ΜΑΤ ην και εις ΜΑΤ απελεύσει. Μα τι λέτε, ΜΑΤ ήταν ο Μητσοτάκης; Αλλά τι ήταν; Χρόνια και χρόνια μας πήρε τα αυτιά με την ταρατατζούμ επικοινωνία του νόμου και του αστυνόμου.
Χρόνια και χρόνια αποπλάνησε ουκ ολίγους νομιμόφρονες και καλά-να-τους-κάνουν νοικοκυραίους με τον νόμο και την τάξη. Με την ασφάλεια του πολίτη από Ρουβίκωνες, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους (για ναρκέμπορους, συμμορίες, οργανωμένο έγκλημα, τράφικινγκ, κουβέντα). Με τον ύψιστο ρόλο της αστυνομίας που ο ΣΥΡΙΖΑ δένει τα χέρια της. Και με τον ύψιστο των υψίστων ρόλο των ΜΑΤ τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους. Διότι ασφάλεια του πολίτη δίχως υγεία, παιδεία, κοινωνικό κράτος, εργασιακούς κανόνες γίνεται. Αλλά χωρίς ΜΑΤ, όχι.
Αυτή ήταν η ουσία, η ψυχή, η στρατηγική του. Και μόλις μπήκε στο σεράι διόρισε Βεληγκέκα τον επαγγελματία της καταστολής Χρυσοχοΐδη. Για να κάνει πράξη το όνειρο του πρωθυπουργού, που μόλις άκουγε ανυπακοή, διαμαρτυρία, διαδήλωση τραβούσε το ατομικό του όπλο: ΜΑΤ και κάμερες, κάμερες και ΜΑΤ. Κι έτσι το ξύλο, το ξεβράκωμα, η κακοποίηση, ο τραμπουκισμός με εθνόσημο αντικατέστησαν στις τηλεοράσεις μας τις σκηνές ανομίας και ανοχής της ανομίας που έπαιζαν προεκλογικά. Και είδαμε τον Ινδαρέ να κραυγάζει «είστε χειρότεροι από τους αναρχικούς», νέα παιδιά να καταγγέλλουν βασανιστήρια εν μέση οδώ, κοπέλες να σέρνονται από τα μαλλιά. Αλλά να μην ιδρώνει το αυτάκι του Μητσοτάκη. Μέχρι που πήρε τη μοιραία απόφαση να στείλει τους αγαπημένους της καρδιάς του στα νησιά.
Κι έγινε όχι το έλα να δεις, αλλά το άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη. Διότι, όπως έδειξαν για άλλη μια φορά τα γεγονότα στα νησιά της πρώτης γραμμής, με τα ΜΑΤ μπορείς να κάνεις τα πάντα εκτός από το να καθίσεις πάνω τους. Πολύ περισσότερο δε, αφού καθίσεις πάνω τους, να φορτώσεις στις δικές τους «υπερβολές» κι όχι στις δικές σου καταβολές τα αίσχη. Στην περίπτωση αυτή δεν θα αντιμετωπίσεις μόνο τη μεγαλοπρεπή χειρονομία του δικού σου Μουτζούρη. Θα αντιμετωπίσεις και την αγανάκτηση των νομιμοφρόνων νοικοκυραίων – πρώτα στέλνεις τα καημένα τα παιδιά στη μάχη κι ύστερα τα πουλάς. Και την αγανάκτηση των δημοκρατικών ανθρώπων – το ξύλο των ΜΑΤ δεν βγήκε απ’ τον παράδεισο. Και φυσικά την αγανάκτηση και των επιφανών αντρών των ΜΑΤ αλλά και των νησιωτών που αντιστάθηκαν με οικείες αλλά και ανοίκειες μεθόδους.
Οπερ έδει δείξαι. Εις ΜΑΤ απελεύσει. Ως καθόλου ηρωικώς πεσών ματατζής πληρώνει την αφροσύνη του τώρα ο Μητσοτάκης. Και για όσο ακόμη είναι πρωθυπουργός θα τον συνοδεύει μια ύποπτη εσάνς μαστίχας…
