Η ταλαντούχα κυρία του θεάτρου μιλάει για την παράσταση «Ερως ανίκατε μάχαν» του Σταμάτη Κραουνάκη στο Ηρώδειο αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
«H Λυδία Φωτοπούλου είναι ηθοποιός μεγάλης αισθαντικότητας αλλά και νοημοσύνης» έγραφαν οι κριτικοί από τα πρώτα της μόλις βήματα. Από τότε μέχρι σήμερα η χαρισματική κυρία του ελληνικού θεάτρου πάντα έχει κάτι να σου πει και τον τρόπο να σ’ το πει σε κάθε ρόλο της, με κάθε συνεργασία της, με τους σημαντικότερους και πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες. Οπως στην αξέχαστη «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο, με τη συγκλονιστική ερμηνεία της στο «Είναι η αγάπη φονικό», την οποία επανέλαβε φέτος το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο στη συναυλία του Κραουνάκη «Ερως ανίκατε μάχαν». Μια μουσική παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών με τα ερωτικά τραγούδια του Κραουνάκη και με επίσημη καλεσμένη τη Λυδία Φωτοπούλου, η οποία θα παρουσιαστεί ξανά στις 13 Οκτωβρίου στο Ηρώδειο.
Η συνεργασία και η σχέση σας με τον Σταμάτη Κραουνάκη κρατάνε από παλιά, έτσι δεν είναι;
Γνωριστήκαμε πολύ νέοι, στην παράσταση «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά, για την οποία ο Σταμάτης είχε γράψει τη μουσική. Μου είχε χαρίσει θυμάμαι και μια υπέροχη γατούλα. Αγαπάμε και εκτιμούμε πολύ ο ένας τον άλλο. Μου πρότεινε να συνεργαστούμε στη συναυλία «Ερως ανίκατε μάχαν» κάνοντάς μου το υπέροχο δώρο να υπάρχω ως επίσημη καλεσμένη και ως μέρος μιας μαγικής βραδιάς. Ο Σταμάτης ήθελε να πω το «Είναι η αγάπη φονικό» σε στίχους της Λένας Κιτσοπούλου και σε μουσική του Αγγελου Τριανταφύλλου. Λέω επίσης υπέροχα τραγούδια του Σταμάτη από το θέατρο. Είχα κάποιες αμφιβολίες γιατί μεγαλώνοντας η φωνή «κάθεται», αλλά έκανα ασκήσεις και φυσικά είπα το «ναι».
Τα ερωτικά του Κραουνάκη μάς έχουν συντροφεύσει στις χαρές, τις λύπες, τις μοναξιές και τις ευτυχισμένες μας στιγμές.
Ο Σταμάτης εκτός από υπέροχος συνθέτης –ο μεγαλύτερος εν ζωή σήμερα, κατά τη γνώμη μου– έχει ένα μοναδικό χάρισμα ως performer. Μπορεί να ταξιδέψει το κοινό από τον σπαραγμό στην ευφορία με τρόπο τόσο φυσικό και με το συναίσθημα να ρέει αβίαστα. Αυτό τον κάνει μοναδικό.
Τελικά τι μας συγκλονίζει πιο πολύ σήμερα; Το «Ερως ανίκατε μάχαν» ή το «Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σ’ αφήνει»;
Και τα δύο είναι ποιητικά κείμενα στα οποία υπάρχει πιο πολύ η αίσθηση της ταύτισης με κάτι τόσο μεγάλο παρά η πραγματικότητα.
Και το θέατρο δεν είναι ένας μεγάλος έρωτας;
Ενώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός, όταν πήρα μέρος σε μια σχολική παράσταση στην τελευταία τάξη ως κορυφαία του χορού για να γλιτώσω μαθήματα ξετρελάθηκα. Μετά ήθελα να κάνω μόνο αυτό στη ζωή μου. Το θέατρο με μεγάλωσε, με πλούτισε και του χρωστάω πολλά. Το ότι μπορώ να μεταμορφώνομαι σε κάποιον άλλο και να εκφραστώ με τελείως άλλο τρόπο με απελευθέρωνε, γιατί μικρή ήμουν πολύ ντροπαλή.
Εχετε ερμηνεύσει τεράστια γκάμα ρόλων στο θέατρο. Υπάρχουν ερμηνείες που σας έχουν δυσκολέψει περισσότερο;
Οι ρόλοι που σου μοιάζουν είναι πιο δύσκολοι. Αισθάνομαι ότι εκεί περιορίζεται κάπως η φαντασία του ηθοποιού. Οσο πιο ξένος προς εσένα είναι ένας ρόλος τόσο πιο εύκολα βουτάς στον κόσμο του.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις μεταμοντέρνες προσεγγίσεις στο θέατρο και το πολύ «πείραγμα» των κλασικών έργων;
Κάθε «πείραγμα» κρίνεται από το αποτέλεσμά του. Αν στο τέλος αποξενώσεις τον θεατή από την ουσία του έργου, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά ακόμη και ένα κλασικό ανέβασμα μπορεί να στερήσει ένα έργο από την ουσία του.
Ζούμε σε πολύ δύσκολη εποχή με όλες τις καταστροφές που συμβαίνουν γύρω μας. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Αισθάνομαι ότι υπνοβατούμε λόγω φόβου. Η καταστροφή δεν είναι μόνο εξωτερική, είναι η καταστροφή της ψυχής μας. Εχουμε εθιστεί στην πραγματικότητα και είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε κάτι που θα μας μετακινήσει. Εχω σταματήσει να ασχολούμαι με την πολιτική γιατί έχω απογοητευτεί. Από την κοινωνία περιμένω, όχι από τους πολιτικούς. Και προσπαθώ πλέον να δίνω από τις δυνάμεις μου στον κοινωνικό χώρο, σε ό,τι είναι αγαθό, ευγενικό και ωραίο. Δραστηριοποιούμαι στο θέμα του παιδικού καρκίνου κάνοντας πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν τον άλλο, ιδίως τα μικρά παιδιά. Το κύμα της αλληλεγγύης που βλέπουμε στη Λάρισα μας δίνει ελπίδα.
Ας κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε. Είστε μητέρα και γιαγιά. Μια μορφή έρωτα δεν είναι κι αυτό;
Είναι κάτι που δεν μπορείς να το συγκρίνεις ή να το χαρακτηρίσεις, παρά μόνο σαν μια θάλασσα τεράστια. Και το παιδάκι που κοιτάζει τη μαμά του έρωτας είναι.
Με μία φράση…
Γιάννης Χουβαρδάς: Στο Αμόρε έζησα μια από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου.
Δημήτρης Μαυρίκιος: Ο σκηνοθέτης της μαγείας.
Δημήτρης Καραντζάς: Είναι η απόδειξη ότι οι νέοι άνθρωποι κρατάνε πια την τύχη της τέχνης του θεάτρου στα χέρια τους.
Ανδρέας Βουτσινάς: Καταπληκτικός δάσκαλος, ένας μεγάλος σκηνοθέτης των ηθοποιών.
Νίκος Καραθάνος: Τα υλικά του είναι εντελώς ανθρώπινα. Από σάρκα, αίμα, φλέβες, χτύπο καρδιάς.
Νικαίτη Κοντούρη: Με την αγάπη που σου δίνει σε κάνει καλύτερο ηθοποιό.
INF0
«Ερως ανίκατε μάχαν», Παρασκευή 13 Οκτωβρίου, στις 21:00, Ωδείο Ηρώδου του Αττικού