Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι. Τι δουλειά έχει αυτό το ευαγγελικό σε μια εφημερίδα όπως το Documento; Εχει, πώς δεν έχει; Οταν ο Μητσοτάκης απολαμβάνει να υμνείται ως Μωυσής, μάς δίνει το δικαίωμα να ανατρέξουμε κι εμείς για παραλληλισμούς στην Αγία Γραφή, όπου απαντάται όχι μόνο ο Μωυσής, αλλά και ο Ηρώδης. Και η Ηρωδιάς. Και η Σαλώμη. Και ο ταλαίπωρος Ιωάννης Βαπτιστής που το κεφάλι του έπεσε με επιθυμία της Ηρωδιάδας. Γιατί δεν έβαζε γλώσσα μέσα και επέμενε, παρά τους κινδύνους που αυτό συνεπαγόταν, να καταγγέλλει την πανίσχυρη λόγω Ηρώδη μέγαιρα για τα αίσχη που διέπραττε. Κι εκείνη δεν τον ξέχασε μόλις βρήκε την ευκαιρία.
Ας διαπράξουμε λοιπόν την αυθαίρετη και ο Θεός-να-μας-σχωρέσει μεταφορά. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας τύπου Ηρώδη στο Μαξίμου, ευλογημένος από Ρωμαίους, Φαρισαίους και Γραμματείς. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει και μία τύπου Ηρωδιάδας στο πλάι του, η οποία απολαμβάνει τα προνόμια μιας εξουσίας που κανείς δεν της έχει δώσει παρά η συζυγική κλίνη. Εμφανίζεται σε δημόσιες συναντήσεις, διαπράττει διάφορες οικονομικές συναλλαγές, διορίζει, ορίζει, φοβερίζει. Εντάξει ως εδώ; Ας υποθέσουμε τώρα ότι υπάρχει κι ένας τύπου Ιωάννη, που άγιο δεν τον λες, πάντως γλώσσα μέσα δεν βάζει, και αποκαλύπτει τα ένοχα μυστικά της Ηρωδιάδας. Αλισβερίσια, συναλλαγές, κουτσά πόθεν έσχες, σπίτια του Βολταίρου και τερτίπια του συνεταίρου.
Και να που για άλλη μια φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα έπειτα από χιλιάδες χρόνια. Αλλά όχι και τόσο ως φάρσα. Μια επιτροπή από Γραμματείς και Φαρισαίους, που κάνει ό,τι της πει ο Ηρώδης, που κάνει ό,τι του πει η Ηρωδιάδα, αποφασίζει να της προσφέρει την κεφαλή του Βαξεβάνη, συγγνώμη, του Ιωάννη, επί πίνακι. Ευτυχώς ο αποκεφαλισμός αφορά όχι το σώμα, αλλά την προσωπικότητα του μισητού αυτού προσώπου, καθώς εδώ είναι –ακόμη– Ευρώπη και όχι Ιουδαία. Κι έτσι το ευαγγελικό δράμα λαμβάνει χώρα στη χώρα του φωτός, που διέρχεται μια σκοτεινή περίοδο, και η λεγόμενη προανακριτική, κατ’ εντολή και απαίτηση, προσφέρει στον δίσκο το απείθαρχο κεφάλι στη μαινόμενη σύζυγο του συζύγου.
Προφανώς αυτό το αφήγημα είναι εντελώς ανυπόστατο. Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ο Μητσοτάκης Ηρώδης και η Μαρέβα Του Ηρωδιάς, που ταράσσεται μάλιστα και ορχείται όταν ακούει το όνομα ενός δημοσιογράφου. Τόσο μάλιστα ταράσσεται και τόσο ορχείται ώστε να ζητάει την κεφαλή του επί πίνακι. Και δέχονται να της την προσφέρουν επί πίνακι πορίσματος οι έγκριτοι εκπρόσωποι της ελληνικής δημοκρατίας, που έχουν τα γένια και τα χτένια της Δικαιοσύνης. Μπα, αποκλείεται. Αλλά πάλι πού να ξέρεις; Αμα με δέκα χιλιάδες αγοράζει το σπίτι του Βολταίρου, τι της κοστίζει ένα κεφάλι; Και μάλιστα αγύριστο;
