Την πλήρη επιβεβαίωση του πρόσφατου αποκαλυπτικού ρεπορτάζ της εφημερίδας Documento και παλαιότερα του περιοδικού Hot Doc, για το «πλυντήριο κακουργημάτων» του Εφετείου Πατρών που εξαφανίζει, αθωώνει ή ρίχνει στα μαλακά, με προκλητικές αποφάσεις, τους οικονομικά ισχυρούς και τους επώνυμους παράγοντες της Δυτικής Ελλάδας, αναδεικνύει η πρόσφατη παρέμβαση του Υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή για το θέμα των αλλοδαπών εργατών φράουλας, που δικαιώθηκαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Στρασβούργο.
Ο κ. Κοντονής έστειλε έγγραφο στην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και στην Επιθεώρηση των Δικαστηρίων, προκειμένου να διερευνηθεί η αθωωτική απόφαση του Εφετείου Πατρών για την υπόθεση της Μανωλάδας, που οδήγησε στην καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
«Αυτή η απόφαση θα αποτελέσει νομολογιακό προηγούμενο για δεκάδες χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο. Καταλαβαίνετε τι όνειδος θα είναι για τη χώρα. Υπάρχουν βαρύτατες πολιτικές ευθύνες γιατί, ενώ είχαν γίνει καταγγελίες για το τι συμβαίνει με τους εργάτες γης, όχι μόνο στο νομό Ηλείας, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας, υπήρξε ένας εφησυχασμός από την πλευρά των τότε κυβερνήσεων ΠαΣοΚ και ΝΔ. Δεν επενέβαιναν, αντίθετα το διακωμωδούσαν και ιδού πού καταλήξαμε. Η δικαστική απόφαση ήταν η θρυαλλίδα για να υπάρξει η έκρηξη. Αν το θέμα είχε λυθεί με βάση το ελληνικό δίκαιο, ενώπιον ενός δικαστηρίου, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά», ανάφερε μιλώντας στον ρ/σ 9.84 ο κ. Κοντονής.
Σημειώνεται ότι, ομόφωνα το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο δικαίωσε προ ημερών τους 42 εργάτες γης στη Μανωλάδα, οι οποίοι δέχτηκαν πυροβολισμούς όταν ζήτησαν δεδουλευμένα τους. Tο δικαστήριο εξέτασε την προσφυγή των 42 υπηκόων Μπανγκλαντές, οι οποίοι εργάζονταν απλήρωτοι στα χωράφια παραγωγής φράουλας της Μανωλάδας, ζώντας υπό άθλιες συνθήκες και απειλούμενοι από ένοπλους φρουρούς. Όπως αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στο σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης για την Ελλάδα, η καταναγκαστική εργασία στην οποία υποβλήθηκαν, χωρίς να πληρωθούν, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της, επίσης, απαγορευμένης εμπορίας ανθρώπων.
Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε επίσης ότι το ελληνικό κράτος απέτυχε να αποτρέψει μία κατάσταση εμπορίας ανθρώπων, δεν μπόρεσε να προστατεύσει τα θύματα της καταναγκαστικής αυτής εργασίας, δεν βοήθησε στη διεξαγωγή μιας αποτελεσματικής έρευνας για τα αδικήματα που διαπράχθηκαν και δεν μπόρεσε να τιμωρήσει τους υπευθύνους. Για όλα αυτά και σύμφωνα με την τελεσίδικη απόφαση του Δικαστηρίου, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να καταβάλει, ως αποζημίωση, στον καθένα από τους 42 προσφεύγοντες το ποσό των 16.000 ευρώ (συνολικά 672.000 ευρώ) και από 12.000 ευρώ στον καθένα για την οικονομική ζημιά που υπέστησαν (συνολικά 504.000 ευρώ) καθώς και να πληρώσει δικαστικά έξοδα και δαπάνες, που ανέρχονται στα 4.363,64 ευρώ.
Η υπόθεση έχει να κάνει με το αιματηρό επεισόδιο της 18ης Απριλίου 2013, όταν οπλισμένοι με καραμπίνες επιστάτες φραουλοπαραγωγών άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως κατά αλλοδαπών εργατών γης, που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους.
Τον Ιούλιο του 2014 το ΜΟΔ Πατρών, με ομόφωνη απόφασή του και παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση, έριξε ουσιαστικά στα «μαλακά» τους υπεύθυνους τους αιματοκυλίσματος, καθώς εξαφάνισε!!! την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων, αθώωσε από όλες τις κατηγορίες τον επιχειρηματία κι έναν συνεργάτη του και τιμώρησε με εξαγοράσιμες ποινές φυλάκισης, 14 ετών και 7 μηνών και 8 χρόνια και 7 μήνες αντίστοιχα, τους δύο επιστάτες του, με την έφεσή τους να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα!
Όπως αποκαλύφθηκε αμέσως μετά, η δίκη διεξήχθη μόλις με το 1/5 των μαρτύρων, καθώς η δικογραφία που οδήγησε στη δίκη, περιελάμβανε τις καταθέσεις μόνο των 35 θυμάτων εργατών-μεταναστών που χρειάστηκε να πάνε μέχρι το Κέντρο Υγείας, εξαιτίας των τραυμάτων τους και δεν περιελάμβανε την κατάθεση κανενός άλλου από τους παρόντες εργάτες μετανάστες, που μόνο από τύχη δεν τραυματίστηκαν από τα σκάγια.
Τα παραλίγο θύματα των πυροβολισμών δεν θεωρήθηκαν τότε, από τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές της Ηλείας, ως θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης, παρά το γεγονός ότι και αυτοί ζούσαν και εργάζονταν, υπό ακριβώς τις ίδιες συνθήκες με τους 35 τραυματίες, ότι ήταν εξίσου απλήρωτοι με τους 35 και ότι η μόνη ουσιαστική διαφορά τους με τους 35 που αναγνωρίστηκαν ως θύματα trafficking, και γι’ αυτό δεν ήταν απελάσιμοι μέχρι τη δίκη, είναι ότι αναζήτησαν ιατρική φροντίδα και έτσι κατεγράφησαν στα βιβλία του Κέντρου Υγείας.
Όπως αποκαλύφθηκε στις αρχές Μαΐου του 2013, δηλαδή λίγες ημέρες μετά το αιματηρό περιστατικό στην Μανωλάδα, οι δικηγόροι του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κατέθεσαν μήνυση που περιελάμβανε και τους υπόλοιπους – τους 120 – που η αστυνομία δεν είχε καταγράψει ούτε ως αυτόπτες μάρτυρες. Το καλοκαίρι του 2013, πάρθηκαν καταθέσεις από τους υπόλοιπους παρόντες και μηνυτές. Όμως περιέργως, η μήνυση δεν συσχετίστηκε με τη δικογραφία που κατέληξε στη γνωστή δίκη, ενώ η μήνυση των εργατών κατέληξε στο αρχείο, λίγες ημέρες μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Πάτρας.
Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες επιρρίπτει επίσης σοβαρότατες ευθύνες στην τότε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., σημειώνοντας τα εξής: «Αμέσως μετά την επίθεση κατά των μεταναστών, δεν εμφανίστηκε, ως όφειλε, η ειδική υπηρεσία anti-trafficking της ΓΑΔΑ για να επιληφθεί άμεσα των προανακριτικών ενεργειών, παρά το γεγονός ότι κορυφαίος δικαστικός λειτουργός – ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου – είχε ορθά παραγγείλει στην Εισαγγελία Αμαλιάδας να διερευνήσει τους πυροβολισμούς της Μανωλάδας, υπό το πρίσμα του φαινομένου του εργασιακού trafficking που επί μακρόν κυριαρχούσε στην περιοχή».
