Με αποκλειστική ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη η συνταγματική νομιμότητα και ο κοινοβουλευτικός δημοκρατικός έλεγχος ασκούνται με την ίδια προσήλωση στους νόμους με αυτή του διευθυντή των φυλακών του Αλκατράζ, η δικαιοσύνη αποδίδεται κατά τα πρότυπα που αποδιδόταν στην περιοχή δυτικά του Πέκος και η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην ενημέρωση είναι ανάλογη με αυτήν που είχαν οι πιστοί στη θεωρία του Γαλιλαίου (η Γη κινείται γύρω από τον Ηλιο) ενώ τον είχε καταδικάσει η Ιερά Εξέταση.
Το να αποδεχτεί κάποιος την άγνοια του Μητσοτάκη για τη «νόμιμη» παρακολούθηση του Ανδρουλάκη είναι σαν να αποδέχεται την εκδοχή ότι ο (πανούργος) βάτραχος αυτοκτόνησε στη μέση του ορμητικού ποταμού προκειμένου να πνίξει τον αθώο σκορπιό που ουδέποτε τον τσίμπησε με το δηλητηριώδες κεντρί του.
Οταν όλες οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί υποχρεωτικά εφαρμόζουν τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων (ΓΚΠΔ) με σκοπό την ενδυνάμωση και προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των φυσικών προσώπων, όταν για τον σκοπό αυτό ορίζεται υπεύθυνος προστασίας δεδομένων (DPO) ο τραγικός και επικίνδυνος πρωθυπουργός, χωρίς τσίπα, στο διάγγελμά του μίλησε για άγνοια, για νόμιμη παρακολούθηση και ωστόσο για… λάθος, που αν το γνώριζε δεν θα είχε επιτρέψει να συμβεί!
Πρώτον, είναι νόμιμη η παρακολούθηση ενός πολιτικού αρχηγού από τις μυστικές υπηρεσίες; Ναι, είναι, μόνο σε δύο περιπτώσεις:
Ο πολιτικός αυτός να είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία, π.χ. να σχεδιάζει με πραξικοπηματικό τρόπο την ανατροπή της.
Ο πολιτικός αυτός να λειτουργεί για τα συμφέροντα τρίτης χώρας παρέχοντας ευαίσθητες κρατικές πληροφορίες, δηλαδή να είναι κατάσκοπος.
Τι από τα δύο είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης;
Δεύτερον, εάν είναι νόμιμη η παρακολούθησή του, γιατί είναι λάθος; Γιατί δεν θα επέτρεπε ο πρωθυπουργός αυτό να συμβεί και κυρίως -στη δημοκρατία- πώς θα την απέτρεπε;
Ο Κυρ. Μητσοτάκης μία υπηρεσία μπορεί να προσφέρει πλέον στον τόπο: την εδώ και τώρα παραίτησή του, για να μπορέσει η επόμενη κυβέρνηση να περισώσει ό,τι ακόμη μπορεί να διασωθεί.
Η επιμονή του να αυτοπαρουσιάζεται ως «μεγάλος τιμονιέρης» είναι καταστροφική, επειδή ουδόλως παραπέμπει στον ηγέτη της Κίνας Μάο Τσετούνγκ, αλλά στον καπετάνιο του «Τιτανικού» Εντουαρντ Σμιθ, τον επονομαζόμενο και «καπετάνιο των εκατομμυριούχων», ο οποίος πίστευε ότι το πλοίο του είναι αβύθιστο και αγνοούσε τις αναφορές για τα επικίνδυνα παγόβουνα που θα συναντούσε στην πορεία του.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης φαντασιώνεται τον «μεγάλο τιμονιέρη» και διακατέχεται από το σύνδρομο του «Τιτανικού»: την επιμονή να θέλει κάποιος να είναι πρώτος σε ένα πλοίο που βυθίζεται.
