Η αδυναµία σχηµατισµού προεδρικής πλειοψηφίας στη γαλλική Eθνοσυνέλευση άνοιξε και επισήµως µια εποχή πολιτικής ανατροπής, η οποία επιταχύνεται εξαιτίας των σοβαρών κοινωνικών και οικονοµικών επιπτώσεων του πολέµου στην Ουκρανία. Το πολιτικό χτύπηµα ήταν πολύ ισχυρό και κλόνισε τις πολιτικές ελίτ στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι, στην καρδιά της ΕΕ. Ωστόσο ο Μακρόν βρίσκεται σε πολιτικό βέρτιγκο, διότι ξέσπασε το πολύ σοβαρό σκάνδαλο της εµπλοκής του µε την εταιρεία Uber, το οποίο αποδεικνύει πως οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ είναι ουσιαστικά εκπρόσωποι των µεγάλων εταιρειών και όχι φυσικά των λαών τους.
Ο Μακρόν ήταν το πρώτο θύµα του πολέµου. Το δεύτερο ήταν η νεοφιλελεύθερη και φιλοαµερικανική βουλγαρική κυβέρνηση του Κίριλ Πετκόφ που ανατράπηκε µέσα στη Βουλή. Το τρίτο ήταν η ηχηρή πτώση του Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος πληρώνει ουσιαστικά την αδυναµία του να αντιµετωπίσει το κύµα ακρίβειας, φτώχειας και διάλυσης του κράτους που σαρώνει τη Βρετανία. Ποιος θα είναι ο επόµενος; Ασφαλώς η πτώση του καθεστώτος Μητσοτάκη τους επόµενους µήνες.
Τον Νοέµβριο όµως έχουµε και την επέλαση των Αµερικανών Ρεπουµπλικάνων στο Κογκρέσο και στη Γερουσία –γεγονός που θα ανατρέψει και τα σηµερινά δεδοµένα στην Ουκρανία, καθώς οι Pεπουµπλικάνοι µάλλον θα απορρίψουν κάθε ιδέα επέκτασης των κυρώσεων. Γιατί συµβαίνουν όλα αυτά ταυτοχρόνως;
Οι λόγοι είναι δύο: πρώτον, η δυτική οικονοµία, δοµηµένη πάνω στην κυριαρχία της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής σφαίρας –η οποία είναι θεµελιωµένη στην απόλυτη ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, προσώπων και εµπορευµάτων– δεν µπορεί να αντιµετωπίσει την τεράστια κρίση προµήθειας πρώτων υλών που προκαλεί ο πόλεµος στην Ουκρανία. Οι ίδιες οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας ανέτρεψαν τις βασικές σταθερές όχι της ρωσικής αλλά της δυτικής οικονοµίας. Η ρωσική οικονοµία, αυτάρκης και κλειστή εν πολλοίς, στηριγµένη στο εµπόριο πρώτων υλών, προσαρµόστηκε σχετικά εύκολα. Αντιθέτως, η δυτική οικονοµία δεν είναι σε θέση να αντιµετωπίσει τους περιορισµούς στο ελεύθερο εµπόριο, µε αποτέλεσµα η ραγδαία αύξηση των τιµών να οδηγεί σε πληθωρισµό, ύφεση, κοινωνικές κρίσεις και πολιτικές ανατροπές.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται µε την ασφυκτική κυριαρχία των ευρωπαϊκών ελίτ πάνω στους λαούς και στα συµφέροντά τους. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αποκοµµένοι πλήρως από τους λαούς τους οποίους εκπροσωπούν, απλοί µεσάζοντες των αµερικανικών σχεδιασµών, αντί να υπερασπίσουν τα ευρωπαϊκά συµφέροντα, να πιέσουν τον Ζελένσκι να αρχίσει διαπραγµατεύσεις µε τη Ρωσία για την αποφυγή του πολέµου, τηρώντας τη συµφωνία του Μινσκ και δίνοντας λύση στο πρόβληµα των δικαιωµάτων των Ρώσων της Ουκρανίας, έσπευσαν να υιοθετήσουν απνευστί την πολεµοχαρή και επιπόλαιη στρατηγική Μπάιντεν εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, µε αποτέλεσµα να βρίσκονται τώρα στη θέση της πλήρους αδυναµίας απεµπλοκής.
Η αφελής ιδέα πως θα µπορούσε να επαναληφθεί και στην Ουκρανία η νικηφόρα επέµβαση του ΝΑΤΟ στο Ιράκ δεν υπολόγισε πως δεν µπορούσε να δοθεί καµιά ουσιαστική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, λόγω της υπαρκτής απειλής των ρωσικών πυρηνικών – της πρώτης πυρηνικής δύναµης στον κόσµο. Οταν εποµένως δεν είσαι σε θέση να απειλήσεις στρατιωτικά, δεν είσαι σε θέση να θέτεις και κυρώσεις και θα έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία η πολεµική εµπλοκή Ουκρανίας και Ρωσίας, η οποία µοιραία θα καταλήξει κάποια στιγµή σε απώλεια ουκρανικών εδαφών.
Στη Γαλλία τα ευρύτερα λαϊκά στρώµατα –εργάτες, µισθωτοί, αγρότες, µικρέµποροι, άνεργοι, νέοι– δεν υπολόγισαν ούτε στιγµή την κινδυνολογία περί πολιτικής αστάθειας και επέλεξαν να ψηφίσουν τον αριστερό συνασπισµό κοµµάτων, τοποθετώντας τον στη θέση της βασικής αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα οι κινήσεις του Μακρόν να διασφαλίσει παρασκηνιακά τη στήριξη της ακροδεξιάς ευνόησαν και το αντιευρωπαϊκό κόµµα της Λεπέν, το οποίο µπήκε στην Εθνοσυνέλευση µε µια µεγάλη και συµπαγή πολιτική οµάδα. Η Γαλλία προανήγγειλε έτσι και την πολιτική ανατροπή των επόµενων προεδρικών εκλογών του 2027, στις οποίες η πραγµατική µάχη θα δοθεί µεταξύ της Αριστεράς και της ακροδεξιάς.
Η ∆ύση βλέπει σήµερα τη νέα αντιδηµοκρατική της ιδέα για έναν µονοπολικό κόσµο να ηττάται. Ο κόσµος ήταν ανέκαθεν πολυπολικός και έτσι πρέπει να παραµείνει. Κάθε προσπάθεια επιβολής ενός µοναδικού πολιτικού µοντέλου πάνω σε έθνη και λαούς µε τόσο διαφορετικές πολιτικές και πολιτισµικές παραδόσεις είναι καταδικασµένη σε αποτυχία. Η παγκόσµια πολιτική και εθνική πολυχρωµία είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα έπρεπε να βαδίσει µια πολιτική ηγεσία της ∆ύσης για να διασφαλίσει την ειρήνη και την ανεκτικότητα.
