Το «The last dance» εκτόξευσε στην κορυφή της επικαιρότητας τον Mάικλ Τζόρνταν
Το μονοπάτι του Μάικλ Τζόρνταν προς την οικουμενική δόξα συναντήθηκε μία και μοναδική φορά με το ελληνικό μπάσκετ. Ανάμεσα στους μπασκετμπολίστες που παρατάχτηκαν απέναντί του ντυμένοι στα κόκκινα τον Οκτώβριο του 1997 στο παριζιάνικο Παλέ ντε Μπερσί, όπου 15 μήνες νωρίτερα ο Παναθηναϊκός είχε φορέσει το ευρωπαϊκό στέμμα, στήθηκαν μερικοί φτασμένοι και κάποιοι αμούστακοι.
Ουδείς θυμάται σήμερα ότι ο Καραπλής και ο Πέττας έπαιξαν στον Ολυμπιακό, αλλά οι ίδιοι έχουν να το λένε στα παιδιά τους ότι ξεντύθηκαν σε διπλανά αποδυτήρια με τον ημίθεο του παγκόσμιου μπάσκετ.
Το ΝΒΑ δεν ήθελε να βλέπει τις ελληνικές ομάδες ούτε ζωγραφιστές. «Οσο επιτρέπετε στους χούλιγκαν να λερώνουν τα γήπεδά σας το McDonald’s Open δεν πρόκειται να διεξαχθεί στην Ελλάδα» ξεκαθάρισαν ορθά κοφτά στον Σωκράτη Κόκκαλη οι απεσταλμένοι του κομισάριου Ντέιβιντ Στερν το 1995 στη Σαραγόσα. Ο υπογράφων είχε ρόλο μεταφραστή σε εκείνη τη συνάντηση και θυμάται καθαρά τους διαλόγους και το άτεγκτο ύφος των Αμερικανών. «Το επόμενο θα γίνει το 1997 στο Παρίσι».
Βασιλιάς και κοσμοπολίτης
Υπήρχε όμως και τρίτος δρόμος προς τον… καπιταλισμό. Στο τουρνουά, που έκλεινε δέκα χρόνια ζωής και σιγά σιγά έχανε την αίγλη του (αφού η εμφάνιση της Dream Team το ’92 άνοιξε διάπλατα τα σύνορα του μπάσκετ), συμμετείχαν αριστίνδην οι πρωταθλητές του ΝΒΑ και των πέντε ηπείρων. Η άνοιξη του 1997 έφερε την τέλεια καταιγίδα, αφού ο Ολυμπιακός φόρεσε το στέμμα της Ευρώπης και οι Σικάγο Μπουλς (για πέμπτη φορά) το δαχτυλίδι του ΝΒΑ. Ντούσαν Ιβκοβιτς εναντίον Φιλ Τζάκσον και… Καραπλής εναντίον Τζόρνταν!
Οι έξι ομάδες που συμμετείχαν στη γιορτή κατέλυσαν στο ίδιο ξενοδοχείο, αλλά οι Μπουλς κράτησαν για τον εαυτό τους δύο ορόφους και εγκατέστησαν ανθρώπινες «ντουλάπες» και ανιχνευτές μετάλλων στην είσοδο. Ο ομοσπονδιακός του πόλο Μίλε Νάκιτς προσπάθησε να τρυπήσει τα μέτρα ασφαλείας για να συναντήσει τον «ερυθρόλευκο» γιο του Φράνκο και κινδύνευσε με ξυλοδαρμό.
Εμείς δεν μπορέσαμε καν να πλησιάσουμε, αφού εκατοντάδες άτομα παραμόνευαν έξω από το ξενοδοχείο: κυνηγοί αυτογράφων, τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, δημοσιογράφοι, τηλεοπτικά συνεργεία, παρατρεχάμενοι, περίεργοι, δίκαιοι, άδικοι.
Δεν τους ενδιέφερε ο Ολυμπιακός του Καρνισόβας, του Τάρλατς και του Σιγάλα ούτε η Ατένας Κόρδοβα του Ομπέρτο. Δεν τους ενδιέφερε καν ο Φιλ Τζάκσον. Ολοι τους είχαν μάτια αποκλειστικά για τον ακριβοθώρητο Μάικλ Τζόρνταν. «Ne nous quitte pas» είχε θρηνήσει από το πηχυαίο εξώφυλλό της τέσσερα χρόνια νωρίτερα η τοπική «L’Equipe» όταν άκουσε το πρώτο αντίο του Τζόρνταν στο μπάσκετ: «Μη μας εγκαταλείπεις».
«Ο Ιβκοβιτς μας έδωσε μία και μοναδική οδηγία γι’ αυτό το τουρνουά» αποκάλυψε ο φροντιστής της ομάδας Ανδρέας Βουρλιώτης. «Να πάρουμε μαζί μας κοστούμια! Στο McDonald’s Open του ’88 όπου η εθνική Γιουγκοσλαβίας έπαιξε με τους Μπόστον Σέλτικς ένιωσαν λέει σαν τσιγγάνοι, ντυμένοι στη δεξίωση με άσπρα μπλουζάκια».
Ο Ολυμπιακός φόρεσε τα γιορτινά του και ταξίδεψε για το Παρίσι χωρίς κόσμο στο πλευρό του. Η διοίκησή του θεώρησε το τουρνουά γεγονός ήσσονος σημασίας ελλείψει Παναθηναϊκού και «κούπας», οπότε αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει εκδρομές για τη βέβαιη ήττα (104-78). Τα πανάκριβα εισιτήρια κατέληξαν στα χέρια φιλάθλων που ήξεραν να εκτιμήσουν όσα έβλεπαν και έζησαν βραδιά ονείρου.
Δύο από τις κάμερες της γαλλικής τηλεόρασης ακολουθούσαν αποκλειστικά τον Τζόρνταν στο παρκέ και απαθανάτισαν κάθε έκφραση του προσώπου του, κάθε ρανίδα από τον ιδρώτα του. Ομορφος και φωτογενής, ο χαρισματικός σταρ έπαιζε 20.000 κόσμο και εκατομμύρια τηλεθεατών στα δάχτυλα.
Το όνειρο πραγματικότητα
Οταν συναντήσαμε την αυτού αερικότητα στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς αντιληφθήκαμε να παραλύει τα νεύρα μας ένας ζωώδης μαγνητισμός που όμοιό του δεν είχαμε ξανανιώσει σε γήπεδο. Το ντύσιμό του θύμιζε σταρ του σινεμά ή μοντέλο του Ντιόρ.
Δέκα λεπτά μετά την έναρξη του τελικού ο Τζόρνταν παρέλαβε την μπάλα λίγο έξω από το τρίποντο. Σήκωσε τα μάτια, είδε απέναντί του τον τυχερό στην ατυχία του Μίλαν Τόμιτς και τον προσκάλεσε σε έναν χορό βγαλμένο από τα σύνορα της φαντασίας του 25άχρονου Σερβοέλληνα. Ενας εναντίον ενός επτά μέτρα μακριά από το καλάθι. Το τανγκό της υπέρτατης ονείρωξης.
Ο Τόμιτς ένιωθε τις κάμερες να τρέχουν, το φιλμ των φωτογράφων να ρολάρει, το βίντεο του σπιτιού του να φλέγεται. Ηταν έτοιμος να καρπωθεί το απόλυτο σουβενίρ της καριέρας του, μόλις στα 25 του χρόνια. Ο Τζόρνταν άρχισε τα τσαλίμια. «Σε κάτι τέτοιες στιγμές μου φαίνεται ότι ο αντίπαλός μου περιμένει να του συμβεί συμφορά» είπε μετά. Ο Τόμιτς ξεγελάστηκε για λίγο και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του.
«Μάλλον του βγήκαν τα παπούτσια» ξεκαρδίστηκε ο άλλος. Το θύμα τα ξαναφόρεσε και επέστρεψε στον μαγευτικό χορό. Γελούσαν και οι δύο «Καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή ότι το παλικάρι με το 11, ανάθεμα και αν θυμάμαι το όνομά του, ζούσε την παιδική του φαντασίωση» είπε ο Τζόρνταν.
Το καλάθι δεν μπήκε ποτέ. Τη στιγμή που απογειώθηκε για να σουτάρει, χαμογελώντας σύγκορμος, ο Τζόρνταν δεν νοιαζόταν καν για την κατάληξη της προσπάθειάς του. Δεν μοίραζε ντρίμπλες αλλά αναμνήσεις.
