Χθες είδα σ’ ενα κατάμεστο Christmas Theater την ωραιότερη συναυλία ξένου καλλιτέχνη. Νομίζω πως αυτό θα συμβαίνει κάθε 15 χρόνια πλέον, αν υποτεθεί πως η προηγούμενη ανάλογη συναυλία ήταν του Leonard Cohen στο Terra Vibe το 2008 και η προπροηγούμενη, αυτή του Bob Dylan το 1993 στον Λυκαβηττό. Αναφέρομαι λοιπόν στην Imany, την 44χρονη καλλιτέχνιδα γαλλικής υπηκοότητας με καταγωγή από τις νήσους Κομόρες της Ανατολικής Αφρικής, της οποίας το ντεμπούτο άλμπουμ, «The Shape of a broken heart», είχε γίνει πλατινένιο στη χώρα μας το 2011. Αυτό είναι κάτι που η Imany δεν ξεχνάει, γι’ αυτό και χθες δήλωσε «αιώνια ευγνώμων» προς το ελληνικό κοινό, που της έδωσε δύναμη για να συνεχίσει στο δύσβατο δρόμο μιας διεθνούς επιτυχημένης καριέρας (για την ακρίβεια, το άλμπουμ της είχε γίνει πλατινένιο σε τρεις χώρες: Στη γενέτειρα της τη Γαλλία, στην Πολωνία και στην Ελλάδα.
Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 9 το βράδυ με την Imany να βγαίνει επί σκηνής μέσα σ’ ένα ντεκόρ που θύμιζε πίνακα του Φράνσις Μπέικον. Τα πρώτα τρία – τέσσερα τραγούδια τα απέδωσε φορώντας την παραδοσιακή αφρικανική αμπάγιας, προφανώς για συμβολικούς λόγους. Τις θέσεις τους πήραν στο ίδιο ντεκόρ και οχτώ βιολοντσελίστες, το σχήμα που τη συνοδεύει στην περιοδεία της με τίτλο «Voodoo Cello», τίτλος εμπνευσμένος από το κομμάτι «Voodoo Child» του Jimi Hendrix, παρόλο που η ίδια μίλησε μετά για τη θρησκεία του Voodoo: «Δεν είναι η θρησκεία μου και πιθανώς να έχετε άλλη άποψη γι’ αυτήν μέσα από τις χολιγουντιανές ταινίες, για μένα όμως είναι μια όμορφη ενδιαφέρουσα θρησκεία».
Αρχικώς ακούσαμε live ολόκληρο το τελευταίο άλμπουμ της, το «Voodoo Cello», που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021. Ένα άλμπουμ διασκευών της Imany σε δημοφιλείς διεθνείς επιτυχίες από το χώρο της ποπ, του ροκ, της τζαζ και της σόουλ. Μεταξύ αυτών, το «Wonderful life» του Black, το «Like a prayer» της Madonna, το «Take me to church» του Hozier, το «Total eclipse of the heart» της Bonnie Tyler, το «Wild world» του Cat Stevens, μέχρι και το «If you go away» του Jacques Brel. Ακούσαμε επίσης και το «Creep» των Radiohead, που δεν είχε συμπεριληφθεί στο δίσκο της. Μου έκανε εντύπωση η επιλογή των τραγουδιών, τόσο για τη δισκογραφία, όσο και για την περιοδεία της: Τραγούδια Που έχουν αγαπηθεί στην Ελλάδα και σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απ’ αυτά που ενδεχομένως οι ίδιοι οι δημιουργοί τους να τα σνομπάρουν κατά καιρούς και δεν τα παίζουν πια live. Η Imany, βέβαια, τα παρουσίασε ως κάτι άλλο, καινούργιο και πρωτότυπο, αποδεικνύοντας πως πάντα οι εμπνευσμένες διασκευές έχουν το δικό τους χώρο στις καρδιές των ανθρώπων. Τι ήταν αυτό που έκανε τη χθεσινή συναυλία ένα πραγματικά σπουδαίο event που θα θυμάμαι για χρόνια;
Καταρχάς η εντυπωσιακή φιγούρα της Imany. Ένα πανέμορφο πλάσμα που λες και συγκέντρωνε πάνω του τη χάρη όλου του κόσμου. Για δύο ώρες την παρακολουθήσαμε να χορεύει και να τραγουδάει με μια ενέργεια που, αν μη τι άλλο, φανέρωνε πόσο απολαμβάνει τη δουλειά της. Ίσως – επαναλαμβάνω – αυτό είχε να κάνει με την Ελλάδα, μια χώρα που την ανέδειξε καλλιτεχνικά, και να ήθελε να ανταποδώσει την αγάπη της. Δεν μπορώ να γνωρίζω δηλαδή αν οι Αυστριακοί, οι Άγγλοι κλπ., το κοινό των επόμενων σταθμών της περιοδείας της, θα δουν ακριβώς το ίδιο θέαμα που παρακολούθησαν οι Έλληνες στο Christmas Theater. Δεν είναι τυχαίο που ενώ η συναυλία διήρκεσε κανονικά σχεδόν μιάμισι ώρα, η Imany ξαναβγήκε για να μιλήσει στο ελληνικό κοινό για ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο και ν’ ακολουθήσει ακόμη ένα μικρό πρόγραμμα, στο οποίο ζήτησε απ’ τους θεατές να σηκωθούν στις θέσεις τους και να χορέψουν μαζί της. Εκεί, βέβαια, τραγούδησε το «You will never know», το κομμάτι από τον πρώτο της δίσκο που λάτρεψαν στο κοντινό παρελθόν οι συμπατριώτες μας φαν της. Και μια μικρή αστεία ιστορία που μοιράστηκε η ίδια γι’ αυτό το τραγούδι: Το περασμένο καλοκαίρι η Imany βρέθηκε στη χώρα μας για διακοπές και μέσα σ’ ένα ταξί το άκουσε από το ραδιόφωνο. Ο ταξιτζής άρχισε επίσης να το τραγουδάει. «Το ξέρετε το κομμάτι;» γύρισε και τον ρώτησε χωρίς φυσικά αυτός να γνωρίζει ότι είχε πάρει κούρσα τη δημιουργό του. Εισέπραξε την εξής απάντηση του ταξιτζή: «Φυσικά και το ξέρω! Εδώ το ξέρει η μάνα μου, εγώ δεν θα το ξέρω;»…
Πιστεύω πως δύο είναι τα κύρια στοιχεία που αναδεικνύουν ως κάτι σημαντικό αυτό που κάνει η Imany: Η βαθιά μπάσα καθαρή φωνή της, ικανή να δώσει το δικό της στίγμα αφενός σε συνθέσεις που έγραψε η ίδια και, αφετέρου, στα δημοφιλή τραγούδια των άλλων, τα οποία διασκευάζει κάθε φορά. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από απλώς ελκυστικό και ξεπερνάει κατά πολύ συνηθισμένες επανεκτελέσεις ή διασκευές, πάνω στις οποίες πέφτεις από τη χοάνη του YouTube. Διότι η Imany δεν βασίζεται σε διασκευές, αλλά στα δικά της τραγούδια, μολονότι το concept που είδαμε ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο στο πλαίσιο προώθησης του τελευταίου της δίσκου και οπωσδήποτε καλά σκηνοθετημένο και μελετημένο. Ακριβώς το όλο concept είναι το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο της περιοδείας της. Οι οχτώ βιολοντσελίστες μουσικοί αντιμετωπίστηκαν σαν ένα ενιαίο μουσικό σώμα, όπως δηλαδή το ονειρευόταν η ίδια απ’ την πρώτη στιγμή που τους κάλεσε για να συνεργαστούν. Δεν τους είδαμε να στέκονται όλη την ώρα στις θέσεις τους, σαν να επρόκειτο για μια «λόγια» συναυλία λόγου χάρη, αλλά αντιθέτως να κάνουν χορευτικές φιγούρες με τα όργανα ανά χείρας και να οδηγούνται σε έναν κανονικό διάλογο με την ερμηνεύτρια και performer. Ένα μεγαλειώδες οπτικοακουστικό υπερθέαμα χωρίς να είναι αυτό που λέμε «υπερπαραγωγή» και με εντυπωσιακούς εξπρεσιονίστικους φωτισμούς που ενέτειναν την όλη μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Υπήρξαν στιγμές που νόμιζες πως η Imany είναι μια μαύρη Πυθία στην αρχαία Ελλάδα μ’ αυτή τη φωνή που έρχεται από μαντείο και τους αεικίνητους μουσικούς της να παραπέμπουν ομοίως στους προσκυνητές της ή στους δέκτες των χρησμών της. Θερμά συγχαρητήρια στην ίδια για την ιδέα, στους μουσικούς συνοδοιπόρους της που υπηρετούν στην εντέλεια το καλλιτεχνικό της όραμα και, βέβαια, σ’ αυτόν που σκηνοθέτησε την περιοδεία της και που, κατά 99%, πάλι η ίδια αποκλειστικά θα ευθύνεται και γι’ αυτό το κομμάτι.
Έχει σημασία να μείνουμε σε όσα μοιράστηκε η Imany με το κοινό αμέσως μετά το τέλος του κυρίου προγράμματος:
– Ο πατέρας μου ήταν πολύ αντίθετος στο να γίνω τραγουδίστρια. Έτσι έγινα αρχικά αθλήτρια, μοντέλο, έζησα για ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη κι όταν γύρισα στη Γαλλία αναγκάστηκα να πετάω μέχρι και φέιγ βολάν για να επιβιώσω. Ώσπου μια μέρα κατάλαβα πως μόνο μία ζωή έχουμε και δεν αξίζει να μην τη ζεις, όπως θα την ονειρευόσουν. Ξεκίνησα να τραγουδάω χωρίς καμία ελπίδα και προοπτική καριέρας.
– Σας ευχαριστώ πολύ που αφήσατε το Netflix και τον καναπέ σας και ήρθατε Τετάρτη βράδυ να στηρίξετε μουσικούς που παίζουν ζωντανά.
– Έκανα μια αποχή δέκα ετών από τότε που ξεκίνησα να τραγουδάω. Έχω δύο κόρες πια και κατάλαβα πως η οικογενειακή ζωή μ’ όλες τις υποχρεώσεις της με πηγαίνει πίσω και μου στερεί τ’ όνειρο. Έτσι σκέφτηκα το project «Voodoo Cello» με διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια. Αυτό μου ξανάδωσε πίστη στον εαυτό μου και τώρα περιοδεύουμε σε σχεδόν εκατό χώρες συνολικά.
– Να σκέφτεστε πως δεν έχουμε άλλη ευκαιρία πάνω στον πλανήτη. Μόνο μια ζωή υπάρχει και καλό είναι να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε. Μην αφήνετε καμία ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη, κάντε αυτό που ονειρεύεστε με όποιο κόστος. Στο τέλος θα τα καταφέρετε.
Αυτά και άλλα πολλά δήλωσε η άκρως επικοινωνιακή Imany και η σύντομη επαφή που είχαμε αμέσως μετά στα καμαρίνια του Christmas Theater (θερμές ευχαριστίες στον Άρη Ασπρούλη) δικαίωσε τον χαρακτηρισμό της ως ενός απόλυτα προσιτού και λαϊκού ανθρώπου. Μα δεν θα γινόταν κι αλλιώς: Μια νέα κοπέλα που άλλαξε πολλές δουλειές μέχρι να τα καταφέρει στη μουσική, που ταλαιπωρήθηκε εν ολίγοις για να φτάσει εδώ που έφτασε, δεν ξέχασε ποτέ τη λαϊκή καταγωγή της, ούτε αφαίρεσε το φωτεινό χαμόγελο από το πρόσωπο της. Έχοντας την ευκαιρία ν’ ανταλλάξω λίγα λόγια μαζί της, γνώρισα μια καλλιτέχνιδα ευγενική, με χιούμορ που χαιρόταν να εισπράττει τον καλό το λόγο και τα πιο θερμά σχόλια για τη δουλειά της. «Θα είσαι κουρασμένη τώρα» της σχολίασα και μου απάντησε: «Μπα, όχι, απλά έχω πεθάνει της πείνας και περιμένω να πάμε για φαγητό».
Φύγαμε από τις εγκαταστάσεις του Christmas Theater μ’ ένα αίσθημα πληρότητας και ομορφιάς – σπάνιο μέσα στα τόσα συναυλιακά events. Ξεκούραση για την Imany δεν υπάρχει, εφόσον από σήμερα κιόλας σε κάποια άλλη χώρα θα επαναλάβει την παράσταση της. Ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν φτάνει γι’ αυτό που είδαμε, ακούσαμε και απολαύσαμε με την ψυχή μας χθες βράδυ.
