Είναι πολύ δύσκολο να δεις τον εαυτό σου και ακόμη πιο δύσκολο να παραδεχτείς αλήθειες που πονούν. Πόσο μάλλον όλο αυτό να το κάνεις δημόσια και μάλιστα γραπτώς, σε μια μορφή δηλαδή που ό,τι αποκαλύψεις θα μείνει εκεί να σε κοιτάζει κάθε φορά που προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από κάποιο βολικό ψέμα. Η Έλενα Ακρίτα τολμά να δει καθαρά τον εαυτό της και ακόμη πιο σημαντικό τολμά να μοιραστεί όσα είδε μέσα της διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις της αυτομυθολόγησης.
Στο βιβλίο της «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια» το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα κάνει ένα σπάνιο δώρο στους αναγνώστες. Τους απευθύνεται σαν να είναι δικοί της άνθρωποι. Τους μπάζει στο σπίτι της, στην παιδική της ηλικία, στις πολύτιμες κουβέντες με τον πατέρα της τον οποίο έχασε νωρίς, στα χάδια με τα οποία την περιέβαλε η μητέρα της. Μιλάει για τον πρώτο της έρωτα, τους δύο γάμους της που οδήγησαν σε διαζύγιο έπειτα από σχέσεις αγάπης που έκλεισαν τον κύκλο τους, τον αγαπημένο της γιο, τις παιδικές φίλες της στη Φιλοθέη με τις οποίες εξακολουθούν να μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους, τα πρώτα χρόνια στη δημοσιογραφία και τους μεγάλους δασκάλους της Γιάννη Καψή και Λέοντα Καραπαναγιώτη, τις σημαντικές συναντήσεις ψυχής. Το βιβλίο της Ακρίτα διαβάζεται χωρίς να μπορείς να κάνεις παύση. Η μία σελίδα διαδέχεται την άλλη και μέσα από την έμπειρη πένα της ξεδιπλώνεται η ζωή της ταυτόχρονα με τη σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Στο σπίτι της οικογένειάς της σύχναζαν μυθικές προσωπικότητες: ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γιάννης Μόραλης, η Άννα Συνοδινού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Μίκης Θεοδωράκης. Η Έλενα Ακρίτα είχε την τύχη να μεγαλώσει με δύο γονείς που συνέβαλαν ενεργά στην κοινωνική και την πολιτική σκηνή της εποχής τους. Ο Λουκής Ακρίτας και η Σύλβα Ακρίτα, δύο λαμπρές προσωπικότητες, έμαθαν από νωρίς στη μοναχοκόρη τους να διεκδικεί το δικαίωμά της στην ελευθερία και την ισότητα. Αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία σε εποχές σκοτεινές στις οποίες οποιαδήποτε αντίστοιχη προσπάθεια ισοδυναμούσε με φυλάκιση. Η Σύλβα Ακρίτα συνελήφθη από τη χούντα και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη, με αποτέλεσμα η μικρή τότε Έλενα να μείνει χωρίς γονείς, καθώς λίγα χρόνια πριν ο Λουκής Ακρίτας είχε πεθάνει πρόωρα από καρκίνο.
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας μιλάει χωρίς περιστροφές για τα πάντα. Για τις εξαιρετικά απαιτητικές συνθήκες εργασίας στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθεί την εποχή των μεγάλων επιτυχιών στην τηλεόραση αλλά και τις επιλογές για τις οποίες μετάνιωσε, για τον εθισμό της –όπως και μιας ολόκληρης γενιάς– στα υπνωτικά χάπια, για την κατάθλιψη που είχε θρονιαστεί για τα καλά στη ζωή της κι εκείνη έκανε ότι δεν την έβλεπε, θεωρώντας με κάποιο τρόπο ότι θα υποχωρήσει χωρίς επίσκεψη στον ψυχίατρο. Αναφέρεται επίσης στο μπούλινγκ που βιώνουν όσοι τολμούν να αποκαλύψουν δημόσια τα ψυχικά θέματα που τους απασχολούν – η ίδια συχνά έχει υποστεί λεκτικές επιθέσεις για το θέμα αυτό από ανθρώπους που θέλουν να την ακυρώσουν για τον πολιτικό της λόγο.
Η Έλενα Ακρίτα μιλάει ειλικρινά, μιλάει ανοιχτά χωρίς φόβο και χωρίς πάθος για όλες εκείνες τις φαινομενικά υπέρλαμπρες ζωές των υπερεπιτυχημένων σελέμπριτις που στην πραγματικότητα κρύβουν πολλή αγωνία και πόνο. Για το πόσο σε μια εποχή που μας θέλει χαμογελαστούς, επιτυχημένους, πανέξυπνους, αδύνατους, πλούσιους, καλοντυμένους και σωστά συντροφευμένους το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και τους άλλους και να πούμε την αλήθεια μας για όσα πονάνε την ψυχή μας και για όσα την κάνουν να πετάει στα ουράνια. Γιατί μόνο έτσι θα νιώθουμε ότι ζούμε αληθινά, ότι ζούμε τη δική μας ζωή και όχι κάποιου άλλου.