Η γραφή της σπουδαίας ποιήτριας που έφυγε από τη ζωή συνομιλούσε με τη μοναξιά.
«Eζησα με αναίδεια / και μοναξιά. / Μιλάω σε πρώτο πρόσωπο. / Eζησα με παράξενες σκέψεις / σκοτεινές παρορμήσεις / και όνειρα / σε μερικά έβγαινα σε λιμάνια / σ’ άλλα πνιγόμουνα / λίγο πριν απ’ την όχθη / κατάπινα το αλμυρό νερό. / Ολόκληρη έζησα».
Η Μαρία Λαϊνά έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τετάρτη. Η ποίησή της όμως θα μείνει για πάντα εδώ να μας παρηγορεί για την αδυναμία μας να σταθούμε πάνω από την κοινή ανθρώπινη μοίρα μας. Οι λέξεις της συνομιλούν με την υπαρξιακή μοναξιά. Αναφέρονται στους ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή αλλά δυσκολεύονται να τη χαρούν. Εκείνους που γνωρίζουν πως ό,τι κι αν κάνουν θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την αλήθεια που αρνούνται να αντικρίσουν.
Γεννημένη το 1947 στην Πάτρα, σπούδασε στη Νομική Αθηνών και από νωρίς βρήκε τη θέση της στον χώρο της λογοτεχνίας. Υπήρξε ποιήτρια, πεζογράφος και μεταφράστρια, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εγραψε εννέα ποιητικές συλλογές, έντεκα θεατρικά, πέντε πεζογραφήματα, τέσσερις κριτικές και μελετήματα, σύνταξη ανθολογίας ξένης ποίησης του 20ού αιώνα. Είχε λάβει το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών (2014) και πριν από λίγους μήνες τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων διότι στο έργο της «συμπυκνώνει την έννοια του ανθρώπου των Γραμμάτων, του οποίου η προσφορά στην τέχνη είναι μια ξεκάθαρη προσφορά στη ζωή», σύμφωνα με την επιτροπή. Eργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αυτοτελή και σε ανθολογίες. Εκπροσώπησε πολλές φορές επίσημα την Ελλάδα σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
«Δεν θυμάμαι να προσχώρησε ποτέ η Λαϊνά στις εύκολες λύσεις, δεν κυνήγησε την πρωτοτυπία, δεν διάλεξε να εντυπωσιάσει με ανατρεπτικές τεχνικές. Aφηνε να περάσει διαμέσου της, σαν να ήταν αυτή η ίδια ένα ηχείο διαπόρευσης, έναν λόγο που την κυρίευε και κατέληγε να μιλήσει με τη γλώσσα της» αναφέρει ο Αλέξης Ζήρας στην ανακοίνωση που έβγαλε η Εταιρεία Συγγραφέων για την απώλειά της.
«Αν κάποτε πεθάνω, / μην ακούσεις ποτέ πως τάχα “κείμαι ενθάδε”: / εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα / στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο. / Αν κάποτε πεθάνω, / μη διαβάσεις ποτέ τ’ όνομά μου σε πέτρα: / εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης / και στην επιμονή του ήχου της βροχής. / Αν κάποτε πεθάνω, / μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε: / σκέψου πως θα σε περιμένει / σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου».
