων. Μα καλά κουφοί είναι; Τι είπα τώρα αν ήταν κουφοί ίσως άκουγαν καλύτερα. Εγώ δεν νομίζω να ανέβω ποτέ πάνω γιατί πόσα χρόνια κι εγώ να μείνω σε αυτό το σχολείο…
Μη με ρωτήσετε βέβαια που θα πάω μετά γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο. Στο σχολείο μας έρχονται παιδιά από όλη την Αττική αφού δεν υπάρχει άλλο που να δέχεται πολλαπλές αναπηρίες σαν τις δικές μας, βαριά περιστατικά μας λένε.
Χα, ας γελάσω. Μας έχουν δει εμάς στις γιορτές μας; Έχουν δει τι χορό ρίχνουμε και ας μην περπατάμε, τι τραγούδια και ποιήματα λέμε, τι θεατρικά ανεβάζουμε; Ας είναι καλά οι δάσκαλοί μας που είναι και σκηνοθέτες και χορογράφοι και μουσικοί. Καλλιτέχνες όλοι. Για αυτό κι εγώ σας προτρέπω να έρχεστε στις γιορτές μας να μας βλέπετε και να μας χειροκροτάτε γιατί όπως κάθε καλλιτέχνης έτσι κι εμείς ζούμε για το χειροκρότημα.
Και στα παζάρια μας να έρχεστε, αχ αυτές οι ακούραστες μανούλες, χρυσοχέρες…και τι δεν κάνουν για μας… τρέχουν στους δρόμους και φωνάζουν για τα αυτονόητα, γράφουν γράμματα στο Δήμο, βγαίνουν στα κανάλια, ξενυχτάνε για να φτιάχνουν πράγματα για τα χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά παζάρια που κάνουμε για να βοηθάνε κι αυτές στις ανάγκες μας…
Φέτος είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί κάποιος που τον λένε Ιδιωτικό Φορέα μας έκανε μια χορηγία με τεχνολογικό εξοπλισμό που λένε ότι θα μας βοηθήσει στην εκπαίδευσή μας. Με αυτόν λοιπόν τον εξοπλισμό τα παιδιά που δεν μιλάνε θα μάθουν μέσα από συσκευές με εικόνες να επικοινωνούν και να λένε τι θέλουν, τα παιδιά που δεν βλέπουν με τη βοήθεια τρισδιάστατων εκτυπωτών θα μπορούν να διαβάζουν, παιδιά που δεν μπορούν να κινηθούν με τη βοήθεια αισθητήρων όρασης να παρακολουθούν και να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές!
Με πόση αγωνία εμείς και οι δάσκαλοί μας περιμένουμε να ξεκινήσουμε αυτό το θαύμα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εξοπλισμό αυτό σε κάποια αίθουσα γιατί δεν υπάρχει ασφάλεια. Μην πάει ο νους σας σε τίποτα εταιρείες security και συναγερμούς, κάγκελα στα παράθυρα μιας αίθουσας χρειαζόμαστε, ξέρετε από αυτά που βάζουν οι δήμοι στα σχολεία.
Προχτές πάλι έγινε ένα περιστατικό και αυτό θα σας πω και κλείνω για να μην σας κουράζω άλλο. Η Σοφούλα που κινείται με αμαξίδιο πέταξε βρέθηκε στον αέρα και δεν έλεγε να κατεβεί με τίποτα. Είχαν μείνει όλοι και την κοίταζαν έκπληκτοι, εκτός από εμένα δηλαδή. Χάλασε το γερανάκι που την σηκώνει από το αμαξίδιο για να την τοποθετήσει στην τουαλέτα. Και τι δεν έκαναν για να την κατεβάσουν. Ευτυχώς η Σοφούλα στο τέλος προσγειώθηκε ομαλά. Αλλά γερανάκι καπούτ.
Δεν ρωτάτε κι εσείς που ξέρετε κανέναν κύριο του Υπουργείου Παιδείας αν μπορεί να μας φέρει ένα καινούργιο γιατί κρίμα δεν είναι να μην μπορούν να έρχονται σχολείο τα παιδιά επειδή δεν θα μπορούν να πηγαίνουν τουαλέτα; Και ρωτήστε και αυτούς από τον Δήμο, πότε θα έρθουν να φτιάξουν εκείνα που τόσο απλά και εύκολα είναι για αυτούς και για μας τόσο σημαντικά για την ασφάλειά μας και την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση…
Είμαστε κι εμείς εδώ. Ακούει κανείς;
Με εκτίμηση
Μια τυφλή μαθήτρια του Μ.Π.Ο.Π.Α.
ΥΓ.: Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, δυστυχώς…
