Η Μαριέττα Γιαννάκου εκπροσωπεί από πολλές απόψεις και για πολλούς ανθρώπους – όχι κατ’ ανάγκη οπαδούς της ΝΔ– την ελπίδα ότι δεν θα αλώσουν τελικά και ολοκληρωτικά η φτήνια, η ιδιοτέλεια και η μπαγαποντιά τη δημόσια ζωή. Είναι μια πολιτικός που απολαμβάνει κανείς να διαφωνεί και να αντιπαρατίθεται μαζί της, όπως είπε κάποιος επώνυμος του ΣΥΡΙΖΑ
Η Βούλτεψη, η Πελώνη, η Κεραμέως, η Νικολάου. Και η Γιαννάκου. Ο Αδωνης, ο Πλεύρης, ο Βορίδης, ο Τσιάρας. Και η Γιαννάκου. Ο Κυριάκος, ο Δημητριάδης, ο Σκέρτσος, ο Γεραπετρίτης. Και η Γιαννάκου… Μια Κυρία που επιμένει στο ήθος άλλων εποχών, στον λόγο άλλων εποχών, στην ευγένεια άλλων εποχών. Να αναρωτιέσαι τι δουλειά έχει με την ορδή που έχει καβαλήσει την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια και τα δημόσια ταμεία. Και πώς –αυτό πού το βάζετε;– στο κατώφλι των εβδομήντα, με όλα τα προβλήματα υγείας που την ακολουθούν, βρίσκει το κουράγιο όχι μόνο να υπάρχει μεταξύ τους, χωρίς να γίνεται σαν κι αυτούς, αλλά και να αντιστέκεται στα πολιτικά τους βίτσια και τα εξουσιαστικά τους καπρίτσια.
Ο Τσίπρας από την απέναντι όχθη υποκλίθηκε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τη «συνεπιμέλεια» στην αξιοπρέπεια που διακρίνει την πολύχρονη παρουσία της στην πολιτική ζωή. Οι δικοί της, ο Μητσοτάκης και οι αυλικοί με την καταφρονητική σιωπή, ο Τσιάρας με το καρφί ότι οι διαφωνίες της οφείλονται σε προσωπικά βιώματα, πλήθος άλλοι με τη λάσπη των διαδρόμων τής φόρτωσαν τις ρετσινιές. Είναι μεγάλη, ρε παιδιά, η Μαριέττα, έχει προβλήματα, είναι ξεπερασμένη, προσπαθεί να φανεί κάπως. Οταν κανείς έχει ειδικευτεί στο θάψιμο των πολιτικών του αντιπάλων φυσικό είναι να ασκήσει την τέχνη και στους ενοχλητικούς δικούς του. Ελα μωρέ με την κακομοίρα τη Μαριέττα!
Και πού να φανταστούν ότι η Μαριέττα, με πολιτικό μητρώο γεμάτο αποστολές ευθύνης και ηθικό μητρώο λευκό, είναι ο δείκτης της δικής τους έκπτωσης. Ορθια ανάμεσα σε σκυφτούς, αν και σε αναπηρικό αμαξίδιο, καταγράφει την καταβύθισή τους σε ένα τέλμα που το χαρακτηρίζει η έλλειψη ήθους, αρχών, ενσυναίσθησης, σεβασμού στους πολίτες που τους εμπιστεύτηκαν. Τα ψέματα, οι κωλοτούμπες τύπου Πρεσπών, τα καραγκιοζιλίκια με τη «γειτονική χώρα», η συκοφαντία των ενοχλητικών, οι απευθείας αναθέσεις και το απίστευτο θράσος. Βάλτε τη Μαριέττα Γιαννάκου πλάι στη Σοφία Νικολάου και θα εννοήσετε τον ξεπεσμό μιας παράταξης που σαν μωρά παρθένος αφέθηκε στα βίτσια της γνωστής αγίας οικογένειας.
Η Μαριέττα Γιαννάκου εκπροσωπεί από πολλές απόψεις και για πολλούς ανθρώπους –όχι κατ’ ανάγκη οπαδούς της ΝΔ– την ελπίδα ότι δεν θα αλώσουν τελικά και ολοκληρωτικά η φτήνια, η ιδιοτέλεια και η μπαγαποντιά τη δημόσια ζωή. Είναι μια πολιτικός που απολαμβάνει κανείς να διαφωνεί και να αντιπαρατίθεται μαζί της, όπως είπε κάποιος επώνυμος του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πολιτικός όμως που προκαλεί με τη στάση των άλλων απέναντί της και απαισιόδοξα ερωτήματα. Ποιο μέλλον υπάρχει για την παράταξη, αλλά από πολλές απόψεις και για τη χώρα, όταν θεωρείται φυσικό ένας κάποιος Τσιάρας να ασχημονεί ατιμώρητος απέναντι σε μια από τις τελευταίες Κυρίες της Δεξιάς – ίσως την τελευταία;
