Συγκλονιστικές μαρτυρίες γιατρών και νοσηλευτών από τον αγώνα στους θαλάμους Covid-19
Η αποσωλήνωση των ασθενών αποτελεί για τους γιατρούς προσωπικό στοίχημα. Οι ήρωες, που όταν μένουν σιωπηλοί τους χειροκροτούν αλλά όταν βγαίνουν στα προαύλια των νοσοκομείων για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα τους κατηγορούν και τους απαξιώνουν, δίνουν καθημερινά άνισο αγώνα αλλά δεν έχουν σκοπό να το βάλουν κάτω. Πολεμάνε μέχρι να γυρίσει και ο τελευταίος ασθενής στο σπίτι του. Κι είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από όλους τη μοναξιά των θαλάμων.
«Γιατρέ» ρωτούν οι ασθενείς τον… καμουφλαρισμένο από τα υλικά προστασίας γιατρό, «μπορείς να μου πεις το όνομά σου για να ξέρω ποιος είσαι;».
Γιατροί και νοσηλευτές περιγράφουν στο Documento στιγμές μέσα από τις ΜΕΘ και τα νοσοκομεία αναφοράς. «Δεν υπάρχουν προϊστάμενοι και υφιστάμενοι. Από τον γιατρό, τον νοσηλευτή, τον ΕΚΑΒίτη μέχρι την καθαρίστρια είμαστε μια ομάδα και προσπαθούμε να προστατέψουμε ο ένας τον άλλο» λέει γιατρός από το Θριάσιο νοσοκομείο.
«Με κρατάει η ηθική ικανοποίηση»
Ο Βάιος Ιακωβάκης είναι αναπληρωτής προϊστάμενος νοσηλευτής της ΜΕΘ στο Ασκληπιείο Βούλας. Ηταν εκεί όταν οι συνάδελφοί του αποσωλήνωσαν ασθενή με Covid-19. Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του διαδικτύου και μας γέμισε ελπίδα. «Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν τη στιγμή, ήταν μοναδικό» μας είπε.
Οπως μας εξηγεί, όταν ο ασθενής είναι διασωληνωμένος και παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης οι γιατροί μειώνουν την καταστολή. Ετσι έγινε και με τον νοσούντα από Covid-19 που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Ασκληπιείου Βούλας. «Ο ασθενής ανταποκρίθηκε πολύ καλά, του έβγαλαν τον σωλήνα και μας μίλησε λίγα λεπτά μετά. Μας έλεγε χιλιάδες ευχαριστώ» περιέγραψε τη σκηνή στο Documento.
Η ευγνωμοσύνη του προς το προσωπικό της ΜΕΘ ήταν υπέρμετρη. Την ημέρα του εξιτηρίου δεν ήθελε να φύγει, «παρακάλαγε να μείνει και άλλο στο νοσοκομείο γιατί ένιωθε ασφάλεια». Ο κ. Ιακωβάκης δεν νιώθει ήρωας: «Αν κάτι με κρατάει σε αυτήν τη δουλειά, είναι αυτή η ηθική ικανοποίηση».
«Γιατρέ, πες μου το όνομά σου»
Η Ελένη Παπαγεωργίου είναι γιατρός στον Ευαγγελισμό στη μονάδα του Covid-19. «Δεν φοβάμαι, πείσμα νιώθω. Οι ασθενείς έχουν φόβο, αγωνία, άγχος για την έκταση που έχει πάρει αυτή η πανδημία, γιατί είναι μόνοι τους, αλλά είναι και ο τρόπος που παρουσιαζόμαστε μπροστά τους. Είμαστε ντυμένοι από την κορυφή ως τα νύχια, δεν μπορούν να διακρίνουν πρόσωπα. Εχει τύχει να μας πουν ασθενείς: “Γιατρέ, μπορείς να μου πεις το όνομά σου για να ξέρω ποιος είσαι;”» λέει στο Documento.
Οι επαφές με τους ασθενείς δεν διαρκούν πολλή ώρα για λόγους προστασίας του υγειονομικού προσωπικού, «παρ’ όλα αυτά, πέρα από το ιατρικό κομμάτι που θα τους ενημερώσουμε ακριβώς πώς πάμε, προσπαθείς να δίνεις ελπίδα, να καθησυχάζεις όπου είναι ιατρικά δυνατό».
«Είναι πάρα πολύ θλιβερό να χάσεις ασθενή» λέει η γιατρός του Ευαγγελισμού, «είναι ένας ιός για τον οποίο δεν έχουμε θεραπεία και επομένως αυτό που περνάει προς το παρόν από τα χέρια μας είναι η τέλεια υποστήριξη, γι’ αυτό ζητάμε ΜΕΘ» επισημαίνει η κ. Παπαγεωργίου.
Η στιγμή της διασωλήνωσης είναι δύσκολη καθώς οι ασθενείς διασωληνώνονται σε καλό επίπεδο συνείδησης. «Ρωτάνε “αφού δεν είμαι σε κώμα γιατί με διασωληνώνεις;”. Οταν φτάνεις σε αυτή την κατάσταση δεν έχεις πολύ χρόνο να το συζητήσεις, επομένως η κουβέντα περιλαμβάνει την ενημέρωση και δυο ανθρώπινα λόγια, ότι θα σε υποστηρίξουμε για να σε ξαναδούμε σε λίγο κοντά μας» καταλήγει.
«Να μην έχουν άνθρωπο μαζί τους…»
Η Βαλεντίνα Αγγελοπούλου είναι γιατρός στην παθολογική κλινική του Θριάσιου νοσοκομείου που νοσηλεύει και περιστατικά Covid-19. Δεν φοβάται για την υγεία της αλλά για τους δικούς της ανθρώπους που τους κρατάει σε απόσταση. «Μου λείπουν, έχω να τους δω πολύ καιρό. Πάω μέχρι την πόρτα, τους χαιρετάω και μετά μένω μόνη μου» λέει στο Documento.
Το Θριάσιο δεν έχει πλήρως επανδρωμένη πνευμονολογική κλινική. «Δεν γίνεται να ξεκινάει να λειτουργεί ένα νοσοκομείο αναφοράς και να μην έχει σωστά επανδρωμένες κλινικές» επισημαίνει και συνεχίζει: «Η έλλειψη προσωπικού μάς αναγκάζει να ξεπερνάμε τα ανθρώπινα όρια πολλές φορές. Το να είσαι προσεκτικός και απέναντι στους ασθενείς, να τους συμπεριφερθείς όπως πρέπει, μη σου ξεφύγει τίποτε γιατί η κλινική τους εικόνα μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή».
Οι ασθενείς έχουν τρομοκρατηθεί από τις εικόνες της Ιταλίας και της Ισπανίας. «Οταν μπαίνουμε στον θάλαμο τους εξηγούμε τι είναι αυτά τα φάρμακα που τους χορηγούμε» σημειώνει.
«“Οταν τελειώσω και βγω από εδώ θα μπορώ να είμαι με την οικογένειά μου; Εχω ανοσία πλέον;” ρωτάνε και πολλές φορές δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Αυτό μας φέρνει σε δύσκολη θέση γιατί αυτός ο άνθρωπος περιμένει να μάθει από εσένα» τονίζει στο Documento.
Η μοναξιά επιβαρύνει την ψυχολογική τους κατάσταση: «Είναι δύσκολο να μην έχουν έναν άνθρωπο μαζί τους, γιατί και να έρθει κάποιος δεν πιστεύω ότι θα του δώσουν τα απαραίτητα υλικά ώστε να μπορεί να δει τον άνθρωπό του» καταλήγει.
Τα υλικά προστασίας παραμένουν είδος πολυτελείας ακόμη και για το υγειονομικό προσωπικό της πρώτης γραμμής. «Παίρνουμε τις ποδιές με το σταγονόμετρο, υπογράφουμε πόσα γυαλιά χρησιμοποιήσαμε, πόσες ποδιές. Παίρνουμε μία απλή μάσκα και τη φοράμε κάθε δύο μέρες και μία υψηλής προστασίας και τη φοράω μία ολόκληρη μέρα ενώ έχει οκτώ ώρες ζωής» καταγγέλλει.
