Η ακροδεξιά αποδεικνύεται ένα παιχνίδι μπούμερανγκ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που πλέον, χρησιμοποιώντας τις ψήφους της και τις φωνές της κυκλοφορεί με τα βαρίδια της στα πόδια του.
Όχι γιατί το όραμα του Πρωθυπουργού δηλώνει ελευθερία για τους λαούς και πρόοδο για τη Δημοκρατία αλλά γιατί οι επιλογές της ακροδεξιάς και της φιλοχουντικής δεξιάς δεν συμβαδίζει πάντα και αναγκαστικά με τους επίσης συντηρητικούς, τοξικούς και ταξικούς νεοφιλελεύθερους στιλ Μιράντας Ξαφά.
Μέσα στα βαρίδια συμπεριλαμβάνεται πλέον και ο «απτυχίωτος» κύριος Αντώνης Διαματάρης, υφυπουργός Εξωτερικών και αρμόδιος για την Ομογένεια , μέχρι πρότινος εκδότη και νυν CEO του νεοϋορκέζικου Εθνικού Κήρυκα, (καρα)δεξιάς και άκρως συντηρητικής ομογενειακής εφημερίδας .
Και δεν είναι πως ο άριστος δεν έχει πτυχία και μερικοί λένε (λόγω μπερδεμένων ημερομηνιών) πως και το λύκειο μπορεί να μην έβγαλε…
Πέραν της διαφήμισης για τη χούντα που είχε δεχθεί στην εφημερίδα του, ένα σχετικό άρθρο του στην ίδια εφημερίδα κατά την μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου του 2017 δεν αφήνει περιθώρια για τις ενδόμυχες σκέψεις του όσον αφορά την ελληνική χούντα.
Και βέβαια ως φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη δεν μπορεί να το πει ανοικτά, ούτε να αρνηθεί τα βασανιστήρια.
Εξάλλου του κοινό του απαρτίζεται από κάθε καρυδιάς καρύδι ακροδεξιό.
Έτσι λοιπόν στο άρθρο του αυτό διαβάζουμε:
«Η χούντα των συνταγματαρχών, εκείνων των, μάλλον καλοπροαίρετων, αλλά τραγικά απροετοίμαστων για τέτοιες εξουσίες αξιωματικών, προξένησε τεράστια ζημιά στην Ελλάδα. Το τίμημά της συνεχίζει και το πληρώνει η χώρα μέχρι σήμερα.»
Οι χουντικοί λοιπόν ήταν «μάλλον καλοπροαίρετοι» άνθρωποι (που κατέλυσαν τη δημοκρατία) αλλά ήταν «τραγικά απροετοίμαστοι».
Το τι σημαίνει «απροετοίμαστοι», δεν μπορούμε να το καταλάβουμε:
Δεν είχαν πολλά τανκς;
Δεν είχαν σπουδάσει συνταγματικό δίκαιο;
Δεν είχαν φτιάξει καλή γκαρνταρόμπα;
Στο ίδιο άρθρο ο κ. Διαματάρης πλέκει το εγκώμιο του Καραμανλή και του Μητσοτάκη, κατακεραυνώνει τον Ανδρέα που τον ονομάζει «κορυφαίο δημαγωγό» και μάλιστα μιλά για «κατάληψη και νομή της εξουσίας, κατά τρόπο πρωτοφανή και ωμό, με τη συμμετοχή όμως, σε ένα μεγάλο βαθμό, του ελληνικού λαού.»
Ε, με αυτό το «κατάληψη και νομή της εξουσίας» το εξισώνει στο επίπεδο της καταπάτησης της εξουσίας από τους χουντικούς…
Εκτός κι αν εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε…
Αυτά τα βαρίδια πρέπει να χειριστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελπίζοντας πως δεν συμμερίζεται αναγκαστικά τις απόψεις τους…
To Documentonews.gr παραθέτει όλο το θεόπνευστο άρθρο του Αντώνη Διαματάρη στον Εθνικό Κήρυκα
Σχόλιο του A.H. Διαματάρη: Το τίμημα της χούντας 50 χρόνια αργότερα
Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το -τελευταίο- πραξικόπημα στην Ελλάδα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η χώρα γνώρισε μια μακρά περίοδο ειρήνης, ευημερίας και πολιτικής ομαλότητας και τα τελευταία εφτά χρόνια κρίσης. Ηταν, λοιπόν, μια περίοδος χαμένων ευκαιριών.
Και υπήρξαν μεγάλες, σπάνιες ευκαιρίες για οικονομική και κοινωνική πρόοδο που, αν τις είχαμε εκμεταλλευτεί, θα μετέτρεπαν τη χώρα σε αυτό που σχεδόν 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή μας διαφεύγει, σε ένα σύγχρονο κράτος. Ενας από τους βασικούς λόγους που αυτό δεν συνέβη ήταν οι επιπτώσεις της εθνικά ταπεινωτικής και αναχρονιστικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου του 1967.
Η χούντα των συνταγματαρχών, εκείνων των, μάλλον καλοπροαίρετων, αλλά τραγικά απροετοίμαστων για τέτοιες εξουσίες αξιωματικών, προξένησε τεράστια ζημιά στην Ελλάδα. Το τίμημά της συνεχίζει και το πληρώνει η χώρα μέχρι σήμερα.
Και όταν λέω ζημιά δεν εννοώ μόνο τα βασανιστήρια, όσο βάρβαρα κι αν ήταν. Εννοώ ότι η τραυματική εμπειρία της χούντας, οι ταπεινώσεις, το χάσιμο του αισθήματος της εθνικής υπερηφάνειας, ο εθνικός διασυρμός της εισβολής στην Κύπρο, κατέστησε την κοινωνία ευάλωτη σε εκμετάλλευση από πολιτικούς δημαγωγούς -με κορυφαίο τον Ανδρέα- για την κατάληψη και νομή της εξουσίας, κατά τρόπο πρωτοφανή και ωμό, με τη συμμετοχή όμως, σε ένα μεγάλο βαθμό, του ελληνικού λαού.
Ολα δικαιολογούνταν στο όνομα της Δημοκρατίας. Νέοι ήρωες -πραγματικοί ή όχι- ξεφύτρωσαν, θέσεις, μισθοί, συντάξεις απλόχερα χαρίστηκαν, όλα στο όνομα της Δημοκρατίας.
Ενα προσόν χρειαζόταν: Αυτό του αγωνιστή ή δήθεν αγωνιστή υπέρ της Δημοκρατίας. Στο όνομά της Δημοκρατίας όλα επιτρέπονταν. Η Δημοκρατία μετατράπηκε στο καθεστώς των αμέτρητων, και συχνά παράλογων, δικαιωμάτων με λίγες ή καθόλου υποχρεώσεις.
Μέχρι τις ημέρες μας, πενήντα χρόνια αργότερα, στον Εμφύλιο και στη χούντα ανακαλύπτουν οι κυβερνώντες ηθικά ερείσματα, διχάζουν την κοινωνία με ξεπερασμένα, αποδεδειγμένα αποτυχημένα πειράματα, εκεί δικαιολογούν την άγνοιά τους.
Και κινούμενοι σε έναν κόσμο ανύπαρκτο, είναι αδύνατο να συλλάβουν και να υλοποιήσουν τα αναγκαία μέτρα που απαιτούνται, όχι γιατί το επιβάλλουν οι δανειστές, αλλά γιατί το έχει ανάγκη η χώρα. Στα 50 χρόνια που πέρασαν υπήρξαν και οι γενναίες, λογικές, ψύχραιμες, σώφρονες φωνές, όπως π.χ. του Καραμανλή και του Μητσοτάκη.
Ηταν όμως τόσο δυνατές οι φωνές των σειρήνων των δημαγωγών, ο δρόμος τόσο πιο εύκολος από τη μεριά τους, που -παρά τις προσπάθειές τους- οι φωνές τους πνίγηκαν στις κραυγές των δημαγωγών.
Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, σε τι ωφελούν αυτά; Απαντώ πως, όχι μόνο ωφελούν, αλλά είναι και αναγκαία.
Ενα πάγιο πρόβλημα είναι ότι ο Ελληνας αποφεύγει τη ρεαλιστική ανάλυση των προβλημάτων του, προφανώς γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να αποδίδονται ευθύνες σε τρίτους παρά στον εαυτό του.
Παράδειγμα η οικονομική κρίση.
Εν κατακλείδι, η χούντα προκάλεσε δυο μεγάλες ζημιές: Η μια ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας και η δεύτερη ήταν ότι συνέβαλε στον εκτροχιασμό του ελληνικού λαού προς ένα τρόπο διακυβέρνησης και ζωής που ήταν και ξένος με τις αρχές και παραδόσεις του, αλλά και ήταν αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσε μέχρι εδώ.
Ομως ο κίνδυνος του «πισωγυρίσματος» -κατά τη δήλωση του Τσίπρα- καραδοκεί. Η Δημοκρατία χρειάζεται συνεχή τροφή και προστασία. Σήμερα η αξία της δοκιμάζεται όσο ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια.
@AHDiamataris
