Η ερμηνεύτρια και συνθέτρια μπλέκει στον λόγο της τα «Τείχη» του Καβάφη, την παραμυθία της καθημερινότητας και τους ψυχίατρους
Σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο που περνάµε φόρο βαρύ πληρώνει και ο πολιτισµός. Στην πατρίδα µας πάντα απουσίαζε η πολιτεία από κάθε σύγχρονη έκφραση δηµιουργίας. Μετά την καταξίωση του δηµιουργού συνήθως τον ανέβαζε στις µεγάλες πολιτιστικές διοργανώσεις της χώρας. Σήµερα που οι καλλιτέχνες δεν µπορούν από µόνοι τους να στηρίξουν το έργο τους, όπως έκαναν ανέκαθεν, µε σκληρές στερήσεις, η πολιτεία τούς γυρνάει την πλάτη για µια ακόµη φορά. Το κενό που αφήνει πίσω µας η σιωπή της διαδραστικής επαφής του καλλιτέχνη µε το κοινό θα φανεί πολύ γρήγορα: θα το καταγράψουν πρώτοι οι ψυχίατροι. Τώρα που όσο ποτέ άλλοτε έχουµε την ανάγκη της παραµυθίας µένουµε σιωπηλοί, µε τους περισσότερους καλλιτέχνες στα πεζοδρόµια να λιµοκτονούν. Τα «Τείχη» του Καβάφη ορθώνονται µπροστά µας.
