Απογοήτευση.
Θα μου πεις, τριήμερο, αργία και γιορτή θυμήθηκες να την εκφράσεις; Ίσως τότε λάμπει πιο πολύ η απογοήτευση, όταν κοντράρει με το γύρω. Γιατί «μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο», που λέει και το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Βλέπω τον Άδωνι στη Βαρβάκειο να δουλεύει τους πάντες και να του φιλάνε τα χέρια. Πώς ξανακαταντήσαμε ραγιάδες; Ή δεν ξεγίναμε ποτέ;
Βλέπω την ελληνική δικαιοσύνη να στέλνει στη φυλακή τον άνθρωπο που έφερε για πρώτη φορά χρήματα στα κρατικά ταμεία από τη χρήση των δημόσιων τηλεοπτικών συχνοτήτων.
Σκέφτομαι πόσοι πολιτικοί της μίζας, της βίλας, της μεσοτοιχίας, της offshore, της λαμογιάς, της αλητείας πέρασαν από αυτήν εδώ τη χώρα και κυκλοφορούν όχι απλώς ελεύθεροι αλλά ζάπλουτοι και κουνάνε και το δάχτυλο.
Σκέφτομαι ότι στη χώρα που χρεοκόπησε και διαλύθηκε ο κοινωνικός ιστός, δύο άνθρωποι καταδικάστηκαν από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο: Ο Δημήτρης Τσοβόλας και ο Νίκος Παππάς!
Βλέπω το tiktok ενός πρωθυπουργού σε ρόλο τηλεπερσόνας. Χάχανα, ακατάληπτες αηδίες, λαγάνα με ντολμαδάκια και από κάτω 1.000.000 views.
Βλέπω πώς πάει αυτή η χώρα σε εκλογές, με μία κυβέρνηση Pass και μία αντιπολίτευση Δεν Pass.
Βλέπω πώς πάει αυτή η χώρα σε εκλογές, με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα να είναι μία συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ. Να πανηγυρίσω δηλαδή που το κλεφτο-ΠΑΣΟΚ θα ξανάρθει στα πράγματα. Όμως μάσκα δεν έχω να φορώ για να πανηγυρίσω, το είπαμε.
Βλέπω να ξεσπά ένα σκάνδαλο τη μέρα, να φτάνει η εν Ελλάδι μπόχα ως τις Βρυξέλλες, να αντιδρούν οι Ευρωπαίοι και ο κόσμος που ζει και μυρίζει εδώ να μην κλείνει καν τη μύτη του. Συνήθισε τα πάντα. Από τα κουπόνια μέχρι τα σκ@τ@.
Ανοίγω ένα παράθυρο προς τα μέσα και βρίσκω τη χαρά στην οικογένειά μου και στα τραγούδια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.