Κατά τη διάρκεια της οικονοµικής κρίσης που άρχισε το 2009 οι Ελληνες κλήθηκαν να πληρώσουν το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών. Αφού ενοχοποιήθηκαν καστανάδες, καθαρίστριες, δηµόσιοι υπάλληλοι και πλείστοι άλλοι κλάδοι ως υπεύθυνοι για όσα συνέβαιναν, οι µαύρες τρύπες των τραπεζών που δηµιουργήθηκαν µε θαλασσοδάνεια, κλεψιές και απάτες των τραπεζικών στελεχών πληρώθηκαν από τους πολίτες.
Το επιχείρηµα ήταν ότι αν δεν πληρώναµε τις ιδιωτικές τράπεζες, θα κατέρρεαν και µαζί τους και η ελληνική οικονοµία. Το ιδιωτικό χρέος δηλαδή έγινε µε ένα κόλπο δηµόσιο και έπαψαν περιέργως να ισχύουν οι νόµοι της ελεύθερης αγοράς, σύµφωνα µε τους οποίους όποιος δεν τα καταφέρνει βάζει λουκέτο. Εν ολίγοις γίναµε Βόρεια Κορέα για να περνάνε µερικοί ωραία.
Εχει τη σηµασία του ότι την εποχή που οι τράπεζες είχαν καταρρεύσει συνέχιζαν να δίνουν διαφήµιση στα µέσα ενηµέρωσης. Τι διαφήµιζαν αφού δεν υπήρχε κανένα τραπεζικό προϊόν την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν λεφτά; ∆εν διαφήµιζαν τίποτε. Εξαγόραζαν τη σιωπή των δηµοσιογράφων, οι οποίοι δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν και όντες µπουκωµένοι δεν µίλαγαν κιόλας.
Πέρασε πάνω από µια δεκαετία και έχει ενδιαφέρον να δούµε τι συµβαίνει σήµερα. Καταρχήν τι έγιναν αυτοί που ο κόσµος αποκαλούσε κλέφτες και οι συνεργοί τους; Τι συνέβη µε τους τραπεζίτες που αποδείχτηκε ότι έφαγαν το δηµόσιο χρήµα και έφτασαν ακόµη και στο σηµείο να χρηµατοδοτούν δικές τους κρυφές επιχειρήσεις µε θαλασσοδάνεια, ενώ σε πολλές περιπτώσεις εκποίησαν ακόµη και περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών προς όφελός τους; Το ερώτηµα είναι φυσικά ρητορικό.
Ακόµη και οι τραπεζίτες και οι συνεργοί τους που οδηγήθηκαν στη ∆ικαιοσύνη µένουν ατιµώρητοι, αφού µε νόµο της κυβέρνησης Μητσοτάκη αρχικώς καταργήθηκε το αυτεπάγγελτο των αδικηµάτων και απαιτήθηκε οι ίδιες οι τράπεζες να ζητούν τη δίωξη των στελεχών τους και στη συνέχεια µε µεθόδευση εν µέσω κορονοϊού εξασφαλίστηκε το ακαταδίωκτο. Κανείς δεν θα δικαστεί και φυσικά κανένας δεν θα καταδικαστεί, αν και είναι βέβαιο ότι κάποιοι είναι υπεύθυνοι για όσα απαλλοτριώθηκαν. Αυτά µε τους τραπεζίτες.
Τι γίνεται όµως µε τους µασητήρες του συστήµατος; Νοµικά δεν έχουν καµία επιπλοκή. Από τη στιγµή που δεν τιµωρούνται οι φυσικοί αυτουργοί-τραπεζίτες, δεν είναι δυνατόν να τιµωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί που µάσησαν το τραπεζικό (δηµόσιο) χρήµα.
Οταν αποκαλύφθηκαν τα τραπεζικά σκάνδαλα η κυβέρνηση Σαµαρά επιχειρηµατολογούσε ότι το θέµα είναι να επιστραφούν τα λεφτά και όχι να µπουν φυλακή όσοι έκλεψαν. ∆ηµιούργησε µάλιστα και σχετικούς νόµους. Τα επέστρεψαν;
Το θέµα που αποκαλύπτει σήµερα το Documento δίνει την απάντηση. Και δυστυχώς είναι µια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που περνούν κάτω από τα ραντάρ. Η Τράπεζα Πειραιώς, της οποίας ο πρώην πρόεδρος διώχθηκε ποινικά για πολλές περιπτώσεις (αλλά δεν θα δικαστεί), συνεχίζει την προκλητική τακτική. Συναινεί ώστε να χαριστούν στον Κώστα Πηλαδάκη 138 εκατοµµύρια ευρώ δανείου και απαιτεί να πληρωθούν µόνο 12 εκατ. µε ευνοϊκές ρυθµίσεις, σε 22 χρόνια µε έξι χρόνια χαριστικής περιόδου. Το κάνει την ίδια εποχή που προχωρά σε κατασχέσεις σπιτιών για χρέη µερικών χιλιάδων ευρώ.
Το επιχείρηµα είναι ότι ο Πηλαδάκης έχει καταθέσει business plan το οποίο είναι βιώσιµο. Μα σε οποιονδήποτε χαρίσουν τα χρέη για τα οποία δεν ήταν βιώσιµος, φυσικά και γίνεται. Αρα γιατί η Τράπεζα Πειραιώς δεν τα χαρίζει σε όλους;
Η υπόθεση Πηλαδάκη είναι σε όλα τα επίπεδα προκλητική. Πήρε δάνεια από την τράπεζα του Βγενόπουλου χωρίς πραγµατικές εγγυήσεις. Ηταν µια από τις πολλές σκανδαλώδεις δανειοδοτήσεις του αποθανόντα που είχε αποκαλύψει τότε το Hot Doc. ∆εν πλήρωσε ούτε 1 ευρώ, ενώ αρνήθηκε να παραδώσει και τις µετοχές των εταιρειών που είχε ενεχυριάσει. Η Τράπεζα Πειραιώς το 2015, αντί να του πάρει τις επιχειρήσεις, του έκανε ρυθµίσεις τις οποίες δεν τήρησε.
Τα χρέη δεν εµπόδιζαν τον στρατηγικό κακοπληρωτή να κάνει προκλητική ζωή µε θαλαµηγούς και φωτογραφίσεις ή να εµφανίζεται ως καζινάρχης και µεγάλος επιχειρηµατίας, µε τα λεφτά µας πάντα.
Τον Σεπτέµβριο η τράπεζα ζητά από το δικαστήριο να επικυρώσει τη συµφωνία µε τον κ. Πηλαδάκη για να του χαρίσει τα 138 εκατ. ευρώ. Το «κούρεµα» γίνεται νοµότυπα µε χρήση του νόµου για τα «κόκκινα» δάνεια. Αποκαλύπτει όµως ένα νέο διαρκές σκάνδαλο. Οι τράπεζες και οι εταιρείες διαχείρισης «κόκκινων» δανείων (στη συγκεκριµένη περίπτωση η Πειραιώς, αλλά είναι βέβαιο ότι ισχύει κι αλλού) έχουν το δικαίωµα να «κουρεύουν» τα δάνεια όσο θέλουν, µε διάφορα προσχήµατα και µε επιχείρηµα την πιθανή ζηµία της τράπεζας. ∆εν υπάρχει κανένας θεσµικός έλεγχος για τον τρόπο που γίνονται τα «κουρέµατα». Ετσι η τράπεζα εφευρίσκει ζηµία για να «κουρέψει» το χωρίς εγγυήσεις δάνειο του κ. Πηλαδάκη αλλά προχωρά σε πλειστηριασµό για χρέη δανείου πολίτη, ο οποίος στην πραγµατικότητα µπορεί να έχει αποπληρώσει το κεφάλαιο και µέρος των τόκων.
∆εν πρόκειται για αδικία, αλλά για τη δόµηση ενός νέου πλαισίου διαφθοράς. Σ’ αυτούς που έκλεψαν και πρέπει σήµερα να τα επιστρέψουν αρκεί να βρουν τον τρόπο να «κουρέψουν» τα δάνειά τους όσο επιθυµούν. Ο τρόπος είναι αυτός της διαφθοράς, από τη στιγµή που δεν υπάρχει έλεγχος σε όσα γίνονται.
Οι «επιχειρηµατίες» που κατάφεραν να πάρουν δάνεια εκατοντάδων εκατοµµυρίων ευρώ χωρίς εγγυήσεις και δεν πλήρωσαν επί δεκαετίες ούτε 1 ευρώ µένοντας ανενόχλητοι έχουν τις σκέψεις και πιθανόν τον τρόπο να σπρώξουν κάτω από το τραπέζι µερικά εκατοµµύρια για να γλιτώσουν εκατοντάδες. Αν είχαν τότε τον τρόπο τους, γιατί να µην τον έχουν τώρα; «Συµβαίνει;» θα ρωτήσει κάποιος. «Γιατί, ποιος θα το ελέγξει;» θα απαντήσει κάποιος άλλος. Οπότε µένουµε στην πραγµατικότητα που καταγράφεται και συνεχίζει να είναι προκλητική.
