Με το υπ’ αριθ. 1679/2020 (11.6.2020) βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών κατέστη απολύτως σαφές το γεγονός ότι η περίφημη αγοραπωλησία των 14.500 στρεμμάτων στη ΒΔ ορεινή Ζάκυνθο (γνωστή και ως η «αγορά του εμίρη») ήταν απλώς και μόνο… ένα παραμύθι.
Μια πρόχειρη και κακοστημένη απάτη διαμέσου της οποίας κάποιοι πίστεψαν ότι θα ήταν δυνατόν να εξαγοράσουν την τιμή, την υπόληψη και τη συνείδηση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τα όνειρα, τις ελπίδες και τις αγωνίες του λαού της Ζακύνθου. Τον ιδρώτα και το αίμα των χωρικών των ορεινών κοινοτήτων μας. Μα κυρίως τον αγώνα ζωής όλων εκείνων των παιδιών από τις Μαριές, την Αναφωνήτρια και τη Βολίμα που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες πόλεις, χώρες και θάλασσες με σκοπό να αναζητήσουν ένα μεροκάματο.
Και μπορεί να είναι αλήθεια ότι η εξουσία έχει τη δύναμη να παράγει μύθους και τελετουργικά αλήθειας! Να «συνοδεύει» και να κατευθύνει την πένα των μέσων ενημέρωσης. Να υποκλίνεται σε εμίρηδες, βεζιροπούλες, λυχνάρια και μαγικά χαλιά. Να κατασκευάζει ορατούς και αόρατους εχθρούς ή ακόμη και να στρατολογεί τη «χαμένη πολιτική περηφάνια» μας.
Το σίγουρο όμως είναι ότι σήμερα, έξι ολόκληρα χρόνια μετά την υπογραφή του επίμαχου και κατάπτυστου υπ’ αριθ. 23.943/2014 συμβολαίου αγοραπωλησίας, το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών δίνει ξανά τη δυνατότητα στους ανθρώπους που εν μια νυκτί έχασαν τις περιουσίες τους να χαμογελούν, να αισθάνονται δικαιωμένοι και να περπατούν περήφανοι με… ψηλά το κεφάλι!
Αν λοιπόν επιχειρούσα μια προσπάθεια ερμηνείας των πρόσφατων δικαστικών εξελίξεων, θα ήταν δυνατόν να ισχυριστώ ότι εδώ ακριβώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδειγμα αυτοκρατορικού ναρκισσισμού ή, αν θέλετε, μπροστά στο τραυματικό εκείνο φαινόμενο το οποίο η πολιτισμική κοινωνιολογία βάπτισε σύνδρομο του Βιετνάμ. Και εξηγούμαι:
Απέναντι στα εκατομμύρια και τα πετροδολάρια των ψευτοεπενδυτών, απέναντι στους «φιλέλληνες» υποτιθέμενους βεζίρηδες, τους «πολιτικούς της ανάπτυξης και των επενδύσεων», τους «πρόθυμους» ντόπιους καλανθρώπους, τους «βουβούς» λαοπρόβλητους αυτοδιοικητικούς μας και τον οχετό των στημένων δημοσιευμάτων, μια χούφτα φτωχών επαρχιωτών κατάφερε να εκθέσει και να ντροπιάσει ανεπανόρθωτα τους υψηλά ιστάμενους πρωταγωνιστές του σκανδάλου.
Οπως μαρτυρούν, λοιπόν, τα γεγονότα της Ζακύνθου, τείνω να δεχθώ ότι δεν υπάρχει πιο «ισχυρή θέση» από το να είσαι άνθρωπος και να υπερασπίζεσαι την αλήθεια, αδιαφορώντας για το ποια είναι η χρήση της αλήθειας, πόσο κοστίζει και φυσικά πόσο μπορεί να πουληθεί!
Και αυτό το κεφάλαιο εντάσσεται στα μαθήματα πολιτικής ιστορίας.
Ο Σπύρος Σ. Ξένος είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας και ερευνητής
