Οκτώβριος 1987. Τριάντα επτά χρόνια πριν. Σε κινηματογραφική επιχείρηση της τότε Αντιτρομοκρατικής με συλλαμβάνουν στα Εξάρχεια, στην πλατεία μέσα στην καφετέρια TSAF, συντροφικό στέκι της εποχής. Είχαν προηγηθεί, επί σειρά ημερών, δηλώσεις του υπουργού Δημοσίας Τάξης Δροσογιάννη –στο κυνήγι των τρομοκρατών– συνοψισμένες στο αμίμητο και ανεπανάληπτο «τους ακουμπάμε». Μας ενημέρωσαν ότι είχε βρεθεί αποτύπωμά μου στη «γιάφκα» της Αντικρατικής Πάλης. Αυτομάτως με συνέδεσαν με όλους και με όλα. Εμεινα προφυλακισμένος περισσότερο από ένα χρόνο. Τον Νοέμβριο του 1988 έγινε η δίκη. Κράτησε ημέρες. Με μια πρωτοφανή, μεγαλειώδη συμπαράσταση από συντρόφους, φίλους, ομάδες, συλλόγους, οργανώσεις, η κοινωνία όλη στο πλευρό μας. Η αθώωση ήταν παμψηφεί και η εισαγγελική πρόταση απαλλακτική. Μικρή λεπτομέρεια… το αποτύπωμά μου –όπως υποστήριζαν οι αρχές– είχε βρεθεί σε σταθερό σημείο και συγκεκριμένα σε πλαίσιο πόρτας (σ.σ.: σε αντίθεση με του Ρωμανού που είναι σε κινητό αντικείμενο). Και το υπόγειο-γιάφκα –πάντα κατά το κατηγορητήριο– ήταν χώρος αποθήκευσης οπλισμού και όχι διαμέρισμα-κατοικία.
Διαβάστε επίσης:
Καιρός: Η πρόγνωση για το επόμενο 24ωρο – Πού αναμένονται ισχυρές βροχές και καταιγίδες (Χάρτης)
Κραυγή Νικου Ρωμανου μέσω του Documento: «Δεν θα αποδεχτώ να γίνω ένας μόνιμος κάτοικος φυλακών»
