Ο μουσικός παραγωγός και δημοσιογράφος στον 105.5 Στο Κόκκινο γράφει για την αφωνία της πρώτης καραντίνας και την «αριστεία» που μας κυβερνά.
Στην πρώτη καραντίνα τον Φεβρουάριο του 2020 δεν έκανα καµία εκποµπή από το ραδιόφωνο, συνεπώς η µονοφωνία σε αυτή την περίπτωση ίσχυε µε την έννοια ότι ήµουν µόνο δέκτης – κάτι που µου προκάλεσε µετά τη δεύτερη ή τρίτη εβδοµάδα αµηχανία, αφού έχω συνηθίσει να είµαι ποµπός. Για να σπάσω αυτήν τη µονοτονία της µονοφωνίας άρχισα να αλλάζω σταθµούς κάθε φορά που ένιωθα «κλειστοφοβία» (τρόπος του λέγειν), που πήγαζε κυρίως από την ακρόαση των δελτίων ειδήσεων από έναν σταθµό. Ακόµη και η αλλαγή φωνής εκφωνητή/τριας επηρέαζε τη διάθεσή µου – φαντάζοµαι µε τον τρόπο που µικρές διαφορές στο τοπίο ασκούν τεράστια επίδραση στη ζωή ενός φυλακισµένου.
Μονοφωνία επίσης καθώς έχω συνηθίσει να συνδιαλέγοµαι µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο µε ακροατές και ακροάτριες. Εκείνο το feedback, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις µου σε αυτές, οι ευχαριστίες των ακροατών που φέρνουν ικανοποίηση για όποιον κόπο καταβάλλει κανείς στην προετοιµασία µιας εκποµπής, όλα αυτά µου έλειπαν όλο και πιο πολύ όσο συνεχιζόταν η απουσία µου από την εκποµπή.
Παρ’ όλα αυτά –και επειδή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για µένα–, η πρώτη καραντίνα µου θύµισε τα χρόνια της πρώιµης εφηβείας µου, µε ένα τρανζιστοράκι µέσα σε κόκκινη δερµάτινη θήκη που µου το είχε χαρίσει ο πατέρας µου και δεν έλειψε ποτέ από το κοµοδίνο µου. Τότε ήµουν δέκτης µόνο, αργά τη νύχτα πολλές φορές ακούγοντας «νέο κύµα» στη δεκαετία του ’60, πολύ νέο κύµα, άλλοτε που περίµενα µε πάθος να ακούσω το µουσικό σήµα της εκποµπής «Το σπίτι των ανέµων» που ήταν το φινάλε του δεύτερου µέρους από το «Concierto de Aranjuez» του Ροντρίγκο, µε το οποίο παραµένω τρελά ερωτευµένος, ή όταν το έπαιρνα µαζί µου στο γήπεδο στα Χανιά για να ακούω ταυτόχρονα µετάδοση των αγώνων του Ολυµπιακού.
Φαντάζοµαι πως οι συνάδελφοι που ζουν µόνοι στο σπίτι δυσκολεύτηκαν ακόµη περισσότερο, µε περισσότερη εσωτερική «καραντίνα» και περισσότερο χρόνο για να σκεφτούν πόσο τους έλειψε η επαφή µε τους ακροατές τους. Οπως και να ’χει, το «γκρίζο φάσµα» της ζωής σε καραντίνα συνεχίζεται δυστυχώς και ό,τι κι αν προσπαθούµε να κάνουµε για να αντέξουµε την πανδηµία και τους φόβους που µας προκαλεί δεν πρόκειται να ισοφαρίσει τη ζωή στο στούντιο. Μέχρι τότε το ραδιόφωνο, τα βιβλία, ο καλός κινηµατογράφος σε βίντεο (ναι, βίντεο, γιατί δεν βλέπω και καµιά πλειάδα προσφοράς ποιοτικών ταινιών στο τηλεοπτικό πρόγραµµα), αλλά κυρίως το ραδιόφωνο για µένα που µεγάλωσα µε αυτό και που χρόνια δουλεύω σε αυτό θα παραµείνουν –µαζί µε την οικογένειά µου– ο µόνιµος σύντροφος.
Ευτυχώς η δεύτερη καραντίνα που διανύουµε είναι λιγότερο αυστηρή. Αλλά και τι µ’ αυτό; Είναι πιο θανατηφόρα. Ας όψονται η «αριστεία» που µας κυβερνά και οι τραγικές συνέπειες της αµετανόητης έχθρας που τρέφει για τη δηµόσια υγεία. Ας είναι.
Στο θέµα µας. Ακόµη και στην έξοδο για το σουπερµάρκετ, για έναν περίπατο, µε ραδιόφωνο πάντα είµαστε. Με µουσική, σχόλια επ’ αυτής από τους παραγωγούς, συνεντεύξεις µε ανθρώπους της τέχνης, µετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων, αυτά. Για µένα.
