Επειδή στην Ελλάδα η αθλητική δημοσιογραφία όπως ήταν κάποτε, αποτελεί είδος προς εξαφάνιση την τελευταία δεκαετία κι επειδή το υποτιθέμενο λειτούργημα μας, έχει πάψει να υφίσταται από τα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού αθλητισμού (κυρίως του ποδοσφαίρου), καλό θα ήταν όλοι να αφιερώσουμε λιγότερα από πέντε λεπτά, για να διαβάσουμε τι έγραψε δύο μέρες μετά τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους, ο Λουίτζι Γκαρλάντο, διευθυντής και βασικός αρθρογράφος της «Gazzeta dello Sport», της μεγαλύτερης αθλητικής εφημερίδας της Ιταλίας και μιας εκ των μεγαλύτερων σε πωλήσεις και εγκυρότερων αθλητικών εφημερίδων στον κόσμο.
Στο ξεχωριστό αυτό άρθρο του, ο Γκαρλάντο κάλεσε τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν τον εμβληματικό 40χρονο γκολκίπερ της Γιουβέντους και της εθνικής Ιταλίας, να ζητήσει συγγνώμη για τις απαξιωτικές δηλώσεις που έκανε εν βρασμώ ψυχής κατά του Άγγλου ρέφερι Ολιβερ, με αφορμή το αμφισβητούμενο πέναλτι που έδωσε στη Ρεάλ στις καθυστερήσεις του αγώνα και που στοίχισε τον αποκλεισμό της Γιουβέντους από τους ημιτελικούς του Τσαμπιονς Λιγκ αλλά και στον ίδιο την αποβολή του από το ματς.
Ένα κείμενο με τίτλο «Μπουφόν, αυτά τα λόγια δεν ήταν ωραία: σκέψου ξανά», που όμοιο του δεν πρόκειται να υπάρξει στα ελληνικά ΜΜΕ για πρωτοκλασάτο ποδοσφαιριστή, ούτε ως πρωταπριλιάτικο αστείο. Καλό θα ήταν λοιπόν να το διαβάσουμε όλοι οι συνάδελφοι και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Για να μπορέσουμε έτσι να καταλάβουμε πόσο έχουμε απαξιώσει το επάγγελμα που κάνουμε. Για να δουμε ότι έχουμε γίνει υποχείρια κάθε γκάνγκστερ επιχειρηματία. Για να δούμε ότι καφρίζουμε πια, χειρότερα και από τους πραγματικούς χούλιγκαν. Για να μάθουμε ότι έννοιες όπως αλήθεια, αξιοπρέπεια, επαγγελματισμός, αντικειμενικότητα, σοβαρότητα, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, διαύγεια, ούτε αγοράζονται ούτε εξαγοράζονται. Κυρίως όμως, αξίζει να πάρουμε ένα πολύ σοβαρό μάθημα δουλειάς και να συνειδητοποιήσουμε γιατί κάποτε έλεγαν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα.
Απολαύστε την αθλητική δημοσιογραφία στα καλύτερα της, εξ ονόματος του Λουίτζι Γκαρλάντο, που γράφει στο άρθρο του:
«Υπάρχουν αποκρούσεις που είναι ατελείς, όμως μπορούν να γίνουν κομβικές με μία δεύτερη επέμβαση. Τις αποκαλούμε «αποκρούσεις σε δύο χρόνους». Εδώ, Τζίτζι, χρειάζεται δεύτερο χρόνο γι’ αυτές τις λέξεις που σου ξέφυγαν μετά από το Ρεάλ – Γιούβε, όπως μία βρεγμένη μπάλα. Πάρε τες πίσω στα χέρια σου, πνίξε τες, εξουδετέρωσέ τες, πράγμα που μόνο άξιοι άντρες μπορούν να καταφέρουν. Καταλαβαίνουμε πλήρως τη φρικτή πικρία ενός αποκλεισμού με τέτοιον τρόπο, στην τελευταία ανάσα. Ήδη είχαμε έναν επίλογο στο κεφάλι μας στα πέναλτι και σε φανταζόμασταν γιγαντιαίο ανάμεσα στα δοκάρια του Μπερναμπέου, όπως ο Τζοφ το ’82. Θα άξιζες να σφραγίσεις μία θρυλική καριέρα αρπάζοντας τα μεγάλα αυτιά αυτού του τροπαίου. Το 2006 σήκωσες το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήσουν το Τείχος του Βερολίνου. Όποιος σε έχει θαυμάσει για 20 χρόνια, δαπάνησε όλη την ανθρώπινη κατανόησή του για να δικαιολογήσει το ξέσπασμά σου. Όμως μετά από ένα σημείο, πρέπει να σε σταματήσουμε. Τα λόγια μετά από τον αγώνα, δεν κολλάνε μέσα μας.
Είναι ενοχλητικό ότι τα χειρότερα είναι τα τελευταία, μετά από την ψυχρολουσία, όταν είχες αρκετό χρόνο να ψυχράνεις τα ένστικτά σου, να ανακτήσεις το αίσθημα ευθύνης που απαιτείται από έναν άνθρωπο του αθλητισμού και περισσότερο ακόμα, από τον αρχηγό της εθνικής ομάδας. Ένας διαιτητής ποτέ δεν θα είναι ένας… δολοφόνος ή ένα… ζώο. Τα αισθήματα που έβγαζες προς τον Όλιβερ έπρεπε να μην περιλαμβάνουν λόγια για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», έστω και μόνο «αθλητικά», τις ημέρες της Συρίας και των παιδιών που σκοτώνονται. Συχνά έχεις προσφέρει αποδείξεις μεγάλης ευαισθησίας. Ίσως η κατάθλιψη σου επιτέθηκε εδώ. Εκπληκτικά τα δάκρυα στο κλάμα σου στο γήπεδο μετά από το Ιταλία – Σουηδία. Εκείνη τη βραδιά μας είπες «λυπάμαι για τα παιδιά που αυτό το καλοκαίρι δεν θα δουν την Ιταλία στο Μουντιάλ». Ακριβώς, Τζίτζι. Σκέψου τα παιδιά, τους εφήβους που καθοδηγούν τη συμπεριφορά τους ανάλογα με εκείνη των πρωταθλητών.
Πάντα ήσουν ένας από τους πιο αγαπημένους και με τους περισσότερους ακολούθους. Σκέψου ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο, κάποιος νεαρός ποδοσφαιριστής θα πει στον διαιτητή να πάει στην κερκίδα και να φάει πατατάκια. Θα αισθανθεί ότι μπορεί να το κάνει αυτό. «Το είπε κι ο Μπουφόν» θα λέει. Τζίτζι, ανασκεύασε τις δηλώσεις σου, ακύρωσέ τες. Ο Ζιντάν δεν κατάφερε ποτέ να ακυρώσει την κεφαλιά του στον Ματεράτσι. Εσύ μπορείς να αποδειχθείς ανώτερος από αυτόν, όπως το 2006. Υπενθύμισε στα αγόρια ότι το ποδόσφαιρο είναι σεβασμός στους κανόνες και στους ανθρώπους και στο λάθος, όπως η ήττα αποτελεί μέρος του παιχνιδιού και προσφέρει αξία στη νίκη. Μπορεί να κάνει λάθος ένας διαιτητής και μπορεί να κάνει λάθος μία ομάδα που αφήνει έναν αντίπαλο μόνο στην περιοχή στο 93′. Τζίτζι, είμαστε ήδη όρθιοι και έτοιμοι να χειροκροτήσουμε την όμορφη απόκρουσή σου σε δύο χρόνους”.
Respect…
