Μιλώντας_x000D_
στην Κόρινθο ως υπερήφανος δεξιός σε υπερήφανους δεξιούς –έτσι ακριβώς_x000D_
φωτογράφισε τον εαυτό του και το ακροατήριο– μας γύρισε για άλλη μια φορά στον_x000D_
Εμφύλιο, στους νεκρούς του που έσωσαν τη χώρα από τους κομμουνιστές και στην_x000D_
ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς η οποία εμποδίζει τους υπερήφανους δεξιούς να_x000D_
είναι υπερήφανοι.
Ασε που φοβούνται να δηλώσουν ακόμη κι ότι είναι δεξιοί. Αυτός όμως όχι. Και νεκρούς μνημονεύει και την κατηγορία του αντικομμουνιστή περιφρονεί και την Ιστορία αποκαθιστά. Διότι το θέμα δεν είναι ποιοι έκοψαν το κεφάλι του Βελουχιώτη και το κρέμασαν στον φανοστάτη. Το θέμα είναι ότι ο Τσίπρας τολμά να αναφέρεται με συγκίνηση στον Βελουχιώτη και στους μαυροσκούφηδές του.
Ο Μάκης Βορίδης, ο υπερήφανος δεξιός ομιλητής της Κορίνθου, εκδηλώνει, αν το προσέξατε, κατά καιρούς ένα… σύστριγκλο ταυτότητας. Εκεί που αγορεύει για τη φωτεινή φιλελεύθερη δημοκρατία, ξαφνικά σαλτάρει στο έρεβος του Εθνικού Μετώπου και της ΕΠΕΝ. Εκεί που δίνει μάχες για το σύνταγμα, ξαφνικά ξεκουρντίζεται και ζητάει να εξαφανιστεί διά νόμου και αστυνόμου η Αριστερά από τον χάρτη. Και εκεί που ήρεμα, δικηγορικά, με μια ελαφρά δόση ειρωνείας εμφανίζει το σύγχρονο πρόσωπο της ελληνικής Δεξιάς κατά της Αριστεράς, ξαφνικά κάποια βίδα του γυρίζει και βρίσκεται στη δεκαετία του ’50. Αναπολώντας τις ομορφιές της εμφύλιας σύρραξης και διεκδικώντας το κλέος και το αίμα των νικητών.
Φέρνει κάπως στον Πίτερ Σέλερς ως… ξεπλυμένο ναζί στη ταινία «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», το χέρι του οποίου τινάζεται από μόνο του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Ε, έτσι και ο Βορίδης. Μιλάει για τη δημοκρατία και ξαφνικά, τσουπ, να η χούντα. Αγορεύει για την ελευθερία και ξαφνικά, τσουπ, να ο Παπαδόπουλος. Επικρίνει τον Τσίπρα και ξαφνικά, τσουπ, να η Πηγάδα. Διχασμένη προσωπικότητα; Μπα. Ο άνθρωπος ζει ένα δράμα. Στη ΝΔ του Καραμανλή θα τον είχαν στο πυρ το εξώτερον. Στη ΝΔ του Σαμαρά και του Κυριάκου, εντάξει, είναι στα εσώτερα αλλά με τη σιωπηρή –ή όχι;– συμφωνία να μη λέει όσα πιστεύει. Κι έτσι παίζει τον δημοκρατικό του ρόλο. Μέχρι που τον προδίδει το χέρι του. Και, τσουπ, πετιέται σε υπερήφανο χαιρετισμό.
Μπορείς να αισθανθείς και κάποια υποψία οίκτου γι’ αυτόν. Να κατανοήσεις τις νευρικές του κρίσεις. Αφού η ακροδεξιά του ψυχή πάλλεται και η αριστερή ηγεμονία την εμποδίζει να εκφραστεί όπως θέλει. Εξού και κάποιος θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του. Να υπάρξει, βρε αδελφέ, μια ειδική ρύθμιση γι’ αυτόν στην αριστερή ηγεμονία. Πες ό,τι θέλεις, Μάκη. Ετσι κι αλλιώς, ό,τι και να λες, το ρημάδι το χέρι σε προδίδει. Χάιλ!