Η αναπάντεχη απόφαση του Κασσελάκη –σε σχέση µε τα γνωστά δεδοµένα– να µην επιτρέψει στα τηλεοπτικά συνεργεία να καλύψουν το τετραήµερο γλέντι στα Χανιά µάς στέρησε τη δυνατότητα να µάθουµε ποια τραγούδια ακούστηκαν. Το παραδοσιακό «Σήµερα γάµος γίνεται» ή το ριζίτικο «Τον αντρειωµένο µην τον κλαις όντε κι αν αστοχήσει». Αν πάντως ο DJ είχε πολιτικό αισθητήριο, θα του αφιέρωνε το ελπιδοφόρο «Ι will survive», ενώ οι διαφωνούντες θα έδιναν φωνή στο κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ µε το ρεαλιστικό «Μ’ έκοψαν, µε χώρισαν στα δυο».
Ενα χρόνο µετά την εκλογή του ο Κασσελάκης δεν έχει πλέον το άλλοθι της πολιτικής απειρίας, αφού δοκιµάστηκε τόσο στον δηµόσιο λόγο όσο και στις συλλογικές διαδικασίες των κοµµατικών οργάνων. Ειδικά στις δεύτερες η πρόσφατη καρατόµηση του Φάµελλου και η διαγραφή της Λινού έδειξαν ότι το αστραφτερό χαµόγελο δεν κατάφερε να υπερκεράσει τις εσωτερικές αντιθέσεις ούτε να µετριάσει την ένταση της αλληλοεξόντωσης. ∆ιάφορα καπετανάτα που δήθεν υπερασπίζονται την ιδεολογική καθαρότητα και την παγιωµένη κοµµατική ταυτότητα επί της ουσίας συµβάλλουν σε µια αυτοκαταστροφή προς τέρψη του φιλοθεάµονος κοινού, του Μητσοτάκη και του Πορτοσάλτε. Στελέχη που τον στήριξαν ή έστω τηρούσαν στάση αναµονής αποσύρουν σιγά σιγά την εµπιστοσύνη τους. Κάποιοι άνθρωποι µοιάζουν µε τις φυλλωσιές των δέντρων. Τους δίνει σχήµα ο άνεµος των µικροσυµφερόντων τους.
Αινιγµατικός προς το παρόν αλλά σίγουρα καθοριστικός ο ρόλος του Πολάκη. Συγγραφέας του best seller «Οταν έκλαψε η Λινού», δεν έχει το λεπτεπίλεπτο ύφος των ψυχαναλυτικών ερµηνειών του Γιάλοµ αλλά τη σφακιανή αψάδα που όλα τα σφάζει, όλα τα µαχαιρώνει. Αν κάποιος καταθέσει πρόταση µοµφής κατά του Κασσελάκη, θα βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία, ποντάροντας στο ότι µερίδα ψηφοφόρων προτιµά τον πολιτικό τσαµπουκά αντί της πολιτικής ευπρέπειας, την επίθεση αντί της άµυνας; Η φαινοµενική τουλάχιστον αποστασιοποίηση του Τσίπρα από τα τεκταινόµενα όξυνε τη σύγκρουση µε τον Κασσελάκη, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία τον αποκαθηλώνει µε µια συνειδητή ή ασυνείδητη φροϊδική «πατροκτονία». Θα αποδώσει ξανά καρπούς η προσφυγή στην κοµµατική βάση ή θα µείνει σαν παράδειγµα του πιο βραχύβιου προέδρου; Ολα είναι ανοιχτά.
Στο µεταξύ, ο κόσµος καίγεται στη γειτονιά µας, τα πορτοφόλια µοιάζουν µε κρεµµύδια εφόσον δακρύζεις κάθε φορά που τα ανοίγεις και στα επείγοντα των νοσοκοµείων οι ασθενείς διαγκωνίζονται ποιος έχει το πιο βαρύ περιστατικό, λες και το δίληµµα είναι αν προτιµάς σουαρέ στον Ευαγγελισµό αντί για το Μέγαρο Μουσικής. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό οι άνθρωποι της Αριστεράς, κουρασµένοι από τη διαρκή εσωστρέφεια, οδηγούνται στην πολιτική ιδιώτευση. Σε αντίθεση µε τα λείψανα των αγίων που υπόσχονται θαύµατα, η συνεχιζόµενη αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ και το αποτυχηµένο εκ του εκλογικού αποτελέσµατος εγχείρηµα της ΝΕΑΡ δεν εγγυώνται καµιά νεκρανάσταση. Στη νεκρώσιµη ακολουθία αντί στεφάνου θα παίζει σε λούπα ένα βιντεάκι σε γιγαντοοθόνες µε παραλλαγµένους τους στίχους του Ελύτη: «Με λέγανε αριστερό κόµµα και είχα κάτι να σας πω: Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίµα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα ακόµη κι όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι µε περιµένει».
