Ο Μάκης Αγγελόπουλος θέλει να είναι «όχι αρεστός, αλλά χρήσιμος». Πιστεύει στο δόγμα, «υπόσχομαι λιγότερα και προσφέρω περισσότερα». Θυμάται με νοσταλγία τα ποδοσφαιρικά μεσημέρια στη σκεπαστή: «Μπαίναμε στο γήπεδο από τις 11, οπότε η σέντρα μας έβρισκε αποκαμωμένους, να παίρνουμε ανάσες στα σκαλάκια».
Δηλώνει «αντιρατσιστής και αντιφασίστας» και προτιμάει να κοιμάται καλά, παρά να τρώει καλά. Δηλώνει τεχνοκράτης, αλλά τα χωρατά του είναι βγαλμένα από την εξέδρα των οπαδών: «Ήρθε από το Μονακό ο πρίγκηπας για να πάρει το κύπελλο, αλλά προσκύνησε τη βασίλισσα»! Ιδιοκτήτης εταιρίας πληροφορικής, ο 54χρονος Μαυροειδής Αγγελόπουλος, που απέκτησε τα κλειδιά της ΚΑΕ ΑΕΚ έναντι 150.000 χιλιάδων ευρώ το 2014 και τη διέσωσε από τον αφανισμό, είναι ένας πρόεδρος διαφορετικός από τους άλλους.
-Και πού ακριβώς πηγαίνετε, κύριε, με τον σταυρό στο χέρι;
Ο αθλητισμός έχει ανάγκη από αγνούς ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια και δεύτερες σκέψεις. Στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον, έχουν λυγίσει ακόμα και κερδοφόρες εταιρίες. Η χρεοκοπία του κράτους και του τραπεζικού συστήματος έδιωξε όσους επιχειρούσαν με δανεικά χρήματα, καθώς και τους κρατικοδίαιτους, που έβλεπαν τον αθλητισμό ως όχημα για προβολή ή για μπίζνες με το δημόσιο. Όσοι έμειναν, ειδικά στο μπάσκετ, βάζουν λεφτά από την τσέπη τους.
-Ναι, αλλά τα καλά παιδιά τερματίζουν τελευταία.
Σε ένα περιβάλλον με βαρώνους και σωματοφύλακες, όντως δεν έχουν τύχη οι καλοί. Το στοίχημα είναι να δημιουργήσουμε ένα υγιές περιβάλλον, από το οποίο θα κερδίσουν τελικά όλοι. Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να μεταλλαχθώ. Δεν το επιτρέπει η προσωπικότητά μου. Είναι πιο τίμιο να αποχωρείς, παρά να αλλάζεις το δέρμα σου.
–Εσείς, δεν λυπάστε τα λεφτά που βάζετε;
Η ΑΕΚ δεν είναι για λύπηση. Είναι ευλογία. Το βλέπω ρομαντικά, ως ευεργεσία και κοινωνική προσφορά, όπως άλλοι κάνουν δωρεές σε σχολεία ή νοσοκομεία. Οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας και να το παραδώσουμε καλύτερο.
Έχει όμως πάτο αυτό το βαρέλι;
Όχι. Αλλά κάθε χρόνο είμαστε λίγο καλύτερα. Αν πρέπει να μιλήσουμε με αριθμούς, τα ετήσια έσοδα είναι 2 με 2,5 εκατομμύρια και τα έξοδα περίπου διπλάσια. Αλλά η ΑΕΚ θα είχε χαθεί, χωρίς εμάς. Θα έπεφτε στα τοπικά και θα χρειαζόταν τουλάχιστον 7 χρόνια για να επιστρέψει στην Α1. Όταν ανέλαβα, τον Νοέμβριο του 2014, ήταν έτοιμη να διαλυθεί. Δεν υπήρχε μετοχικό κεφάλαιο, δεν υπήρχε τίποτε.
-Τι σημαίνει ΑΕΚ για εσάς, προσωπικά;
Η ΑΕΚ είναι ιδέα. Τις διαχρονικές αξίες και τα αναλλοίωτα ιδανικά τα δείξαμε στην ταινία, το «1968», όπου μία παρέα πρόσφυγες πάλεψε σκληρά και κατέκτησε την κορυφή. Οι Έλληνες μπορούν να καταφέρουν πολλά, όταν δουλέψουν οργανωμένα και μεθοδικά. Το αποδείξαμε και με το φάιναλ-φορ, όπου μέσα σε 19 μέρες κάναμε θαύματα. Και δεν έχουμε δα τον μηχανισμό της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Πατρίκ Κομνηνός, ο διευθυντής της διοργάνωσης, μου έλεγε ότι για τον τελικό του ποδοσφαιρικού Champions League η προετοιμασία ξεκινάει 1,5 χρόνο πριν. Του απάντησα ότι, και 18 μήνες να είχαμε, πάλι τις τελευταίες 19 μέρες θα γινόταν η δουλειά!
Τον πιστεύετε, δηλαδή, τον Έλληνα;
Βεβαίως. Το ανθρώπινο δυναμικό είναι ισχυρό και προικισμένο με ταλέντο. Ο Έλληνας μπορεί, αρκεί να του δώσεις όραμα, κίνητρο, πειθαρχία και οργάνωση. Τις μέρες του φάιναλ-φορ, βοηθήσαμε ώστε να βγει προς τα έξω μία ωραία εικόνα της χώρας. Στο τρίμηνο που είχε προηγηθεί, οι ξένοι έβλεπαν μόνο προέδρους που μπουκάρουν στο γήπεδο με μαχαίρια και βίαια επεισόδια. Εμείς δείξαμε μία άλλη Ελλάδα.
Η κρίση μας έκανε καλύτερους ή χειρότερους;
Βοήθησε για να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Αυτός που έπαιρνε δάνειο ακόμα και από ΑΤΜ για να πάει διακοπές, τώρα θα το ξανασκεφτεί. Τώρα, έρχεται η αυτοκριτική. Η χρεοκοπία μάς όπλισε με γνώση. Πριν την κρίση, πολλοί λειτουργούσαν τις επιχειρήσεις όπως την οικογένειά τους. Ίδια τσέπη η μία, ίδια και η άλλη.
Έχει πολιτικό στίγμα η ΑΕΚ; Τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά της εξέδρας είναι έκδηλα.
Ναι. Το θέλουμε αυτό το χαρακτηριστικό. Είναι συνυφασμένο με το dna, τόσο της ομάδας όσο και το δικό μου. Είμαι αντιφασίστας σε μέγιστο βαθμό. Και βαθιά αντιρατσιστής. Τα φασιστικά μορφώματα δεν έχουν θέση στην ΑΕΚ.
Οπότε, δεν θα προλαμβάνατε κάποιον σαν τον Στηβ Γιατζόγλου.
Κοιτάξτε. Δεν θέλω να γίνω ρατσιστής από την ανάποδη. Εάν κάποιος κρατάει τις πεποιθήσεις του για τον εαυτό του, μέσα του, χωρίς να τις μεταφέρει στην ομάδα, είναι άλλη υπόθεση. Θυμάστε πού κατέληξε ο Κατίδης; Εάν συμβεί κάτι ανάλογο στο μπάσκετ, ο ένοχος θα αποβληθεί πάραυτα, δεν το συζητώ.
Η ταινία «1968» δεν ήταν ακριβώς αθλητικό ντοκυμαντέρ.
Γι’αυτό και είναι περιζήτητη, σε δεκάδες φεστιβάλ στο εξωτερικό, ενώ θα βραβευτεί και από το Χάρβαρντ. Το έτος 1968 ήταν ρήγμα στον χρόνο, όχι στον αθλητισμό αλλά στην κοινωνία. Δεν ήταν μόνο ο γαλλικός Μάης, αλλά και οι δολοφονίες του Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από την άνοιξη της Πράγας, μία ομάδα μπάσκετ ξεκίνησε να παίξει τελικό απέναντι σε προσφυγικό σύλλογο, στην Ελλάδα της χούντας. Μέσα από την ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, περνάει όλη η ιστορία της χώρας, από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι σήμερα.
Μιλάτε με περίσσια υπερηφάνεια, για το φιλμ που προσωπικά χρηματοδοτήσατε.
Μα ήταν καινοτόμο εγχείρημα και δεν αφορά μόνο το μπάσκετ. Λυπάμαι για τη μικροπρέπεια κάποιων που της κήρυξαν εμπάργκο. Εμείς προσπαθούμε να χτίσουμε το μέλλον επενδύοντας στο παρελθόν. Ο σπόρος για το 1987 έπεσε τη μέρα του τελικού του 1968. Τότε συσπειρώθηκαν για πρώτη φορά οι Έλληνες, γύρω από μία ομάδα μπάσκετ.
Εσείς ήσασταν παιδάκι 4 ετών, τότε.
Πήγαινα όμως από πολύ μικρός στο γήπεδο της ΑΕΚ. Η πρώτη φορά μου πρέπει να ήταν ένας αγώνας με την Προοδευτική, γύρω στο 1970. Νομίζω ότι κερδίσαμε με 5-0 ή 6-0. Αργότερα, όταν φτιάχτηκε η σκεπαστή εξέδρα, πηγαίναμε στο γήπεδο από τις 11 το πρωί, με την εφημερίδα «Δικέφαλος» στα χέρια. Μετά το πρωτάθλημα του 1994, πήγαμε με τα πόδια από τη Νέα Φιλαδέλφεια ως το Σύνταγμα για να το χαρούμε. Όλη η Ελλάδα χάζευε το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ, τότε. Κρίμα που αυτή η ομάδα έπεσε στον παράγκα νούμερο 1 και διαλύθηκε.
–Τι μάθατε, από την παραγοντική θητεία σας στο ποδόσφαιρο;
Όπου υπάρχει κερδοφορία, μαζεύεται διαφορετικός κόσμος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο καταστράφηκε από το Champions League. Πιο πριν, οι τρεις μεγάλοι είχαν παρόμοιο προϋπολογισμό και αρκούσαν 2-3 οξυδερκείς κινήσεις, για να κατακτήσει κάποιος τον τίτλο. Όταν ο πρωταθλητής άρχισε να εισπράττει 20-25 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, η ψαλίδα άνοιξε σε αβυσσαλέο βαθμό και το σύστημα διαλύθηκε από το μονοπώλιο. Η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, ο Ηρακλής, ο ένας μετά τον άλλον χρεωκόπησαν.
Τι θα κάνατε, εάν σας πλησίαζε η Euroleague με υπόσχεση για εγγυημένο δεκαετές συμβόλαιο;
Ειλικρινά, δεν θα το δεχόμουν. Η διαφωνία μου είναι δομική. Βάζει ένας χρηματοδότης 1 εκατομμύριο, μαζεύει δέκα σπρίντερ και διοργανώνει κούρσα 100 μέτρων, όπου ο νικητής θα ανακηρύσσεται Ολυμπιονίκης. Είναι λάθος, η ύπαρξη κλειστών συμβολαίων, όταν από τα Ουράλια ως την Πορτογαλία ματώνουν 650 ομάδες, με χιλιάδες παίκτες, φιλάθλους και προέδρους. Η ευρωπαϊκή συμμετοχή πρέπει να αποτελεί αγωνιστική επιβράβευση και όχι προνόμιο. Μόνο δέκα ομάδες πανευρωπαϊκά έχουν εγγυημένα έσοδα για το μέλλον. Άλλων, ο ορίζοντας φτάνει μέχρι το επόμενο Σάββατο.
-Και κάθε χρόνο, παίζουν στο φάιναλ-φορ σχεδόν οι ίδιες ομάδες.
Ο αθλητισμός στηρίζεται στην έκπληξη. Τα λιμνάζοντα ύδατα κάποια στιγμή βρωμάνε. Ο χορηγός πληρώνει μόνο όταν δει τις 10-11 ομάδες δεμένες χειροπόδαρα. Οπότε, το μοντέλο είναι αποτυχημένο. Ο πραγματικός στόχος της Euroleague είναι η κατάργηση των εθνικών πρωταθλημάτων και η απόκτηση του τηλεοπτικού «φιλέτου» του Σαββατοκύριακου. Αλλά αυτό θα είναι το τέλος της. Οι εθνικές πιάτσες είναι πανίσχυρες. Εάν ο Παναθηναϊκός αποχωρήσει από την Euroleague, θα καταρρεύσουν και τα έσοδα του Ολυμπιακού. Οι οπαδοί του δεν ενδιαφέρονται για τη Μακάμπι και την ΤΣΣΚΑ.
-Έχετε συζητήσει με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, για το Champions League;
Όχι. Οφείλω να πω, ότι είναι κάπως παρεξηγημένος, λόγω των συχνών εκρήξεων του. Έχει αστική ευγένεια, σωστή ανατροφή και καλούς τρόπους. Επίσης, δεν αγαπάει μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά συνολικά το μπάσκετ. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τους προέδρους που είναι παράλληλα οπαδοί. Από τους τυχάρπαστους κινδυνεύει ο αθλητισμός, όχι από τους οπαδούς.
Τι θα είναι δικαίωση για εσάς; Σε 2-3 χρόνια, ας πούμε.
Να γεμίζει το νέο μας γήπεδο σε κάθε αγώνα, με κόσμο που θα διασκεδάζει και θα χορεύει. Δεν θέλω πρωταθλήματα, αλλά μία ομάδα που θα μάχεται σε κάθε φάση. Τον τίτλο του ποδοσφαίρου, βέβαια, το πανηγύρισα όσο και τους δικούς μας. Θέλω να κερδίζει η ΑΕΚ, ακόμα και στο σκάκι. Μακάρι να παίρνει εκατό τίτλους κάθε χρόνο και ας μην είναι στο μπάσκετ. Ο κόσμος ήταν αυτός που κράτησε το όνειρο ζεστό, όταν η ομάδα έπαιζε στη Β’ Εθνική, στα σχολεία της Αθήνας. Τραγουδούσαν «βασίλισσα ξανά» και οι άλλοι τους περνούσαν για τρελούς.
Τη συμμερίζεστε εσείς, αυτή την τρέλα;
Ασφαλώς! Μου το λένε και οι φίλοι μου. «Είσαι τρελός, που χαραμίζεις χρόνο και χρήμα». Αλλά τον κόσμο τον αλλάζουν οι τρελοί και οι οραματιστές. Ειδάλλως θα ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές. Στην ΑΕΚ, όμως, τις κορυφαίες στιγμές της τις ακολουθούσε παραδοσιακά η παρακμή και η καταστροφή. Η νηφαλιότητα είναι ο φάρος μου για το μέλλον.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας, με μία παράγραφο;
Είμαι επίμονος, σε βαθμό μονομανίας. Αλτρουιστής πάνω απ’ όλα, άνθρωπος που χαίρεται περισσότερο όταν δίνει παρά όταν παίρνει. Εργατικός. Ονειροπόλος, αλλά χωρίς να αιθεροβατώ. Τέλος, είμαι καλοπροαίρετος και αμολάω την καλούμπα μέχρι το τέρμα. Όταν ο άλλος προδώσει την εμπιστοσύνη μου, γίνομαι ισοπεδωτικός, επί δικαίων και αδίκων. Ίσως πρέπει να κάνω λίγο κράτει, με την καλούμπα…