Μεγάλο μέρος των ΜΜΕ κατασκευάζει συστηματικά μια πλαστή εικόνα γι’ αυτόν. Τα χουντικά πιστοποιητικά που του απένειμε ο δικτάτορας από τη φυλακή, τα εθνικά μέτωπα και τα φασιστικά κέρατα παραγράφονται από το βιογραφικό του ως νεανικές τρέλες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μάκης Βορίδης έχει αναδειχτεί σε μια από τις γεννήτριες γέλιου του διαδικτύου. Λίγο (ίσως και περισσότερο από λίγο) το τσεκούρι, λίγο οι κατά καιρούς ελληνοχριστιανικές δηλώσεις του, λίγο η φαρισαϊκή σοβαρότητα με την οποία διατυπώνει τα δικαιολογητικά για το χουντικό (πολύ χουντικό όμως) παρελθόν του παράγουν συνεχή κύματα γέλιου. Που πήραν τον χαρακτήρα τυφώνα με τις τελευταίες δηλώσεις του για τον κίνδυνο απαγόρευσης του εορτασμού των Χριστουγέννων, η οποία θα συνεπάγεται και απαγόρευση του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Και της φάτνης, φυσικά, η οποία συγκέντρωσε –δεν είναι και περίεργο– έναν πρωτοφανή και εκκωφαντικό πανελλήνιο σαρκασμό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το γέλιο απ’ όπου κι αν πηγάζει κάνει καλό. Ακόμη καλύτερο, όμως, είναι να θυμόμαστε πόσο στο ψιλό είχαν πάρει κάποτε τις άναρθρες κραυγές του Χίτλερ, τις ρωμαϊκές πόζες του Μουσολίνι, το σπιθαμιαίο μπόι του Μεταξά, τις ακαταλαβίστικες μπούρδες του Παπαδόπουλου. Καλό είναι, συνεπώς, να θυμόμαστε και ορισμένες πλευρές του φαινομένου Βορίδη που δεν είναι καθόλου για γέλια. Το γεγονός, ας πούμε, ότι κατάφερε αυτός, ένας ξεφωνημένος νεοφασίστας, όχι μόνο να ξεπλυθεί από τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη αλλά και να αναδειχτεί σε κεντρικό πρόσωπο ενός κόμματος που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία δεν έχει τίποτε το ιλαρό.
Για γέλια δεν είναι ούτε το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των ΜΜΕ όχι μόνο ξεχνάει την πολιτική του ταυτότητα, αλλά κατασκευάζει συστηματικά μια πλαστή εικόνα γι’ αυτόν. Η κουμπαριά του με τον Λεπέν, τα χουντικά πιστοποιητικά που του απένειμε ο δικτάτορας από τη φυλακή, οι στενές σχέσεις με τον νεοναζί Μιχαλολιάκο, τα εθνικά μέτωπα και τα φασιστικά κέρατα παραγράφονται από το βιογραφικό του ως νεανικές τρέλες. Ούτε είναι για γέλια το γεγονός, τέλος, ότι στο πρόσωπό του η άκρα Δεξιά έχει βρει μια φυσιογνωμία στην οποία επενδύει μαύρα σχέδια για το μέλλον. Και όταν μιλάμε για το μέλλον μιλάμε για το δικό μας μέλλον, όπως και για το μέλλον της δημοκρατίας.
Ας γελάμε, συνεπώς, όσο θέλουμε με τον Μαυρουδή της άκρας Δεξιάς, που τον ξασπρίζουν και τον ασβεστώνουν μπροστά στα μάτια μας οι νοσταλγοί της εμφύλιας εθνικοφροσύνης. Ας γελάμε όσο θέλουμε με όσα λέει, με τον τρόπο που τα λέει, με το ύφος που φοράει για να εμφανιστεί άψογος και ειλικρινής δημοκράτης. Ας γελάμε, αν θέλετε, με τις φάτνες και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα οποία προσπαθεί να τρυπώσει στις ευαίσθητες χριστιανικές καρδιές. Ας κρατάμε, όμως, και τη γάτα, γελαστή έστω, πειθαρχώντας στη γνωστή λαϊκή παραίνεση. Γιατί άμα φωλιάσουν τα ποντίκια στα θεμέλια, γράψτε αλίμονο.
