Ο πρόεδρος του σωματείου Ένωση Εργαζομένων Διακίνησης Εμπ/τίων (ΕΝΕΔΕΠ) στους προβλήτες II και ΙΙΙ στο λιμάνι του Πειραιά μιλάει για την επίθεση κυβέρνησης και COSCO στα δικαιώματα των εργαζομένων και για τους αγώνες που βρίσκονται μπροστά.
Συναντήσαμε τον πρόεδρο της Ένωσης Εργαζομένων Διακίνησης Εμπ/τίων (ΕΝΕΔΕΠ) στους προβλήτες II και ΙΙΙ στο λιμάνι του Πειραιά Μάρκο Μπεκρή για να συζητήσουμε σχετικά με προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον χώρο δουλειάς, προβλήματα που εντάθηκαν με την πρόφαση της υγειονομικής κρίσης, και τους τρόπους οργάνωσης του αγώνα τους στην κατεύθυνση της υλοποίησης των αιτημάτων τους.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει με το ιδιοκτησιακό στο λιμάνι του Πειραιά: η COSCO ελέγχει με τη θυγατρική της ΣΕΠ ΑΕ απόλυτα τους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ. Ποιος είναι λοιπόν ο εργολάβος και ποιοι οι πέντε εργολάβοι που έχουν αναλάβει το έργο της παροχής υπηρεσιών φόρτωσης/εκφόρτωσης και αποθήκευσης για εισαγόμενα και εξαγόμενα εμπορευματοκιβώτια που διακινούνται μέσω του λιμανιού; Για ποιους λόγους επιλέχθηκε ο «τεμαχισμός» του έργου;
Το λιμάνι του Πειραιά στις αρχές του 2016 παραχωρήθηκε από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο κινέζικο μονοπωλιακό όμιλο της China Cosco Shipping. Το κινεζικό μονοπώλιο απέκτησε το 51% των μετοχών, το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΛΠ ΑΕ, και αποτελεί από τα μεγαλύτερα λιμάνια (πλοία, ναυπηγεία) που ελέγχει παγκοσμίως. Άρα η COSCO είναι ο εργοδότης όλων των εργαζομένων στο λιμάνι ανεξαρτήτως σύμβασης απασχόλησης. Δηλαδή η δική μας δουλειά μετριέται στους οικονομικούς δείκτες της COSCO.
Τερτίπια οικονομικά τύπου θυγατρική, παραθυγατρική ή εργολάβοι γίνονται για να αποκομίζει ακόμη περισσότερα κέρδη η COSCO και να καταπατιούνται εργασιακά δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων μέσα στο λιμάνι .
Με το σχήμα που εμφανίζει η COSCO, τους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ διαχειρίζεται η θυγατρική της COSCO, η ΣΕΠ ΑΕ.
Άρα μπορούμε να πούμε πως όλο το λιμάνι του Πειραιά είναι στα χέρια της COSCO.
Στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ όντως η ΣΕΠ ΑΕ συνεργάζεται με την D-PORT και αυτή με τη σειρά της με υπό-εργολάβους όπου στην ουσία νοικιάζουν εργαζόμενους στην COSCO και τη ΣΕΠ ΑΕ.
Ο τεμαχισμός αυτός του έργου αρχικά αποσκοπεί στη πολυδιάσπαση των εργαζομένων αφού μέσα στον ίδιο τον προβλήτα συναντάμε πλέον εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων, δηλαδή διαφορετικών μισθολογικών αποδοχών και συμβάσεων. Ενώ όλοι δουλεύουμε επί της ουσίας για το κινεζικό μονοπώλιο, η COSCO δεν μας αναγνωρίζει ως εργαζόμενούς της και έτσι δεν αναγνωρίζει πως έχει καμία συμβατική υποχρέωση απέναντί μας, δηλαδή αυξάνει ακόμη περισσότερο τα κέρδη αφού «γλιτώνει» χιλιάδες ευρώ με αυτό τον τρόπο. Μάλιστα, στις διαπραγματεύσεις που έχουμε κάνει ως σωματείο όλα αυτά τα χρόνια για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας μάς παραπέμπει στους εργολάβους οι οποίοι δηλώνουν ότι έχουν ελάχιστα κέρδη και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας. Με ποδοσφαιρικούς όρους λοιπόν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η COSCO «πετάει την μπάλα στην εξέδρα» προκειμένου να μην ικανοποιήσει τα χρόνια αιτήματα των εργαζομένων στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ που «πατάνε» στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Υπάρχει η εντύπωση πως ήδη από το 2009 προωθείται σχέδιο «κινεζοποίησης» των εργασιακών σχέσεων στο λιμάνι. Μπορείτε να δώσετε το περίγραμμα των εργασιακών συνθηκών στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ;
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ο όρος «κινεζοποίηση» είναι άστοχος και αδόκιμος και αυτό διότι έτσι ξεπλένουμε τα υπόλοιπα μονοπώλια. Δεν ανακάλυψε η COSCO την πυρίτιδα και εκμεταλλεύτηκε το ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Η επίθεση αυτή είναι ένα προσχεδιασμένο έγκλημα ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ’90 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που βρήκε γόνιμο έδαφος την τελευταία δεκαετία να ξηλώσει συγκροτημένα δικαιώματα, να διαλύσει τη δημόσια υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, τις συντάξεις, την προστασία της πρώτης κατοικίας και ένα σωρό παραδείγματα που μπορούμε να φέρουμε. Άρα δεν είναι θέμα «κινεζοποίησης» ή μη, αλλά ότι άλλα συμφέροντα και μάλιστα συγκρουόμενα έχει η εργοδοσία, τα μεγάλα μονοπώλια, και άλλα συμφέροντα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Έτσι μέσα στο λιμάνι, αξιοποιώντας τη νομοθεσία των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, η COSCO απασχολεί πάνω από το 50% των εργαζομένων με ελαστικές μορφές απασχόλησης, δηλαδή είτε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου είτε με συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας.
Οι λιμενεργάτες δεν έχουν ακόμη ενταχθεί στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα και παρά το γεγονός πως μετά τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων με μπροστάρη το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ κατορθώσαμε να εκδοθεί απόφαση ένταξης όλων των εργαζομένων στα ΒΑΕ. Με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ, των υπουργείων Εργασίας και Ναυτιλίας, της ίδιας της COSCO και της D-PORT, μέσω του συλλογικού τους οργάνου και εκφραστή, του ΣΕΒ, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας με αποτέλεσμα ακόμη να μην έχει εφαρμοστεί η κείμενη νομοθεσία. Άρα συνολικά οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, τα μονοπώλια στα λιμάνια και συνολικά στις μεταφορές δεν θέλουν εργαζόμενους με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα αλλά «σύγχρονους σκλάβους» για να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Μάλιστα τα κέρδη τους πολλαπλασιάζονται ακόμη και σε περίοδο οικονομικής κρίσης – μια ματιά στα αποτελέσματα του λιμανιού τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνει ακράδαντα την κατάσταση.
Υπάρχουν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων ακόμη και στις ίδιες ειδικότητες καθώς στην πράξη δεν υπάρχει ΣΣΕ που να καθορίζει ημερομίσθιο, επιδόματα κ.λπ. Υπάρχουν ατομικές συμβάσεις εργασίας που έχουν για βάση τον κατώτατο μισθό και από εκεί και πάνω μια «οικειοθελής παροχή» εργοδότη που αυτό δεν διασφαλίζει τίποτε – το επιβεβαιώνει και η ίδια η λέξη «οικειοθελής», δηλαδή όποτε δεν τη συμφέρει μπορεί να τη μειώσει ή να την κόψει τελείως. Ξέρετε πώς είναι να κάνεις την ίδια δουλειά με τον συνάδελφο, δίπλα δίπλα, και να μην έχεις τα ίδια δικαιώματα ή τον ίδιο μισθό;
Βέβαια, εδώ αξίζει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι η εργοδοσία μέσω της D-PORT και των εργολάβων της υπέγραψε μια ΣΣΕ παρωδία στην ιστορία του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος με το εργοδοτικό συνδικάτο ΣΕΕΔΠ που ιδρύθηκε το 2018 από την ίδια την εργοδοσία με σκοπό να βγάλει από τη δύσκολη θέση την COSCO, την D-PORT και τους εργολάβους να υποχρεωθούν να υπογράψουν μια ΣΣΕ με συγκροτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικά η σύμβαση- παρωδία μέσα στα πολλά που προβλέπει κατοχυρώνει τις ατομικές συμβάσεις και προβλέπει πως αν καταργηθούν με νόμο του κράτους τα δώρα και τα επιδόματα αδειών, θα καταργηθούν και από την κατάπτυστη αυτή σύμβαση.
Αν πάμε ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα καθώς δεν υπήρχε πρόγραμμα εργασίας, δουλεύαμε κόντρα βάρδιες, δηλαδή ανά 8 ώρες – κάτι το οποίο ακόμη εφαρμόζεται όταν το επιβάλλουν με κλίμα τρομοκρατίας σε νέους εργαζόμενους που προσλαμβάνονται. Να υπογραμμίσω ότι επί τέσσερα χρόνια δεν είχαμε διάλειμμα όπως και πολλά άλλα ακόμη.
Το καλοκαίρι του 2014 συστάθηκε το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ. Πόσα μέλη έχει το σωματείο και πόσα από αυτά συμμετείχαν στις τελευταίες αρχαιρεσίες;
Το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2014 και ήταν αναγκαιότητα που ωρίμασε μέσα από τις ίδιες τις συνθήκες στο λιμάνι. Στόχος μας ήταν και παραμένει οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουμε οργανωμένα να δουλεύουμε με συγκροτημένα δικαιώματα, για να μπορέσουμε να αντιπαλέψουμε τη βαρβαρότητα που βιώνουμε, για να μπορούμε να γυρνάμε σπίτια μας σώοι και αβλαβείς με αξιοπρέπεια μπροστά στα παιδιά μας. Το σωματείο μας μέσα σε συνθήκες τρομοκρατίας, στοχοποίησης του ΔΣ και των μελών του, με απανωτές εισαγγελικές διώξεις του προεδρείου του, σήμερα χαίρει της εκτίμησης πολλαπλάσιας των μελών του. Το αποδεικνύουν οι ίδιοι οι συνάδελφοι μέσα στο λιμάνι, στις περιοδείες του σωματείου μας για ενημερώσεις, τις πρωτοβουλίες που παίρνουμε. Αναγνωρίζεται στις απεργιακές μάχες που δίνουμε για τα αυτονόητα: την υπογραφή ενιαίας ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους με αυξήσεις και δικαιώματα που να ανταποκρίνονται στις σημερινές μας ανάγκες και όχι στα κέρδη της κάθε COSCO.
Αυτή είναι η δύναμη του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, η οποία εκφράζεται μέσα στο ντόκο, μέσα στις προβλήτες και όχι στα γραφεία της COSCO με συνδιαλλαγές ή εκβιασμούς.
Θα μας αναφέρετε όλα όσα κατακτήσατε με τους αγώνες τα τελευταία 6,5 χρόνια;
Οι εργαζόμενοι μέσα από το σωματείο μπορεί να κατακτήσαμε κάποια δικαιώματα αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να σταματήσουμε εδώ παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και την επίθεση από την εργοδοσία. Θα αναφέρω κάποια από αυτά. Κατακτήσαμε το αυτονόητο για ένα τόσο μεγάλο εργασιακό χώρο, με καθημερινούς κινδύνους για την ασφάλεια της υγείας των εργαζομένων, τα ελλιπή μέτρα της εργοδοσίας: να υπάρχει ασθενοφόρο στο λιμάνι σε 24ωρη βάση για να εξασφαλίσουμε την έγκαιρη μεταφορά συναδέλφων που είναι θύματα εργατικών ατυχημάτων ή αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας κατά την εργασία τους στο λιμάνι. Είχαμε πραγματοποιήσει μάλιστα και στάση εργασίας με τη συμμετοχή εκατοντάδων εργαζομένων γι’ αυτό το ζήτημα το 2016 που ήταν καταλυτική για την ικανοποίηση του αιτήματός μας.
Κατά την ίδρυση του σωματείου μας το 2014 πετύχαμε μια μικρή αύξηση στους μισθούς και για πρώτη φορά να μετατραπούν οι συμβάσεις πολλών συναδέλφων σε πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου. Να υπογραμμίσουμε ότι πριν από τη μετατροπή μάς απασχολούσαν με σύμβαση 12 ημερών τον μήνα και με το κινητό στο χέρι για να κατέβουμε ανά πάσα στιγμή στο λιμάνι, λες και εμείς δεν είχαμε ανάγκες και οικογένειες.
Επίσης καταφέραμε το 2014 για πρώτη φορά να καθιερώσουμε να έχουμε 20 λεπτά διάλειμμα – όλα τα προηγούμενα χρόνια ούτε λόγος δεν γινόταν σχετικά. Πιο σημαντική κατάκτηση όμως είναι η απόφαση για την ένταξη των εργαζομένων στα ΒΑΕ και παρά την προσπάθεια που κάνει η εργοδοσία μαζί με την κυβέρνηση για την αναστολή της εφαρμογής μέσω της προσφυγής του ΣΕΒ στο ΣτΕ, αποτελεί για εμάς αιτία πολέμου και αυτό το καθιστούμε σαφές προς πάσα κατεύθυνση. Παλεύουμε για την υπογραφή ΣΣΕ που θα είναι σύμφωνη με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, διασφαλίζοντας τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλεια αλλά και τις συνθήκες εργασίας για να γυρνάμε υγιείς στις οικογένειές μας και να είμαστε νοικοκύρηδες στον τόπο μας.
Όμως δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον αγώνα που έχει δώσει το σωματείο μας ΕΝΕΔΕΠ όλο αυτό το διάστημα που διανύουμε εν μέσω πανδημίας και των επιπτώσεών της στην υγεία χιλιάδων συναδέλφων και φίλων για την προστασία της υγείας των εργαζομένων με διεκδίκηση μέτρων από την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Οι εγκληματικές παλινωδίες της κυβέρνησης, η προκλητική στάση και υποκρισία της εργοδοσίας για τα μέτρα προστασίας και πρόληψης, αντιμετωπίστηκαν από το σωματείο μας μέσα από πρωτοβουλίες ως και απεργία.
Ποια είναι τα πάγια αιτήματα της ΕΝΕΔΕΠ και ποια έχει γεννήσει η πανδημία και η υγειονομική κρίση;
Τα αιτήματα που έχουμε ως εργαζόμενοι αφορούν καταρχάς τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες εργασίας μας. Θα γίνω πιο συγκεκριμένος αναφέροντας τα βασικά μας αιτήματα. Αγωνιζόμαστε για υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις για όλες τις ειδικότητες στο λιμάνι του Πειραιά, να καθοριστεί βασικός μισθός και πάνω σε αυτό να γίνονται οι προσαυξήσεις για νυχτερινή εργασία, Σάββατα, Κυριακές, αργίες, επιδόματα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας για όλους τους εργαζόμενους στο λιμάνι. Είναι αλήθεια ότι καθώς εργαζόμαστε σε αντίξοες συνθήκες με αρνητικές συνέπειες για την ίδια την υγεία μας, εκατοντάδες συνάδελφοι υποφέρουν από μυοσκελετικά προβλήματα ενώ γίνονται πλέον εμφανείς οι επιπτώσεις μέσα από επαγγελματικές ασθένειες που συνεχίζουν οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων να μην αναγνωρίζουν.
Βασικό μας αίτημα είναι να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις με ελαστικές μορφές απασχόλησης στη ΣΕΠ ΑΕ – D–PORT σε πλήρους απασχόλησης με όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Έχουμε μεγάλο αριθμό εργαζομένων που για πολλά χρόνια είναι όμηροι αυτού του καθεστώτος και από την άλλη αποτελούν χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της εργοδοσίας για να ασκεί με το «γάντι» τρομοκρατία στους εργαζόμενους. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται πολυτέλεια η μόνιμη και σταθερή δουλειά με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα. Διεκδικούμε προσλήψεις με όρους που να διασφαλίζουν αξιοπρεπείς όρους για όλους, νέους και παλιούς εργαζόμενους. Σταθερό ωράριο και μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μειώσεις μισθών.
Όπως ανέφερα και προηγουμένως απαιτούμε να εφαρμοστεί άμεσα η ένταξη όλων των εργαζομένων στα ΒΑΕ. Και για μας αποτελεί αιτία πολέμου η κωλυσιεργία και όποια αρνητική εξέλιξη σε αυτή την υπόθεση, πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμά μας και δεν το χαρίζουμε σε κανέναν, είτε στην εργοδοσία είτε σε κυβερνήσεις.
Επειδή όμως δεν ζούμε στη δική μας γυάλα και υπάρχουν και άλλα ζητήματα που επηρεάζουν το επίπεδο ζωής των εργαζομένων τόσο στο λιμάνι όσο και συνολικά, αγωνιζόμαστε και βάζουμε και άλλα αιτήματα στο πλαίσιο πάλης μας όπως:
Να μη γίνει κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας, καμιά διακοπή σε λαϊκή κατοικία για χρέη σε νερό, ρεύμα, τηλέφωνο. Διαγραφή μέρους χρεών σε τράπεζες και Δημόσιο.
Να μην τολμήσει να φέρει η κυβέρνηση της ΝΔ το νομοσχέδιο που καταργεί εργατικές κατακτήσεις, όπως το 8ωρο. Σε αυτήν τη βάση, με τον νόμο που έχει στο συρτάρι η κυβέρνηση νομοθετούνται η απληρωσιά, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, γενικεύεται η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, αφαιρώντας όποιο εμπόδιο μέχρι σήμερα είχε απομείνει στην νομοθεσία και περιόριζε την εργοδοσία. Η με νόμο επιβολή 10ωρης εργασίας χωρίς πρόσθετη αμοιβή, 101 χρόνια μετά το 1920 όταν για πρώτη φορά καθιερώθηκε το 8ωρο, τι είναι; Δεν είναι η ανατροπή του αιώνα;
Να μην τολμήσει η κυβέρνηση να βάλει χέρι στα σωματεία των εργατών, στο «δικαίωμα του συνέρχεσθαι», να κόψει τα κουλά της από το δικαίωμα στην απεργία. Δεν θα ανεχθούμε κανέναν απεργοσπαστικό μηχανισμό κυβέρνησης και εργοδοσίας. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τη συνδικαλιστική δράση, από όσα επίσημα ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μιλάμε για κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας σε πάρα πολλούς χώρους με το τέχνασμα του «προσωπικού ασφαλείας»! Μάλιστα, εν μέσω πανδημίας είδαμε τον ίδιο τον Μητσοτάκη να επιτίθεται στην απεργία των συνδικάτων στις αστικές συγκοινωνίες, τα οποία διεκδικούσαν περισσότερα βαγόνια στους συρμούς, προσλήψεις οδηγών και μέτρα προστασίας της υγείας εργαζομένων και επιβατών. Το ίδιο συνέβη και σ’ εμάς όπου η εργοδοσία χέρι χέρι και με το σωματείο παραμάγαζό της ζητούσαν από την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς να παρέμβουν με σκοπό να μην πραγματοποιηθεί η απεργία στις 26 του Νοέμβρη. Πήραν όμως την απάντησή τους από τους ίδιους τους εργάτες και το λιμάνι του Πειραιά νέκρωσε από άκρη σε άκρη.
Η κυβέρνηση επιλέγει τώρα να εκδηλώσει την επίθεση, γιατί αυτό επιβάλλουν οι ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας. Αξιοποιούν την πανδημία ως όχημα, υπολογίζουν ότι μπορούν να κάνουν τη «δουλειά» χρησιμοποιώντας περισσότερο το «μαστίγιο» και λιγότερο το «καρότο». Το εργατικό κίνημα της πατρίδας μας όμως έχει μεγάλες παραδόσεις και δυνάμεις αποφασισμένες. Ο αυταρχισμός δεν θα περάσει.
Βέβαια δεν γίνεται και η αντιμετώπιση της πανδημίας να μην αποτελέσει μέρος των αιτημάτων μας. Διεκδικούμε να παρθούν άμεσα μέτρα για την υγεία τη δική μας και των οικογενειών μας:
- Άμεσα δωρεάν επαναλαμβανόμενα μαζικά διαγνωστικά τεστ σε όλους τους εργαζόμενους με ευθύνη της εργοδοσίας και του κράτους. Σε περίπτωση επιβεβαιωμένου κρούσματος διενέργεια διαγνωστικού τεστ για όλα τα μέλη της οικογένειας χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση του εργαζόμενου.
- Με ευθύνη του κράτους και των COSCO – D-PORT, συνεχής προμήθεια προϊόντων για απολύμανση με πιστοποίηση.
- Προστασία των ευπαθών ομάδων, να μείνουν εκτός εργασίας χωρίς να έχουν καμία απώλεια εισοδήματος ή άδειας με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας.
- Μέτρα καραντίνας σε όσους έχουν έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα σε όλους τους χώρους του λιμανιού, γραφεία, προβλήτες, αποθήκες χωρίς καμιά επίπτωση στον εργαζόμενο.
- Άμεσα απαιτούμε στελέχωση των δομών υγείας, των νοσοκομείων, με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, δημιουργία νέων κλινών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και του απαραίτητου εξοπλισμού στα νοσοκομεία. Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
Χρειάζεται επίσης να σταματήσει η καραμέλα της «υγειονομικής κρίσης» για να κρύψουν την πραγματική αιτία της νέα οικονομικής κρίσης που βιώνουμε στις μέρες μας, λίγα χρόνια μετά την τελευταία που ζήσαμε. Πραγματικά τα μέτρα lockdown συνέβαλαν να επιταχυνθεί αυτή η οικονομική κρίση αλλά δεν είναι η αιτία της. Ας την αναζητήσουν στα δισεκατομμύρια ευρώ/δολάρια των μονοπωλιακών ομίλων σαν της COSCO που λιμνάζουν και όχι στην πανδημία ή στους ίδιους τους εργαζομένους – παλιότερα μας λέγανε ότι φταίνε τα golden boys και η κακή κυβερνητική διαχείριση… φτάνει πια η κοροϊδία, τεράστια κέρδη ακόμη και εν μέσω οικονομικής κρίσης αποκομίζουν τα μονοπώλια.
Με ποιον τρόπο οι εργαζόμενοι μπορούν να αντιπαλέψουν τον «εργοδοτικό» συνδικαλισμό και να μεθοδεύσουν τον αγώνα τους ενόψει του Γενάρη του 2022 που λήγει η σύμβαση του 2019;
Η περίοδος που περνάμε είναι ίσως η πιο κρίσιμη των τελευταίων ετών! Έχουμε μπροστά μας μεγάλες ευθύνες που πρέπει να αναλάβουμε για μας και τις οικογένειές μας. Δεν πρέπει να αποδεχτούμε παθητικά και μοιρολατρικά να πληρώσει ξανά η εργατική τάξη και ο λαός την κρίση τους.
Oι εργαζόμενοι στο λιμάνι πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμη του οργανωμένου μαζικού αγώνα, στο δίκαιο των αιτημάτων μας. Όλα όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια μας έδωσαν πολύτιμα διδάγματα για να καθορίσουμε τη σημερινή μας στάση. Δεν οδηγεί πουθενά το σκύψιμο του κεφαλιού, η διαρκής μείωση των απαιτήσεών μας και η σιωπηρή παράδοση των δικαιωμάτων στο εισόδημα και στους όρους δουλειάς, στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση. Ο δρόμος του συμβιβασμού μας φέρνει συνεχώς σε χειρότερη θέση από πριν. Είναι ανάγκη να σημάνει άμεσα ο συναγερμός της εργατικής αντεπίθεσης για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει και όχι την επιβίωσή μας.
Η κυβέρνηση αξιοποιώντας την πανδημία προχωράει την επίθεση στα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα δίχως φρένο, δίχως ντροπή. Κυβέρνηση και βιομήχανοι, εφοπλιστές και μεγαλοεργοδοσία θεωρούν πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να γενικεύσουν όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις που έφεραν στη λογική της «έκτακτης ανάγκης» εν μέσω πανδημίας και να τις μονιμοποιήσουν.
Στην ίδια γραμμή είναι και ο καλύτερος σύμμαχός τους, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, ρίχνοντας προπέτασμα καπνού για τη «διαπραγμάτευση» όπως λέει η νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασία, που αν δεν μειώσει μισθούς και μεροκάματα θα παγώσει ξανά τον κατώτατο μισθό στα όρια της πείνας για την εργατική τάξη, ενισχύοντας την κερδοφορία της μεγαλοεργοδοσίας. Τέτοιο παράδειγμα έχουμε και εμείς στο λιμάνι με τα τσιράκια των COSCO και D-PORT.
Δημιουργούν ένα γενικευμένο περιβάλλον εκμετάλλευσης που μας γυρνάει αιώνες πίσω, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν για τις επιχειρήσεις όσο αυτές θέλουν, όπως θέλουν, όταν θέλουν και να τους αμείβουν όσο και όταν επιθυμούν. Να εργάζονται 10ωρα με απλήρωτες υπερωρίες, με πλήρη απελευθέρωση της εργασίας τις Κυριακές, με μισθούς που θα ξεκινούν από τα 200 ευρώ.
Όσο σφοδρή κι αν είναι η επίθεση αυτού του διαστήματος, ένα πράγμα δεν αλλάζει. Ότι γύρω μας υπάρχει τεράστιος πλούτος ο οποίος παράγεται από τους εργάτες και μόνο από αυτούς. Η πανδημία και τα συνεχόμενα lockdown σε όλο τον κόσμο φανέρωσαν σε κάθε εργαζόμενο τη δύναμή του. Ότι χωρίς αυτόν και την εργασία του γρανάζι δεν γυρνά, εργοστάσια και χώροι δουλειάς δε λειτουργούν, μαγαζιά δεν ανοίγουν. Σήμερα υπάρχουν όλα τα αναγκαία μέσα για να προχωρήσει η κοινωνία σε ένα ανώτερο επίπεδο ευημερίας και όχι να φυτοζωούμε στα όρια της ανέχειας, να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουμε μια χούφτα παράσιτα, που κλέβουν τον ιδρώτα μας.
Με πίστη στο δίκιο μας και με αισιοδοξία να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει! Δίνουμε και τη νέα χρονιά ραντεβού στο λιμάνι για να δυναμώσουμε το μέτωπο της αντίστασης, της ανυπακοής, να παλέψουμε για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών για να μπει τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αφετηρία λοιπόν θα αποτελέσουν οι αρχαιρεσίες του σωματείου μας που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα όπου είναι στόχος μας η παραπέρα μαζικοποίηση και συσπείρωση των εργαζομένων ώστε να γίνουμε μια γροθιά με σκοπό την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων μας που αναλυτικότατα αναφέραμε προηγουμένως.
Γνωρίζετε τι συμβαίνει στα υπόλοιπα λιμάνια όπως της Θεσσαλονίκης, της Ελευσίνας, της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου, της Καβάλας αλλά και στον Προβλήτα Ι του Πειραιά; Θεωρείτε ότι μπορεί να συσταθεί ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και την απληστία των αφεντικών;
Η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και των παραλιακών μετώπων εξυπηρετεί την κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλίων όπως της COSCO και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εξάλλου, κοινός στόχος όλων των κυβερνήσεων είναι η μετατροπή της χώρας σε κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας για να στηριχτούν οι στόχοι τους και να γίνει ανταγωνιστική η καπιταλιστική οικονομία της χώρας μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οξύνονται όλο και περισσότερο οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διεκδικήσουμε λιμάνια και παραλιακά μέτωπα για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι των επιχειρηματικών κερδών. Με σύγχρονες υποδομές και αξιοποίηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων προς όφελος της λαϊκής ευημερίας. Με τους εργαζόμενους στα πλοία και μέσα στα λιμάνια να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά. Με ασφαλή και σύγχρονα πλοία. Με φθηνά εισιτήρια και σταθερή σύνδεση με τα νησιά. Με ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, χωρίς επιχειρηματική και εμπορική δράση, και να αναπλαστούν με κρατική χρηματοδότηση για αναβάθμιση της αναψυχής και των διακοπών για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Την ίδια στιγμή ξεδιπλώνεται ακόμη ένας μεγάλος κίνδυνος! Αυξάνεται περισσότερο η περιβαλλοντική επιβάρυνση για τις περιοχές που γειτνιάζουν με τα λιμάνια λόγω και των επενδυτικών έργων που πραγματοποιούνται και τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται έχοντας ως προτεραιότητα μόνο τα κέρδη των επενδυτών και όχι την υγεία των εργαζομένων και των κατοίκων των περιοχών γύρω από τα λιμάνια.
Επίσης πρέπει να καταλάβουμε τον λόγο που υπάρχει τόσο μεγάλος «καβγάς» για τα λιμάνια. Αυτό συμβαίνει γιατί αποτελούν σημαντικό τμήμα των θαλάσσιων μεταφορών, παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη μεταφορική αλυσίδα, αποτελούν κομβικά σημεία διασύνδεσης με τους οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες και τις αεροπορικές γραμμές. Γι’ αυτό ανταγωνίζονται αμερικανικοί, κινεζικοί, ευρωπαϊκοί και άλλοι όμιλοι για το ποιος θα τα βάλει στο χέρι. Και εμείς λέμε πως δεν πρέπει οι εργαζόμενοι στα λιμάνια και συνολικά ο λαός να μπει σε αυτά τα ψευτοδιλήμματα, δηλαδή ποιον θα έχει «δερβέναγα» στο κεφάλι του. Η πραγματική διέξοδος για το λιμενικό σύστημα της χώρας ώστε να μπορεί να παίξει αποτελεσματικό ρόλο για την ανάπτυξη προς όφελος του λαού είναι η κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με κεντρικά σχεδιασμένη οργάνωσή της που θα υπηρετεί την κατανομή για τη λαϊκή ευημερία.
Έχουμε λοιπόν την εμπειρία ως οι πρώτοι που βιώσαμε στο πετσί μας τι εστί ιδιωτικοποίηση και έχουμε την ευθύνη να βγάλουμε συμπεράσματα και να τα επικοινωνήσουμε δίνοντας την πραγματική οπτική των συνεπειών και όχι στο δήθεν επιχείρημα ότι όλοι –μονοπώλια και εργαζόμενοι– θα βγούμε κερδισμένοι.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη ο αγώνας για την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος να περάσει σε νέα φάση και να δυναμώσει. Να αφυπνιστεί κάθε τίμιος εργάτης και συνδικαλιστής, ειδικά σήμερα και μπροστά στα νέα εμπόδια που επιχειρεί να ορθώσουν η εργοδοσία και η κυβέρνηση στους εργατικούς αγώνες και στη συνδικαλιστική δράση. Με αυτό το ευρύ και ανοιχτό κάλεσμα καλούμε όλους τους εργαζόμενους στο λιμάνι του Πειραιά, της Ελευσίνας, του Λαυρίου, της Ραφήνας και τα σωματεία τους να κλιμακώσουμε το κοινό μέτωπο ενάντια στην αντεργατική πολιτική.
