Εχει περάσει ένας μήνας από τότε που οι καλλιτέχνες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το ΠΔ 85/2022 που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήριο λυκείου. Επαγγελματίες με πολλά χρόνια εργασίας στην πλάτη τους, αναγνωρίσιμοι και μη, αλλά και σπουδαστές που ακόμη δεν έχουν βγει στον επαγγελματικό στίβο ενώνουν τη φωνή και την πυγμή τους. Ολο αυτό το διάστημα επιστολές διαμαρτυρίας διαβάζονται σε θεατρικές παραστάσεις και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω. Ούτε όμως οι εργαζόμενοι στο θέατρο, στον κινηματογράφο, τον χορό. 18 ανώτερες ιδιωτικές δραματικές σχολές της χώρας προσέφυγαν στο ΣΤΕ κατά του ΠΔ. Την ίδια ώρα η υπουργός Πολιτισμού φέρνει για διαβούλευση το σχέδιο νόμου για την αλλαγή καθεστώτος των πέντε μεγάλων μουσείων της χώρας (Εθνικό Αρχαιολογικό, Βυζαντινό και Χριστιανικό, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης και Αρχαιολογικό Ηρακλείου) που θα αποκοπούν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και θα γίνουν παραμάγαζα του εκάστοτε υπουργού Πολιτισμού. Εάν μετρήσουμε τις επιστολές διαμαρτυρίας εργαζομένων στον πολιτισμό και επιστημόνων διάφορων ειδικοτήτων για τις πολιτικές της κυβέρνησης (μετρό Θεσσαλονίκης, ΕΚΟΜΕ, διαγωνισμός για Νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, νομιμοποίηση προϊόντων αρχαιοκαπηλίας της συλλογής Στερν, δανεισμός των Γλυπτών του Παρθενώνα —για 20 χρόνια σύμφωνα με τους «New York Times»— κ.ά.), νομίζω ότι θα έχουμε ρεκόρ δημόσιας κατακραυγής. Καθώς ο χρόνος μετράει πλέον αντίστροφα για τις εκλογές η κυβέρνηση βιάζεται να εξοφλήσει γραμμάτια. Οσα της απομένουν. Δεν είναι μόνο ότι έχει ανοίξει λογαριασμούς με τους ανθρώπους του πολιτισμού.
Θέλει και να κλείσει άλλους λογαριασμούς. Με ιδιώτες, ημέτερους, κολλητούς. «Κάποτε χτίζαμε πολιτισμούς. Σήμερα χτίζουμε εμπορικά κέντρα» έχει πει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μπιλ Μπράισον. Το δυστύχημα για την Ελλάδα είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ τα ταυτίζει. Ο πολιτισμός, αρχαίος και σύγχρονος, αντιμετωπίζεται ως εμπορικό κέντρο. Μαγαζί γωνία… Δουλίτσες να γίνονται…